Handel of wandel

In een tijd die ik zou willen typeren als donker, is het op zijn zachtst gezegd frustrerend op iedere keer dezelfde lamp te moeten vervangen. Bij mij op de trap gebeurde het keer op keer op keer, totdat de stroom er helemaal maar mee ophield in dat deel van mijn huis. Het moet niet veel later zijn geweest toen ook in de rest van het huis de stroom ermee ophield. Toch bleef het huis warm.

Aan de isolatie heeft het niet gelegen, die was net zo slecht als in ieder ander pand in de straat. De nieuwe kozijnen veranderden daar niets aan. De ramen moesten gewassen worden, maar het feit dat er geen daglicht binnendrong, kon ook liggen aan de nacht of de gesloten gordijnen.

Ik was moe die avond, realiseerde ik me nadat ik mijn half binnenstebuiten gedraaide pyjamabroek helemaal verkeerd om trok, in plaats van de foute broekspijp andersom te draaien. Vlak daarvoor had ik een glas aanmaaklimonade ingeschonken, maar pas halverwege het glas drong het tot me door dat ik ook nog water in het glas moest schenken. Zou het mogelijk zijn om twee keer in je leven precies dezelfde hoeveelheid aanmaaksiroop aan te lengen met precies dezelfde hoeveelheid water? Hoe groot is de kans dat je precies de goede aanmaaklimonade maakt? En is er een maximum leeftijd waarop je nog aanmaaklimonade mag kopen en drinken?

Ik ben vast weer te vroeg weggegaan vanavond, maar al dat luide gebonk is ook niks voor mij. De sfeer moet er dan eigenlijk al inzitten. Ik kan geen sfeer maken als alles zo geforceerd hard gaat. Dan raak ik het overzicht kwijt. Dan ga ik liever. Buiten heerst dan zo’n serene rust. Terwijl het misschien helemaal niet stil is.

Schreeuwende mensen in huizen bij nacht… Het is rustgevend na die ongeordende brij. Maar je mist wel iets. In ieder geval de oja’s bij de sterke verhalen die nog jaren later opgerakeld zullen worden. Onderweg heb ik nog de neiging om terug te gaan. Want het was wel soort van gezellig toch?

Het is een soort geven en nemen, maar ik ben niet zo goed in dat soort handel tussen elf en twee. Daarvoor gaat het nog, daarna lukt het meestal ook wel weer. Maar het is de tijd tussen elf en twee die me moeite kost. Ik kan sowieso niet dansen trouwens, daarvoor en daarna ook niet. Maar je kunt wel doen alsof. Maar zelfs dat lukt me niet in die drie uur. En dat zijn cruciale uren. Of in ieder geval de ideale uren om op te geven. Om aan de wandel te gaan. Geef de schuld aan de hitte, of de koude, of de luidheid, of de moeheid, maar geef de schuld vooral niet aan jezelf.

En smeken helpt ook niet, hoewel ik vereerd ben dat die moeite überhaupt wordt gedaan. Iedereen weet hoe laat het is. Soms is er wel eens iemand die het ook op geeft in die tijd. Maar dat helpt niet. Ik moet altijd zelf de lamp vervangen. Misschien moet de installatie gewoon eens worden nagekeken. En goed ook.