Mijn vriendin kijkt YouTube-video’s. Ik bedoel, ze doet ook heus andere dingen, maar ze kijkt ook YouTube-video’s. En ik kijk ook regelmatig YouTube-video’s, maar daar gaat het niet om. Waar het om gaat, is dat ik een paar regels intro heb voordat ik ter zake kom. In ieder geval, dus, als je nog steeds leest…
Van de week keken we een YouTuber die mijn vriendin recent had ontdekt, Fran Meneses (ook bekend als Frannerd). Ze is illustrator en maakt daarnaast YouTube-video’s waarin ze eigenlijk vooral laat zien hoe ze in haar studio aan het werk is. Dat is voor haar – in combinatie met haar Patreon – een belangrijke inkomstenbron als freelancer. Het leuke is dat de dingen die ze maakt, maar zijdelings figureren in haar video’s. Je ziet haar tekenen, schilderen, planten water geven, klusjes doen, maar in veel van haar video’s staat haar daadwerkelijke werk niet centraal. Wel het werken. Het proces.
(persoonlijk vind ik het ook heel fijn dat er een erg lo-fi karakter aan haar video’s kleeft: rustige muziek, niet te wilde overgangen en als ze aan het woord is, praat ze niet te snel en niet schreeuwerig)
Haar video’s zette mijn vriendin en ik aan het kletsen over het werken en het proces. Want het is zo vanzelfsprekend om bezig te zijn met resultaten. Dat is vaak het belangrijkst in mijn werk: zorgen dat er elke twee weken een nieuwe release is met allemaal nieuwe functies en fixes. En als dat weer is gelukt, ben ik even blij en focus ik me daarna op de volgende cyclus van twee weken. En dat is best goed, maar soms mag je ook best een beetje aandacht hebben voor het proces.
Wat Fran in haar video’s goed doet, is het proces een beetje verheerlijken. Ik zeg ‘een beetje’ want het is niet alsof ze haar video’s door een roze bril naar haar wereld kijken. Ze is in haar video’s eerlijk over wat haar wel en niet goed afgaat, maar als je een montage van haar in haar studio bekijkt, dan kan ik niet anders dan denken: wat fijn dat zij een eigen plek heeft om te werken, wat fijn dat ze het zo goed heeft geregeld voor zichzelf. Wat we op YouTube te zien krijgen, is natuurlijk maar een deel van haar leven, maar het deed mij wel stil staan bij mijn eigen (werk-)proces.
Mijn werkproces is niet zo fotogeniek als dat van Fran, hoewel ik wel in een voormalig klooster werk met een fancy MacBook en flat whites met havermelk haal in het werkcafé op de begane grond. Dat neemt niet weg, dat het wel belangrijk is om ervan te genieten. Die geluksmomenten dat iets af is, zijn soms maar van zo’n korte duur. Als je ook van het proces kunt genieten, dan geniet je van zo’n groter deel van het leven.
Ik wil voorkomen dat deze blog heel erg life-coacherig klinkt, maar nu de donkere dagen eraan komen, kan het soms voelen alsof alles voor de kerst af moet, en dat het tot die tijd rennen en vliegen is. Persoonlijk ervaar ik een soort deadline om ons huis ‘gezellig’ voor de feestdagen te krijgen. Wat dat ‘gezellig’ is, weet ik maar deels: leuke spulletjes op de juiste plek (aan de muur, op een plankje hier en daar), een nieuwe bank, een werkende oven. Of we er dan zijn? Vast niet. Maar ik merkte dat ik bij rondleidingen soms heel erg geneigd ben om te zeggen: “ja, hier komt nog dit” of “dit is misschien nog niet helemaal definitief hoor.”
Wat ik probeer te zeggen: in het proces zitten is oké. Het hoeft niet allemaal al klaar te zijn. Voordat iets af is, is er het proces is. Misschien wil ik wat meer bezig zijn met kijken hoe ik mijn proces fijner kan maken, dan alleen maar kijken hoe het resultaat steeds wat beter kan.
Dus bijgaand bij deze post vind je een paar foto van onze huis. Het is nog niet af, maar dat hoort bij het proces. En het proces is al best wel fijn.
