Dit gaat me veel punten kosten, maar ik kan er niet langer omheen. Ik moet gewoon een blogpostje schrijven over Taylor Swift. Haar nieuwe album heet niet voor niets Speak Now. Ik weet niet precies hoe ik haar heb ontdekt, maar bij de wekelijkse etentjes met Pimfandi sloop er op een gegeven moment de gewoonte in om op TMF de Yourchart te kijken. Daar zit namelijk behoorlijk slechte muziek tussen. Maar het vormt ook een goede indicatie van de staat van dit land, op een bepaalde manier.

In ieder geval, op een gegeven moment begon een zangeresje tussen de bulk met rotzooi op te vallen. Taylor Swift stond op een zeker moment al maanden op 1 met Love Story. Een nogal zoetsappig liedje dat tegelijkertijd een moderne interpretatie van Romeo & Julia is.

Nou, toen kwamen de volgende singles Teardrops on my Guitar en het partynummer You Belong With Me:

Ergens bleken de meeste van haar liedjes best wel catchy. Inmiddels mag ik mezelf beschouwen als een Taylor Swift kenner (lang leve Spotify). Er zijn een aantal interessante trends rondom de carrière van het lieve blonde meisje met de te grote gitaar.

1. Vroomheid

Taylor Swift is een product van Nashville. In eerste instantie was het nog niet helemaal de bedoeling dat ze zou doorbreken als internationaal popfenomeen. Ze had ouders van het type “we verhuizen naar Nashville om ons meisje een carrière in de country aan te bieden” en zowaar wordt het meisje ontdekt. Haar eerste, titelloze album doet het goed in de countrywereld en al gauw begint het platenlabel door te krijgen dat Swift crossover potential heeft: de mogelijkheid om door te breken in de mainstream.  Dus worden er popmixen van haar nummers gemaakt en verandert Taylor in een hitsensatie. Dat neemt niet weg dat Taylor op dat eerste album soms met een heel dik accent zingt en dat God nog even wordt bedankt voor de mooie dag, zo heel af en toe. Taylor is heus niet de vroomheid zelve, maar het geloof is iets wat we op tweede cd Fearless totaal niet terug zien. Alsof haar management zei: “dat lijkt me niet extreem cool.”

2. Modulatieperspectief

Het is heel makkelijk om Taylor Swift af te schrijven als het zoveelste gemaakte kindsterretje (al is ze inmiddels twintig), maar wat betreft één aspect wijkt ze in ieder geval af: ze schrijft haar liedjes (grotendeels) zelf. Op tweede album Fearless (haar internationale doorbraak) heeft ze aan alle nummers meegeschreven en zijn zelfs zeven van de dertien nummers van haar hand. Ook op de eerste cd staan nummers die door haar zijn geschreven en ook op het derde album Speak Now, dat deze maand verschijnt, zijn alle nummers van haar hand (al kan het best zijn dat ze op sommige nummers opnieuw heeft samengewerkt). In ieder geval heeft ze een grote hand in het tot stand komen van haar platen. Dat heeft als prettig gevolg dat we een aantal terugkerende thema’s in haar werk zien.

Ten eerste heeft Taylor een vrij levendige fantasie en heeft ze gedurende drie cd’s al meerdere keren haar toekomstige leven bij elkaar gedroomd. Of ze nu Julia is, of het nerdmeisje op school in You Belong With Me. Haar liedjes zijn vrij persoonlijk en vrij direct. Ze neemt geen blad voor de mond en zingt ongegeneerd over alles wat in haar opkomt. Dat resulteert lang niet altijd in hoogstaande poëzie, maar wel in liedjes waar onder andere tienermeisjes zich bijzonder goed mee kunnen indentificeren.

Ook wat betreft stijl zien we wat dingen terug. Naast dat zichzelf regelmatig vergelijkt met het andere, stomme meisje, vergelijkt ze haar gevoelens vaak met die van het subject van haar eigen gevoelsleven. En, als we dan de climax van de single naderen (en een toontje hoger gaan), dan verandert vaak het perspectief om zo een happy ending te geven aan het nummer dat tot dan toe vooral om haar en haar gevoelens heeft gedraaid. Enkele voorbeelden:

And I said,
“Romeo, save me, I’ve been feeling so alone.
I keep waiting for you, but you never come.
Is this in my head,
I don’t know what to think,”

You knelt to the ground,
And pulled out a ring and said,
“Marry me, Juliet, you’ll never have to be alone.
I love you, and that’s all I really know.
I talked to your dad, go pick out a white dress,
It’s a love story, baby just say yes.”

Ook in het nieuwe nummer Speak Now is deze perspectiefwisseling te horen.

3. Cliché

Taylors songwriting is op zijn zachtst gezegd clichérijk. Dat is niet zo’n groot probleem, het is één van de redenen dat zoveel tienermeisjes met haar weg lopen. En omdat ze er zelf nog als een tienermeisje uit ziet, komt ze er nog mee weg ook. Maar alle andere singer/songwriters op deze planeet zouden niet durven om anno 2010 nog een scène te schetsen als in de bridge van Speak Now:

I hear the preacher say “speak now or forever hold your peace”
There’s the silence, there’s my last chance
I stand up with shaky hands, all eyes on me
Horrified looks from everyone in the room
But I’m only looking at you

I’m not the kind of girl
Who should be rudely barging in on a white veil occasion
But you are not the kind of boy
Who should be marrying the wrong girl

De clip kun je je er alvast bij voorstellen. Knappe jongen trouwt evil bitch en Taylor zingt eenzaam over haar verlangen met de jongen weg te rennen, totdat in de bridge ze inderdaad opstaat in de ceremonie en zij en de jongen oogcontact maken. *stilte* En daarna gaan ze er samen vandoor – want:

And you’ll say let’s run away now
I’ll meet you when I’m out of my tux at the back door
Baby, I didn’t say my vows
So glad you were around
When they said speak now

De cliché’s zien we ook al terug in You Belong With Me en Love Story. Maar het komt allemaal zo eerlijk en oprecht over. En vol suiker. Dat ook. Dus of ze weet heel goed hoe haar imago in elkaar steekt of ze ziet inderdaad meer in het leven dan alleen dollartekens (want ze heeft al behoorlijk wat miljoenen binnengehaald de afgelopen jaren)… Dat zou voor de afwisseling wel eens leuk zijn. In maart gaat Taylor in Frankrijk optreden. Hopelijk wordt ook Nederland opgevrolijkt met een optreden… U leest het concertverslag hier. Hopelijk.