De laatste tijd probeer ik weer eens liedjes te schrijven. Ik weet niet of het gaat lukken, maar ik heb wat regels geschreven waar ik in eerste instantie mee kan leven. Het is een begin.
Ik kwam namelijk tot de conclusie dat ik nu al tig jaar een Fitbit om mijn pols draag, maar dat de redenen waarom ik die ben gaan dragen steeds minder relevant zijn geworden. En dat mijn hoofd veel van de tracking functionaliteiten van dat ding heeft overgenomen. Dat is overigens niet alleen maar positief.
Ik gebruik mijn Fitbit vooral om genoeg stappen op een dag te halen, of eigenlijk om een actieve levensstijl te hebben. En om enigszins mijn slaapritme te volgen. De science schijnt trouwens shaky at best te zijn voor wat betreft sleep tracking. Maar ja, je krijgt toch een getalletje en tijd te zien elke ochtend. Dat zegt vast iets, toch? (misschien niet)
Toen ik die Fitbit een paar kantoorbanen geleden kocht, opgehyped door mijn workbestie (ik had hem zelfs een paar dagen voordat zij hem als verjaardagcadeau kreeg van haar vriend, dat heeft ze me nooit vergeven), zat ik in een fase dat ik te weinig bewoog en dat zo’n Fitbit mij een superhandig middel leek om genoeg stappen te zetten en wat gezonder te leven.
Dat deed het in eerste instantie ook echt. Ik ging meer wandelen, vooral ook ter afwisseling van bureauwerk of binnenactiviteiten, en probeerde op tijd naar bed te gaan. Ik herinner me avonden dat ik voor het slapen gaan de veertig vierkante meter van mijn appartementje op en neer liep tijdens het tandenpoetsen om de 10.000 stappen te halen. Ik herinner me avonden dat ik naar het schermpje op mijn pols staarde en zag dat ik nog nauwelijks had bewogen en mezelf dwong om een lange avondwandeling te maken, bellend met vrienden en later mijn vriendin. Tijdens de coronathuiswerktijdperiodes waren de beweegreminders van grote meerwaarde om toch genoeg buiten te komen en enigszins mentaal gezond te blijven. Al met al: het werkte. Mijn moeder, mijn vader en mijn zus gingen ook allemaal aan de activity trackers en de rest is geschiedenis.
Maar niets is voor eeuwig en de laatste tijd merk ik dat het eigenlijk niet zo heel veel meer toevoegt, zo’n tracker. De lessen waarbij zo’n Fitbit kan helpen, heb ik inmiddels ruimschoots geïnternaliseerd. Wissel activiteiten af: ga regelmatig naar buiten, als het maar voor 10 minuten, probeer goed te slapen en probeer regelmatig te sporten. Dat lukt eigenlijk allemaal best wel goed. De beweegreminders registreer ik nauwelijks meer. En ik kijk ’s avonds wel of ik mijn stappen heb gehaald, maar als dat zo af en toe niet het geval is, zal ik er niet per se een rondje extra om lopen. Als ik dat doe, is dat omdat ik na het eten nog even de avondlucht in wil. Waarom draag ik die tracker dan nog?
Bovendien, als ik dan ook nog eens tijdje minder goed slaap, hoeveel waarde heeft het dan dat je dat ook elke ochtend bevestigd ziet op je apparaat? Als je nou niet doorhebt, dat je minder goed slaapt, dan is dat misschien handige info, maar bij mij is het dan een soort extern stemmetje die dan zegt: ‘Voel je je matig? Heb je slecht geslapen? Ja, klopt! Kijk maar!’ Niet per se de positive reinforcement-komt-wel-goed-schatje die je dan wil horen…
En dus schreef ik als probeersel de regels hieronder op:
I got rid of the tracker, wear my old watch again
Here Goes Again (werktitel)
I’ll admit it’s more stylish and it’s nice to feel that man
But it’s really cos my mind is tracking all that by itself
Yes: I do sleep badly, need to exercise before 12″
Ik ben mijn oude horloge weer gaan dragen en probeer afscheid te nemen van de Fitbit om mijn pols. Want mijn hoofd doet al het tracken wel voor mij. Als ik slecht heb geslapen, voel ik dat echt wel. En als ik te lang niet naar buiten ga, ga ik vanzelf wel. Ik voel me er beter bij. Toch lukt het nog niet om definitief afscheid te nemen. De afgelopen week zat ‘ie om mijn enkel, in een sok. En soms heb ik ‘m ’s nachts nog om. Maar misschien lukt het om ermee te stoppen. En als dit liedje ooit afkomt, dan lukt het misschien wel helemaal.