Damien Jurado is geen professionele muzikant

Afgelopen zondag speelde Damien Jurado in Cultureel Podium Roepaen Ottersum. Hij kwam net uit Parijs, dus moest hij nog even soundchecken na het voorprogramma, wat de curieuze situatie tot gevolg had dat het publiek toekeek hoe Jurado het geluid uitprobeerde.

Het voorprogramma was Jodymoon, een Maastrichts duo dat vanmiddag aangevuld met een violist en een celliste mooie liedjes komt spelen. Sympathiek zijn ze zeker en ook muzikaal zeer begaafd. Dat staat echter nog niet garant voor een briljant optreden. Ze spelen nummers van hun twee albums (de recentste heet Who Are You Now) en al die nummers zijn stuk voor stuk erg mooi. De arrangementen zijn stuk voor stuk geslaagd en de teksten schuwen geen grote onderwerpen. Maar het raakt me niet. Misschien is het af en toe gewoon té polijst, te perfect. Het lukt me niet om me ermee te indentificeren.

Het verschil met Damien Jurado is dan ook erg groot – en misschien is de combinatie van de twee acts zelfs wat ongelukkig. Wellicht onder de indruk van het professionele voorprogramma, meldt hij voor het optreden even dat hij geen professioneel muzikant is. Hij maakt wel muziek en wij betalen ervoor, maar hij heeft geen zin om zijn eigen liedjes helemaal uit zijn hoofd te leren. Als bewijs hiervoor wijst hij naar zijn Macbook, die inderdaad niet is opgezet om samples uit te halen, maar puur als referentie dient (als iemand in het publiek een verzoekje indient, zegt hij dat hij die plaat net aan het zoeken is). Na nog vier minuten speechen begint Jurado in de intieme nightclub van Roepaen met zijn gevoelige liedjes. Technisch gezien laat hij Jodymoon achter zich, maar in zijn melancholische muziek zit een doorleefdheid die bij Jodymoon nog ver te zoeken is. Er zit meer emotie en gevoel in. Dat is logisch, Jurado is al tientallen jaren actief in de muziekwereld, Jodymoon komt pas net te kijken.

Jurado is een vreemd figuur, de drie kwartier die volgen mompelt hij af en toe een woord en kijkt hij vooral naar zijn Macbook in plaats van naar het publiek, dat volledig in stilte naar de man zit en staat te luisteren. Dan heeft Jurado ineens zelf ook door dat hij erg stil is en laat weten aan het publiek dat hij normaal meer vertelt tussen de optredens. Na nog een nummer van het mooie Saint-Bartlett album dat eerder dit jaar verscheen, begint Jurado weer oeverloos te kletsen tussen de nummers die hij speelt, net zoals hij voor zijn set al even deed. Over hoe hij wel zielige liedjes zingt, maar daar eigenlijk niet van houdt. En hoe hij ervan houdt om buitenlands publiek dingen wijs te maken.  En hoe het voedsel dat hier in tankstations wordt geserveerd in Seattle als restaurantkwaliteit wordt beschouwd (wat een compliment is voor ons tankstationvoedsel).  En hoe hij geen toegift geeft, omdat hij daar niet in gelooft.

Na nog twee nummers houdt Jurado het voorgezien. Hij heeft dan al veel mooie liedjes gespeeld, waaronder Abilene, Kansas City en Arkansas. Damien laat zien dat je niet de meest begaafde muzikant hoeft te zijn om te boeien, dat je geen entertainertype hoeft te zijn om te vermaken. Als je maar liedjes met hart en ziel maakt – en hoewel hij zelf de serieusheid van zijn liedjes nogal probeert af te zwakken, is het overduidelijk dat hij dat wel degelijk doet.

Geef een reactie