Phil Campbell – Fresh New Life vs. After The Garden

Als je erover gaat nadenken, is 1997 best lang geleden. Hilversum 3 bestond dan wel niet meer (onder die naam), maar mijn leven ziet er nu in ieder geval behoorlijk anders uit. Hetzelfde geldt voor Phil Campbell. Ten tijde van het verschijnen van Fresh New Life, was hij de nieuwe David Gray, de jonge eerlijke songwriter die we in geen jaren hadden gezien. Maar EMI liet hem stikken nadat dit album werd uitgebracht. En daardoor werd Campbell een voetnoot in de muziekgeschiedenis. Enfin, de rest van het verhaal (tot en met het eerder dit jaar verschenen After The Garden) heb ik al eerder verteld. Feit is dat ik na het zien van de beste man in London (in het voorprogramma van de band die ik aanstaande zaterdag wederom ga zien), erg enthousiast was en in een opwelling op 7digital.com Fresh New Life kocht. Ineens was ik twintig Phil Campbell liedjes rijker. Niet dat die allemaal op dat album staan… Neen, toen vorig jaar Joy verscheen, bedacht EMI dat ze wel mee konden liften op een eventueel succes. En ze zochten meteen wat andere liedjes erbij… Naast enkele alternatieve studioopnames, zijn dat live uitvoeringen van niet op het album opgenomen nummers en drie tracks van Phil Campbells latere band, White Buffalo. Bij elkaar zijn de twintig nummers goed voor meer dan anderhalf uur muziek. Maar doorstaan de nummers de tand des tijds? Het is natuurlijk heel oneerlijk, maar toch: een vergelijking met het dit jaar verschenen ‘After The Garden’.

Fresh New Life

Je kunt veel zeggen van Phil Campbell, maar niet dat hij geen doordringende stem heeft. Een lichte kraak in zijn stem, duidelijk te weinig neusspray gebruikt en nog zingend als een jonge hond met niet al te veel levenservaring. Opener ‘Let Me Inside’ is met zijn combinatie van gitaar en (elektrisch) orgel misschien de meest uptempo opener, maar een aardig nummer is het zeker. Vele malen mooier is track 3, ‘Keep It Calm’. Bijna als een goeroe, overtuigd van zijn zaak zingt Campbell: ‘Keep it calm, take it down and you’ll see what you want to see. Keep it calm, take it slow, and you’ll find what you want to find.’ Het is een mooie wijsheid, maar erg diep is hij niet.

‘Revolutionary Babies’ moet rock voorstellen, maar dat bereik je niet alleen door heel hard te drummen, distortion op de gitaar te zetten en je stem nog rauwer te laten klinken. Op de een of andere manier maakt het nummer nooit écht vaart. Want in het refrein horen we zelfs een vrouwenkoor. Het nummer blijkt een mengelmoesje van verschillende stijlen, maar wordt nooit echt onderscheidend.

‘Freefall’ is met zijn beat en synths een stuk overtuigender. Bijna ‘smooth’ werkt Phil zich naar een hoogtepunt toe: de laatste minuut van het nummer is bijna een en al herrie. Maar hier werkt het. Aardig is ook de rustige variant (als bonustrack toegevoegd), ‘Freefall (Suffering)’, waarin het nummer geheel is uitgekleed en een stuk hoopvoller klinkt.

And they give you more rope than you want them to
And no-one helps you when you can’t get through
And I know tomorrow, I will too
But I’m sure we can come together
I’m sure…
(Freefall)

Een aantal liedjes op de CD hebben een duidelijke melodieuze achtergrondpartij. Hier is de jaren ’90 stijl het meest duidelijk. Het gaat dan om typische synthesizeropvulling, zoals bij ‘Comfort’ en ‘Senorita’, of de bombastische opzet van ‘Hope, Faith And You’. Dat alles is nu behoorlijk not done, tenzij op Keanesque wijze. Afsluiter ‘White Buffalo’ is een goed uitgewerkt concept, met een goede beat en mooie mellow instrumentatie, maar met zijn negen minuut ook eigenlijk veel te lang. Beter is single ‘When This Is History‘, een typisch jaren ’90 britpopnummer. Jammer van die stem alleen…

De bonustracks zijn nogal divers. ‘Funride’ had zo op het album gekund, een pianoballad in eenzelfde stijl als ‘Hope Faith And You’ (de track komt van Phil Campbells titelloze minialbum uit 1996). De live tracks ‘Chelsea Wharf’ en ‘Love You Still’ zijn weliswaar in dezelfde zangstijl als het album, qua instrumentatie zijn ze duidelijk schaarser van opzet en wellicht is dat de reden dat ze niet op het album staan. Wel waren ze de b-sides van de single ‘Keep It Calm’. De White Buffalo nummers klinken duidelijk harder dan de rest van het album… ‘Lola’s Song’ is weliswaar verrassend hetzelfde als de rest van het album, maar ‘Ziggy Stardust’ en ‘The Heart to Survive’ zijn hard, ruw en rauw. De enige overeenkomst met het album is de zangpartij, maar toch voegen de nummers weinig toe.

