Vorig jaar ging Down The Rabbit Hole voor het eerst weer door sinds de corona. En ik heb er niet over geschreven hier, maar 2022 was qua muziek een ontzettend fijne editie. De line-up zorgde hier in huis voor veel hype. Phoebe Bridgers, Wilco, Spinvis, Celeste, St. Vincent, Girl In Red… En we zouden gaan kamperen. Ook al schreef ik 2017 al dat ik helemaal niet van festivals houd.
Het kamperen beviel vorig jaar niet heel goed, vooral omdat we een slechte plek hadden in de berm van een weg… En het fietsen ging best aardig. Dus dit jaar besloten we weer te gaan fietsen van Nijmegen-West en dat ging eigenlijk heel goed. Op zaterdag wat regen en er stond een stevig westenwindje op zondag, maar verder heb ik er niets over te klagen.
De line-up dit jaar zorgde voor iets minder hype. Althans: ik zag een paar namen die me in eerste instantie heel vet leken, maar daarna ontstonden er veel vraagtekens. Veel bands en acts die ik niet kende en waar ik me nog in moest verdiepen.
En eigenlijk is dat wel leuk. Want dan kun je verrast worden en buiten je genrestraatje rondlopen en kijken wat bevalt. Wat niet wegneemt dat het heel gaaf was om wat oude favorieten te zien. The Whitest Boy Alive volg ik al zolang ik hier op ditisstefan.nl wel/niet schrijf. Ik bewaar goede herinneringen aan dit concert uit 2008 in Doornroosje. Dat is blijkbaar vijftien jaar geleden. Wow. Vrijdagavond vond ik ze nog beter. De band tourt alleen nog voor de leuk, maar is nog steeds in vorm. Erlend bespeelt het publiek als een volksmenner. Hij lag bij het tweede nummer al op zijn rug op het podium zijn gitaar te bespelen. En ook de keyboardspeler had er zichtbaar zin in: het publiek werd opgejut. Het was zo ontzettend fijn om de soundtrack van mijn studententijd weer eens te horen – en vooral dat de band nog steeds HEEL GOED is.
Nog zo’n oude favoriet: Phoenix. Voor het eerst hier genoemd in 2009, maar nog nooit live gezien. Zondagavond gaf de band toe dat ze Nederlands altijd een beetje links hadden laten liggen en dat dit eerste keer was dat ze voor zo’n groot Nederlands publiek mochten spelen. Het deed Thomas Mars zichtbaar wat… Aan het eind van een steengoede set keek hij uit over de menigte, zag dat het goed was, en pinkte een traantje weg. Mooi moment.
Verder maakte Naaz al mijn verwachtingen live. Eerlijke, mooie muziek met veel gevoel gemaakt en live gespeeld. En ik dacht dat ik Spoon voor het eerst live zag afgelopen maandag, maar blijkbaar zag ik ze in 2017 ook al eens op hetzelfde festival. Maar het was heel erg goed, zelfs met technische problemen… En Nick Mulvey was er dat jaar blijkbaar ook (maar daar waren we dit jaar te laat voor + het regende hard). Verder nog ontdekt: Ethel Cain, King Princess (van te voren wel al wat geluisterd, maar het was vet!).
Het blijft een megadruk festival, dat Down The Rabbit Hole, maar qua logistiek/organisatie vond ik het beter dan vorig jaar. Of we volgend jaar kunnen gaan, hangt sterk af van de vraag of ik dat weekend niet naar Taylor Swift ga (anders wordt het wellicht een keer Best Kept Secret?), maar anders zou ik nu zeker zeggen: volgend jaar weer!
