De kunst van het coveren

Jawel, gisteren zei ik nog dat ik me meer op persoonlijke dingen ging richten in plaats van media en dergelijke. Maar dan moet ik niet ineens allemaal vette dingen ontdekken. In ieder geval gaat dit bericht over het spelen van een nummer van een andere band. Dan speel je als band een ‘cover.’ En de mogelijkheden zijn eindeloos… Tijd voor een onderzoek naar dit verschijnsel (en uiteindelijk, onderaan deze post, de directe aanleiding voor dit bericht).

1. Het eerbetoon
Een cover is het ultieme moment om als band of artiest je muzikale helden te vereren. Al dan niet voor een speciale gelegenheid, cover je een nummer dat je zelf een klassieker vindt, in de hoop dat het in jouw versie de weg naar een nieuw publiek vindt. Zo speelde Keane bijvoorbeeld een cover van That’s All, van Genesis (en pakte voor de gelegenheid zelfs de gitaar op… Alleen jammer dat ze de tekst niet konden onthouden), namen Amy Winehouse en Mark Ronson een cover op van Valerie van The Zutons en speelde Joe Cocker een legendarische versie van The Beatles‘ With A Little Help From My Friends op Woodstock. Er zijn talloze voorbeelden.

2. Het snelle winstbejag
Even snel een hit scoren? Snel je chartability verbeteren? Neem snel een cover op! Je verdient er bijna niets mee, maar wellicht verkoop je er één of twee albums extra door en doet de volgende (eigen) single het heel erg goed. Soms betreft het hier een exacte kopie van het origineel (dat is namelijk qua rechten het eenvoudigst, anders moet je toestemming vragen aan management en dergelijk), zoals Jessica Simpsons cover van Angels (van Robbie Williams) of haar A-Ha cover: Take My Breathe Away (door Erlend Øye ooit gefrustreerd omschreven als ’totally sucking the blood out of the original’) …
Soms is de artiest in kwestie wel creatief en komt er een heel ander lied boven borrelen. Zo kunnen weinig mensen zeggen dat Phil Collins’ versie van Leo Sayers Can’t Stop Loving You exact hetzelfde zijn. Overigens staat Leo Sayers versie niet op YouTube, vandaar de clip van dertig seconden bij Last.fm.

3. De meeloopcover
Sommige covers lijken alleen te worden opgenomen omdat heel veel mensen dat al hebben gedaan. Dat kan best zijn omdat de originele artiesten zo’n legendarische status hebben verworven, dat het coveren een must is geworden, maar soms is dat origineel helemaal geen grote hit geweest, of allang vergeten. Nummers die al talloze malen opnieuw zijn opgenomen zijn Everybody’s Gotta Learn Sometime van The Korgis, onder andere opnieuw ingespeeld door Beck (fantastisch) en Krezip (in vergelijking tot Beck tenenkrommend), There Is A Light That Never Goes Out van The Smiths, opnieuw gespeeld door een lange lijst met artiesten (waaronder, maar niet uitsluitend, Anberlin, Eurythmics, Noel Gallagher van Oasis, The Magic Numbers, The Divine Comedy, Neil Finn, Walleye, Nada Surf en Erlend Øye). Overigens is het werk van The Smiths sowieso al talloze malen nagedaan, net als het werk van The Beatles, The Rolling Stones en alle andere grote namen in de popgeschiedenis. Tegenwoordig kan dit coveren heel snel gaan. Zo is Crazy van Gnarls Barkley talloze keren gekopieerd: onder andere door The Kooks en op legendarische wijze door Ray LaMontagne. En nog recenter: Umbrella van Rihanna hebben we ook al in meerdere versies zien langskomen. Daarbij moet worden aangetekend dat niet al deze versies op singles zijn verschenen. Maar het coveren in een radio show is een veelvoorkomende bezigheid. Het kan net het ene duwtje zijn dat je album nodig heeft om een groter publiek te bereiken.

4. De ironische cover
Tsja, als het paard eenmaal op hol is geslagen, dan gaat het ook goed fout. Dan krijg je ineens ook de zogenaamde ‘grappige’ covers. Coldplay doet Barbie Girl van Aqua, Turin Brakes doet Angel van Shaggy, Fat Boy Slim doet The Joker van de Steve Miller Band en The Young Ones coveren Living Doll (weliswaar met medewerking van Cliff ‘Retard’, maar ze geven er toch een heel eigen draai aan: ‘does all this money really have to go to charity?’). Er zijn talloze voorbeelden en eerlijk is eerlijk: inmiddels is het de minst originele en makkelijkste vorm van coveren. Kijk naar het werk van Weird’Al Yankovic en ik denk dat het inmiddels een grotere uitdaging is een serieuze cover te spelen.

5. De verwarrende cover
Eigenlijk is dit geen aparte categorie. Want heel vaak is het helemaal niet zo duidelijk of het nummer nu een snelle cash cow is, een eerbetoon, een grap, een meeloopcover of een combinatie van die drie. Zo was Crazy nog helemaal geen hit toen Ray LaMontagne hem inspeelde en is een klassieker als Wicked Game van Chris Isaak zowel op serieuze wijze opnieuw uitgebracht als mikpunt van spot (hier alleen in beeld) geweest. Deze categorie levert ondanks alles over het algemeen de beste covers op… Een beetje verwarring kan geen kwaad. Maar dit nummer is toch helemaal niet zo goed? Maar nu wel… Soms brengt het eerherstel voor verguisde jaren ’80 one hit wonders, soms ook totaal niet.

Casus: Elbow
En dan nu de reden waarom ik dit alles schreef… Ik wilde geen liedjes van de dag meer posten, maar toen ik deze cover van Elbow zag, kon ik niet anders dan bloggen… Een fantastische cover van Back To Black van Amy Winehouse. Overigens heeft Elbow een hele lange lijst covers op hun naam staan. En in alle soorten en maten. Zo speelden ze onder andere versies van Teardrop (Massive Attack), One Thing (Amerie), Independent Women (Destiny’s Child) en May You Never van John Martyn. Recentelijk komt daar dus dit Amy Winehouse hitje bij… En ik denk dat we deze in categorie 1 mogen plaatsen. Wat denkt u?

Origineel

Cover