Als ik alleen luister naar de ‘echte’ albumtracks, hoor ik een aardig album. Maar over alle tracks zit heel duidelijk een jaren ’90 sausje. En dat maakt de CD nogal middelmatig. Op geen enkele manier onderscheidt de CD zich van andere singersongwriters en zijn stem klinkt best gemaakt. Het lijkt erop dat Campbell te veel heeft willen doen op zijn eerste album: een nieuw talent zijn, maar tegelijk in de tijd willen passen. En daardoor kun je het album niet los zien van zijn tijd. Jammer.

twee (en een half) uit vijf

After The Garden

Het dit jaar verschenen ‘After The Garden’ is eigenlijk helemaal geen nieuw album… Het is in essentie een heruitgave van ‘Joy’ uit 2007, maar met een paar andere liedjes. Zo is de titeltrack toegevoegd en zijn een aantal nummers opnieuw opgenomen (waaronder ‘Joy’ en ‘Maps’) met extra instrumenten. Blijkbaar wilde de platenmaatschappij het materiaal een tweede kans geven, ditmaal wellicht voor een groter publiek.

Opener ‘No Love Songs’ – overigens in een minder gepimpte versie dan de videoclip/single versie – zet direct de toon voor het hele album. De liedjes zijn over het algemeen opgenomen met akoestische gitaar, drum en op de achtergrond een piano. Instrumentale stukken worden over het algemeen opgevuld met een mondharmonica (hoewel deze op ‘No Love Songs’ afwezig is). De albumopener is – eerlijk is eerlijk – wel een beetje een niemendalletje. ‘Cold Engines’, een nummer dat vorig jaar al werd uitgebracht als single, is wat dat betreft sterker. Het nummer, duidelijk gebaseerd op het leven ‘son of a preacherman’ Phil is van een tekstuele diepte waar James Blunt – want die naam is inmiddels al in menig hoofd opgekomen voor wat betreft de muziekstijl – U tegen zou zeggen:

Running slow like cold engines do,
On the hills of bleak mornings through
Streets are ready to explode
But I won’t die today
(Cold Engines)

Campbells arrangementen zijn lang niet altijd even origineel, een probleem dat op zijn debuutalbum al aanwezig was, maar als songwriter is hij zeker gegroeid. ‘Sweet Sister’ is een van de meest soulvolle nummers van een blanke songwriter in de afgelopen jaren. Opvallend is Campbells stem, in vergelijking met ‘Fresh New Life’ uit 1997 zingt Campbell veel hoger en veel minder nasaal. Een duidelijke verbetering. Single ‘Maps’ wordt daardoor een van de leukste liefdesliedjes in jaren. Dat gezegd hebbende, de persoonlijke nummers hebben de meeste inhoud: ‘Should’ve Stayed At Home’ is een oprecht verslag van Campbells drugsgebruik – en hoe zijn vriendin werd opgenomen in het ziekenhuis. Dat Phil zo oprecht over zijn eigen leven kan zingen, is een bijzondere gave. In ‘Same Old Me’ uit hij vervolgens de frustratie over zijn eigen persoonlijkheid.

‘Joy’ lijkt op het eerste gezicht weer een traditioneel liefdesliedje, maar ook hier zit weer veel uit Phils eigen leven in. Na het dal komt weer een top en op weg hoef je slechts je demonen buiten te sluiten

You give me everything I need
Show me how to care and bleed
For everything I would pass by
‘Cause I don’t really want to care at all
(Joy)

Het afsluitend paar is een beetje raar: ‘Hey Mama’ is met zijn rock ’n roll sound een beetje een vreemde eend in de bijt, een tussendoortje haast, over een nog niet voorbije liefde. In ‘After The Garden’, met cello en piano, realiseert Phil zich wat zijn fouten zijn en praat hij er zelfs over met God. Het nummer schetst een beeld van Campbell als een goudeerlijke songwriter die na een lange, miserabele periode in zijn leven weer op het juiste pad is beland.

Wellicht is Campbell geen muzikaal genie, tekstueel gezien is hij verfrissend oprecht en doordacht. In gedachten houdend dat het merendeel van deze liedjes meer dan een jaar oud is, kan het vast niet al te lang duren voordat we Campbell de volgende stap zien zetten. Op Myspace vinden we al nieuw materiaal. Hopelijk laat Campbell op zijn volgende album zich ook muzikaal gezien van zijn eigen kant zien. Want zijn teksten mogen dan erg sterk zijn, muzikaal gezien kan hij zich met ‘After The Garden’ nog niet onderscheiden van de massa. Wellicht komt dat door de productie, wellicht door een aantal minder bijzondere nummers. Ik heb Campbell echter nog niet opgegeven. Hij moet alleen niet zo lang aan dezelfde nummers blijven sleutelen. Want nu blijft de luisteraar achter met een collectie Phil Campbell liedjes overgoten met 200x-saus. En dan zitten we over tien jaar met eenzelfde soort identiteitloos album als ‘Fresh New Life’ al is geworden. Alleen dan met iets betere liedjes. Maar dat is nog steeds jammer.

drie (en een half) uit vijf

1 reactie

Geef een reactie