MM: Coldplay, Amy MacDonald en Jason Mraz

MuziekMening: nu kortere muziekrecensies (op een enkele uitzondering na) en vooral ook meer tegelijk!

Coldplay – Viva La Vida

De vierde van Coldplay is er eindelijk. Van X&Y was ik niet bepaald onder de indruk, maar toch lukte het de marketingmachine van EMI om de plaat zo te hypen dat de verwachtingen (bij mij) nog veel hoger waren dan in 2005. Viva La Vida or Death and all his Friends moet de verandering zijn voor de band. Maar de plaat moet vooral ook de definitieve bevestiging van Coldplay als goede superband zijn. Het huren van producer Brian Eno was in ieder geval een meesterzet. Op de een of andere manier klinkt de plaat daardoor juist minder U2 dan zijn voorganger. Eno opent alle schuiven, met als gevolg een veel interessanter geluid dan op X&Y. Wellicht ligt de verandering op deze plaat dan ook vooral bij de producer. Maar is dat een zwakte van de band? Ik denk het niet. Het is juist goed dat een band met verschillende producers werkt om de verschillende uitersten van het muzikale spectrum te ontdekken. Dat vind ik geen zwaktebod.

Now the sky could be blue, I don’t mind, without you it’s a waste of time | ‘Strawberry String’

Als we gaan graven in de dikke productielaag vinden we een aantal mooie liedjes die soms heel Coldplay zijn en soms wat minder. Hoogtepunten zijn Strawberry Swing (een heel lief liedje met apart geluid), 42 (van spooky pop tot stevige rock en weer terug in krap 4 minuten), de titeltrack Viva la Vida (koor, kerkklokken en toch niet bombastisch) en Reign Of Love (klein liedje, verstopt achter Lovers In Japan). Sterk punt van de plaat is dat de nummers de tijd krijgen om op te bouwen (en dat Coldplay dat niet op de standaardmanier doet). De plaat is daarmee in ieder geval heel interessant. Je moet nog steeds van Coldplay houden om deze plaat gaaf te vinden, maar als dat niet het geval was geweest, dan zou ik me pas écht zorgen gaan maken.
drie uit vijf

Amy MacDonald- This Is The Life

Het moge duidelijk zijn. Het meisje uit Schotland doet het goed in de hitlijsten. Maar kan ze ook een album volschrijven? Ach… Niet alles klinkt even origineel, maar ze heeft het in ieder geval helemaal zelf gedaan (waar veel andere vrouwelijke zangeressen hulp inroepen). Zo krijg je een CD die lekker in het gehoor ligt, maar waar je vooral niet veel meer van moet verwachten.

And they’ll meet one day, far away, And say ‘I wish I knew you, I wish I knew you before’| Mr. Rock ’n Roll

Ik denk zelfs dat je de CD op een gegeven moment zat wordt. De hele tijd dat snelle gitaarritme met sus2/3/4 akkoorden en dan die typische stem van Amy. Ze zingt dan over beroemd zijn of over de leegheid van het bestaan. Na een middagje luisteren is het tijd voor iets anders. Maar het voordeel is dat ik de CD een week later weer opzet en er met net zoveel plezier naar luistert als de week ervoor.

De CD staat vol met hitpotentie: This Is The Life, Mr. Rock & Roll, Poison Prince, Footballer’s Wife en A Wish For Something More. Allemaal kunnen ze zo de hitlijsten in. Wat dat betreft is de vergelijking met The Kooks snel gemaakt. Soms is het allemaal zo cliché, zo standaard, dat ik door wil skippen. Maar dat doe ik dan niet. Want het zijn allemaal leuke, normale liedjes. Als Amy de geschiedenisboeken in wil gaan als legendarische singersongwriter, dan moet ze nog iets gaan doen aan haar schrijfskills (maar ze is nog jong). Maar deze zomer zal ze in ieder geval niet worden vergeten.
drie uit vijf

Jason Mraz – We Sing, We Dance, We Steal Things

Jaja, daar is ie dan, de nieuwe Mraz. Nog een zomerse plaat… Het lijkt wel zomer! Oh wacht… In ieder geval hebben we er met zijn allen lang opgewacht (we doen in ieder geval net alsof we hem allemaal al kenden). En onze Jason heeft een heuse ontwikkeling doorgemaakt sinds Mr. A-Z. Meer (en duurdere) blazers (bijvoorbeeld op Butterfly) en meer variatie qua geluid (vergelijk Live High en Make It Mine).

Are there details in the fabric, are there things that make you panic? Are your thoughts result of static cling? | ‘Details In The Fabric’

Jason Mraz heeft bovendien vrienden. Zo vinden we op deze plaat een nummer met Colbie ‘Cots’ Caillat en eentje met James Morrison. Het eerste nummer is Lucky en hoewel het zeker catchy is, is het ook net iets te zoetsappig. Dat heb ik wel vaker bij Jason, dat ik te depressief ben voor zijn liedjes, maar pure aanmaaklimonadesiroop is niets bij dit nummer. Neen, doe mij dan maar Details In The Fabric. James Morrisons (zelfde initialen als Jason Mraz, toeval?) stem is perfect voor een depressief hoopgevend nummer. Als ik mocht kiezen (en dat mag ik hier): het verrassende hoogtepunt op de CD.

Minder geslaagde nummers zijn Coyotes (heel erg commercieel geproduceerd – dit is net een tikje té) en The Dynamo Of Volition. Qua stil is dit laatste nummer een typisch Mraz rapliedje, maar het gaat me allemaal iets te snel. Daar staan dan weer erg leuke liedjes als Make It Mine (met heuse Phil Collins stijl blaaspartij) en het mooie Love For A Child, met een wonderschoon refrein. En natuurlijk, natuurlijk, staat I’m Yours er ook op. En hoewel de akoestische versie van Live High nog veel mooier is, mag deze versie er ook zijn. Deze CD ga ik nog veel luisteren in de zomer.
vier uit vijf

2 reacties

De (positieve) invloed van Eno is inderdaad goed te horen aan een zekere ‘ambient’ in sommige nummers. Tip voor 21 augustus: de Music for Airports

Geef een reactie