Damien Jurado is één van mijn ontdekkingen van dit jaar (eerder dit jaar speelde hij in Ottersum) en wel eentje waar ik erg blij mee ben. Jurado heeft namelijk al een aanzienlijke back catalogue opgebouwd, dus er is genoeg te ontdekken. Saint Bartlett is het album dat hij dit jaar uitbracht op Secretly Canadian, ook het thuis van Jens Lekman, Antony & Johnsons en de producer van dit album: Richard Swift.
Dankzij Swift is dit album de juiste combinatie van melancholiek en onderbuikgevoel: een juiste combinatie van stemmige klanken en akoestische instrumenten. Net als de albums van Swift is het album relatief simpel opgebouwd. Er wordt niet zo zeer geëxperimenteerd met elektronica, maar wel met de instrumenten die Swift en Jurado tot hun beschikking hebben. Soms zijn de liedjes bijna midtempo (Throwing Your Voice, Cloudy Shoes), maar vaak komen de klanken daar niet eens in de buurt.
I wish that I could float, float up from the groundI will never know what that’s likeYou have a way about you I wish that I hadThought it was impossible to live and love like youFunny how we all can change if we just try toThought it was impossible to live and love like you(…)Trying to fix my mindStill trying to fix my mindTrying to work it outI’m still trying to fix my mind(Cloudy Shoes – Damien Jurado)
Toch heeft de muziek van Jurado iets troostend. of het nu het call and response-achtige Cloudy Shoes is, wat ondanks zijn depressieve karakter toch ook bestaat uit klappende handen, of het pianonummer met lekkere drum, Arkansas, de hier te horen levenservaring is muziek van een man die met weinig tevreden lijkt, maar die desondanks zijn donkere dagen kent. Saint Bartlett is een simpele plaat in dat opzicht, die dankzij de mooie productie toch een enorme impact heeft.
vierenhalf uit vijf
Bekijk hier enkele covers die Damien Jurado speelde voor OnderInvloed.
