Meer Vierdaagsefeesten

Afgelopen zondag berichtte ik al even over de Vierdaagsefeesten, nu nog wat extra coverage. De foto’s (deels nogal onscherp) vindt u onderaan de post.

Zondag

Moke @ Waalkade
Moke is nu al geroutineerd en professioneel. Maakt ze dat al tot een ‘superband’? Ik durf het te betwijfelen. Daarvoor zijn de liedjes nog niet bekend genoeg. Zelfs bij Last Chance werd er niet of nauwelijks mee geneuried of gezongen. En eerlijk is eerlijk, als je niet bekend bent met het materiaal, slaat na een half uur ook wel de verveling toe. Ondanks dat interessante en enerverende instrumentale stukken in de nummers. Respect voor dat laatste, want niet veel bands hebben het lef om op een festival zo te werk te gaan. Ook de cover van Depeche Mode’s Enjoy The Silence was erg sterk. Moke kan in ieder geval tot iets heel groots gaan uitgroeien… Maar nu was het wellicht nog wat vroeg om er vanuit te gaan dat een grote massa de rocksongs mee kon zingen.

Die Lustige Schlagerfreunden
Een beetje lacherig antwoordde ik, toen Ellen mij zei dat ze heel enthousiast zou gaan doen, dat ik me wel zou inbeelden dat ik bij een Turin Brakes concert was. Haar oom speelde mee met Die Lustige Schlagerfreunden. Met enige schroom stond ik op een van de centrale pleinen van Nijmegen om me heen te kijken of ik geen bekenden zag. Want deze avond kon mijn credibility in een avond verspelen. Maar de show bleek briljant. Op alle details was gelet: de microfoons hadden logo’s van Duitse TV-zenders (ADR, ZDF) en de bandleden kwamen in folklorestijl kleding het podium op. En toen begonnen ze me een potje te spelen… Niet slecht… Zeker niet slecht… Natuurlijk: ze speelden schlager, een genre waarin ik nauwelijks tot niet thuis ben en waarvan alleen de naam al een reden is om het te haten, maar ze deden het vol passie, vol plezier en vol techniek. Een gelikte show, met zowaar een aantal erg geslaagde arrangementen. De gitaarsolo’s van Willie Wunderbar waren erg goed, al waren ze soms wat te zacht (maar dat ligt aan de techniek). Ook de microfoon van Kleino deed het niet altijd even goed, maar verder was het een foutloze show. De bezoekers zongen luid mee met Schlagerklassiekers waarvan ik de namen niet eens weet. Polonaises werden meerdere malen ingezet en mensen grepen gulzig naar de Duitse hoedjes die het publiek werden ingegooid. En ook ik liet me helemaal gaan. Toen er zowaar een aantal liederen voorbij kwam die ik mee kon zingen (onder andere een Duitse vertaling van (Is This The Way To) Amarillo en de klassieker Ich Bin Wie Du), was de avond helemaal geslaagd. Wunderbar!

Dinsdag

The Memphis Maniacs
“Die gitarist, daar heb ik ooit nog een pubquiz meegewonnen.” Een claim to fame is het nog niet, maar ik denk dat er weinig mensen niet onder de indruk waren van de Memphis Maniacs op de Waalkade. Het leek alsof de heren een Elvis Presley coverband vormden, maar na een excellente vertolking van Hound Dog werd een net zo geslaagde cover van Rolling Stones’ Sympathy for the Devil. Hierna werden we getrakteerd op zowel rockmedleys als een interessante dancemedley, waarbij The Chemical Brothers’ Hey Girl, Hey Boy op hilarisch, doch briljante wijze werd afgewisseld met onder andere Una Paloma Blanca. De nummers waren dus lang niet allemaal Elviscovers (sterker nog: er was maar één Elviscover), maar de nummers waren wel perfect uitgezocht, alsof Elvis ze zou hebben gecovered, als hij nog had geleefd. Crazy In Love van Beyoncé en covers van onder andere AC/DC vielen dan ook op geen enkel moment uit de toon. Ook deze set bevatte de nodige humor en spitsvondigheden, alsmede technische hoogstandjes (een over de top drumsolo en net zo briljante gitaarsolo). De Maniacs vielen op door hun tomeloze enthousiasme en verrassende combinaties van nummers. Het leidt mij tot het trekken van deze conclusie: coverbands moeten technisch uiteraard goed zijn, maar wat intelligente humor kan de avond naar een veel hoger plan tillen. Coveren is ook een kunst (maar daar heb ik al eens over geschreven, in een andere context).

Loco Loco Disco Show
De Loco Loco Disco Show viel eigenlijk een beetje tegen na de Memphis Maniacs. Maar eerlijk is eerlijk: al tien jaar hebben ze een geweldige show. Door de muziekkeuze actueel te houden (zo zat in deze avond ook het Vierdaagselied, alsmede recente hit Fascination van Alphabeat), cadeautjes uit te delen (vlaggen van Nijmegen en sambaballen) en wedstrijdjes te organiseren, vliegt de set voorbij. De mannen achter de show weten wat het publiek wil en zijn bereid dat te geven. Helaas moest de set vrij abrupt ophouden. Nadat het vuurwerk was uitgelopen, was er niet genoeg tijd voor een toegift of uitgebreid einde: de vergunning was beperkt houdbaar. Jammer, want de show had een fatsoenlijke finale mogen hebben. Want het was een waar feest…

Geef een reactie