Muziek is één ding. Goede muziek op zijn tijd, goed gedoseerd. KCRW heeft bijvoorbeeld Morning Becomes Eclectic, een instituut waar veel bands langskomen om muziek te maken en te kletsen met de presentator. Ruim een half uur duurt dat, niet tien minuten. Het is een net programma, vol respect. Alles en iedereen krijgt de ruimte. This American Life is een bekende serie uit datzelfde land, waarin verhalen van mensen rondom een bepaald thema worden samengevat. Mooi, netjes, afgerond. Maar er is meer onder de zon. Chaos kan ook heel mooi zijn.
Zo luisterde ik lange tijd naar de Russell Brand show op BBC Radio 2. Twee uur lang chaos, die door nauwelijks 5 nummers werd onderbroken – erg weinig voor een muziekzender. Er werden flauwe liedjes gezongen, hard geschreeuwd en veel gelachen. Russell Brand belde met beroemdheden en versierde ze allemaal in 15 minuten, vertelde schaamteloos de meest belachelijke anekdotes en realiseerde zich altijd net te laat dat ze over de tijd heen gingen en dat het nieuws al bezig moeten zijn. Hilarische chaos, maar het ging wel ergens over: er werden politieke revoluties gepland, er werd poëzie voorgedragen en er was een echte vragenrubriek getiteld GAY! Toen die show abrupt ten einde kwam, moest ik op zoek naar een nieuwe podcast om me te vermaken tijdens duffe reizen en saaie werkdagen.
Na een zoektocht van enkele weken kwam ik uit bij Adam & Joe, op BBC 6Music. Iedere zaterdag van tien tot één uur vol goede muziek, goede gesprekken en flauwe jingles. Adam Buxton en Joe Cornish zijn twee comedians die tien jaar geleden een tv show hadden en al jaren sympathieke middenklassers in het Britse komediecircuit vormen: niet beroemd, maar wel bekend om hun constant hoge niveau. Adam en Joe zijn feitelijk heel gewone mensen die van goede muziek en films houden (Joe heeft het scenario geschreven van de Kuifje-film die dit najaar in de bios komt en binnenkort komt zijn debuut Attack the Block uit, Adam speelde zelf onder andere in Son of Rambow). Hun show is te vergelijken met een gezellige middag op het terras keuvelen over de wereld. Alleen lopen gewone mensen het risico dat ze niet boeiend zijn voor het grote publiek. Adam en Joe zijn inmiddels zo geroutineerd dat ze zich daar geen zorgen over hoeven te maken.
In 2010 namen Adam en Joe een lange pauze zodat Joe zijn eerste film kon regisseren (bekijk hier de trailer van Attack The Block). Ze keerden terug voor een Glastonbury special en een kerstuitzending, maar verder was het duo niet samen te horen. Begin april keerden de heren terug op de radio. Zoals altijd vroegen ze veel input van luisteraars. Hun vaste rubriek Text The Nation (The Nation’s Favourite Feature) had dit keer als thema “Hi, how have you been doing?”, wat de meest vage en willekeurige antwoorden opleverde in de historie van de rubriek. Het was ergens tussen de slechtste cover van Rebecca Blacks Friday (hier te horen) en een drie minuten durend gesprek over hoe Adam met dat nummer een hit scoorde met dat nummer op internet, waarna Joe schalks vroeg “By the way, have you heard about that Rebecca Black thing?” en de heren allebei hun lach niet meer konden inhouden, dat ik een warm gevoel van binnen kreeg: “ze zijn weer terug.” Perfecte radio dus. Zonder zichzelf al te serieus te nemen. Hier een aantal fragmenten.
Uit de nieuwe shows, over Repelsteeltje:
Kinderen die videogames spelen:
Met de trein naar Glastonbury:
Jools Holland impressie:
De film Fool’s Gold en het Amerikaanse accent van Ray Winstone:
En hier een video van presentator Adam die zijn eigen podcast terugluistert, een typisch voorbeeld van hoe tongue-in-cheek ze over zichzelf kunnen zijn:
http://www.youtube.com/watch?v=PnipSseM-OI
