Ooit luisterde ik naar bands die niemand cool vond. Kings of Convenience, I Am Kloot, Turin Brakes, dat soort werk. Kings of Convenience staan inmiddels aardig in de belangstelling en nu lijkt het moment van de waarheid daar voor I Am Kloot. Met Natural History en de titelloze opvolger van dat debuut gooide de band weliswaar hoge ogen, maar het label verzuimde het werk te doen dat I Am Kloot bekend had kunnen maken. Daarna brak een periode van mindere albums aan: Gods & Monsters (onnatuurlijk koud geproduceerd), John Peel Sessions (compilatie met sessietracks) Play Moolah Rouge (een zoethoudertje) en B (compilatie met b-kantjes en klassiekers). Bij iedere nieuwe I Am Kloot plaat hoopte ik dat na deze plaat dan eindelijk weer een goede Kloot plaat zou verschijnen. Sky At Night is die plaat.
Er is wel het een en ander mis aan het album. De plaat is net zo zwartgallig als de vorige albums, maar nu voorzien van orkestrale begeleiding (strijkers, cello en een koor). De productie en begeleiding zijn bijna perfect. Op sommige momenten overheersen de strijkers waar de stilte indrukwekkender was geweest en op sommige momenten is de plaat wel héél ingetogen (de heren van I Am Kloot kunnen ook een aardig potje rocken, maar dat horen we hier maar zelden).
Toch is de plaat eerst en bovenal een heruitvinding van I Am Kloot. Met een bijna soulachtige sound horen we hier een band die we nog niet eerder hebben gehoord. Northern Skies, Fingerprints en I Still Do vormen voor nieuwkomers een duidelijke kennismaking met alle aspecten van de band (alleen dus wellicht niet het rockende aspect). Daar komt bij dat met Radiation I Am Kloot een zekere grandeur opzoekt die de band tot nu toe alleen heeft gefaald te benaderen met I Believe. Het nummer is heel erg Elbow, wat niet verwonderlijk is (Guy en Craig van de band uit Manchester tekenden voor een productie en als je een hoofdtelefoon opzet hoor je Guy op bijna ieder nummer meezingen) en ook niet heel erg. Afsluiter Same Clowns is dan weer aanzienlijk intiemer en laat de luisteraar met bitterzoete gevoelens achter.
Het is duidelijk: dit is I Am Kloots laatste kans, hun Final Straw, om definitief door te breken – of in de vergetelheid te raken. Het album ademt zelfverzekerdheid, maar geen arrogantie (wat de heren de laatste keren dat ik ze live zag overigens wel deden). Proof, de niet uitgebrachte potentiële hitsingle van het tweede album, staat ook op deze plaat en zal als volgende single naar de radiostations worden gestuurd. Het concept is nauwelijks gewijzigd, maar bezorgde me ook hier weer keer op keer kippenvel. Wat een fantastisch nummer. Wat een fantastische band. Het lijkt erop dat ze nu de aandacht krijgen die ze verdienen (in Engeland genomineerd voor de belangrijkste muziekprijs, de Mercury Music Prize, en touren in grotere zalen). Het is ze gegund.
vierenhalf uit vijf
