Het is allemaal goed gekomen. Althans. Golden Key staat niet op het album – terwijl ook daarvan de thematiek de gefaalde liefde is – maar verder heb ik niks te klagen. I Know What Love Isn’t komt pas over een maand uit, maar het platenlabel van Lekman, Secretly Canadian, was zo aardig om mensen die het album vooruit bestelden alvast een exemplaar als download toe te sturen. Dan ben ik de beroerdste niet. De eerste luistersessie was nog wat ongemakkelijk “wow, dit is wel intens allemaal.” – om depressief van te worden, zullen we maar zeggen, maar bij een tweede en derde luisterbeurt ontdek je de Lekmaniaanse muzikale en tekstuele grapjes die zelfs de meest depressieve nummers (Every little hair knows your name) bevolken. Dat doet de Zweed dan weer slim.
De productie is op dit album daadwerkelijk wat consistenter te noemen: waar voorheen uitbundige blazers klonken, klinkt nu één (1) saxofoon of een fluit. Soms horen we zowaar zelfs een zacht kabbelende Spaanse gitaar. Het onderdeel waar niet op is bezuinigd zijn de achtergrondkoortjes: die zijn nog als vanouds sterk en in grote getale aanwezig. Zo depressief als I Know What Love Isn’t qua thematiek mag zijn, zo vrolijk is het qua muzikaliteit. Bewijsstuk: de titelsong (de officiële video / albumversie) is een stuk vrolijker dan de liveversie die ik recent plaatste:
Ieder nummer breekt Lekman je hart een klein beetje, maar als geheel werkt het album therapeutisch in zijn vrolijkheid. Absoluut hoogtepunt op de cd (al hoor je dat er in eerste instantie niet aan af) is The World Moves On waarin ruim 6 minuten Jens niet alleen de liefde relativeert maar ook een briljante parallel trekt naar de bosbranden die Australië enkele jaren geleden teisterden.
(…)
We saw plumes of smoke rising in the distance from our balcony – I poured a glass of wine
Sucked the juice out of a kiwi, then I turned on the tv,they showed acres after acres of absolutely nothing
And then Stevie called asked “are you watching what I’m watching?”
I said “I’m watching what you’re watching, but what is it I’m watching?”
Waarna de koppeling wordt gelegd met Jens’ persoonlijke liefdesleven (we made out in every bar in town, while the state of Victoria burned down to the ground) en er vervolgens op extreem zoete wijze in het refrein wordt gezongen:
And the sun set on the city, the wind swept through the valley
You don’t get over a broken heart, you just learn to carry it gracefully
En dat zijn pas de eerste twee minuten van The World Moves On. Het nummer gaat nog vier minuten door waarin Jens onder andere door een eikel van zijn fiets wordt gekickt en alles zit tegen (and that’s what it’s like when you have your heart broken, the world just shrugs its shoulders and keeps going), vrienden hem vertellen dat het misschien aan hem zelf ligt en zijn vriendin wilde dat hij gewoon was vreemd gegaan.
Nee, Jens met een gebroken hart is geen ideale combinatie, maar het levert wel een goed album op. Want ik heb het nog niet eens gehad over de rest van de cd waarop pareltjes staan als Baby what’s wrong? You say nothing (….) it’s really nothing at all it’s just some dandruff on my shoulder…
Misschien lijkt het in deze bespreking dat Jens een album vol drama heeft gemaakt, maar het mooie is dat er uiteindelijk voldoende humor en relativering in de muziek en de teksten zit. Voldoende humor en relativering om het tot een leuke plaat te maken. Jens snapt zelf ook dat het belachelijk is om liefdesproblemen en wereldproblematiek met elkaar te verbinden, maar het is desch’ mensch’ eigensch’ om dat toch te doen. De rechtvaardiging voor de cd zit hem in de afsluiter, een sobere gitaartokkel waarin Jens zingt over het feit dat hij nergens anders over kan zingen dan over “haar”:
Every cell in this body, has been replaced since you left me
But the memory is in the DNA
And through the vessels and vains, leaves a halo around the brain
Every little hair knows your name
I started working out when we broke up I can do one hundred push-ups, I could probably do two if I was bold
I wrote some songs, when we broke up, but nothing came out so I stopped, every chord I struck was miserable chord
Like a FMinor11, or E#Major7
It all sounds the same
Every chord knows your name
Every little hair knows your name
Every little hair knows your name
En dan laat Lekman je na al zijn muzikale grapjes toch met een stukje “echtheid” achter. Hoewel er nauwelijks aan te twijfelen valt dat Lekmans avonturen op deze cd echt zijn gebeurd, is het pas bij de afsluiter dat Jens nog maar halfjes probeert om je te laten glimlachen en zegt: “dit was dus een minder leuke tijd.” En dan valt alles op zijn plek. Every Little Hair Knows Your Name zal niet de geschiedenis in gaan als het beste nummer van Lekman, maar het is op deze cd het nummer dat Jens even menselijk maakt. En iedereen met een hart kan niet anders dan even slikken.
Arme Jens.
vierenhalf uit vijf
I Know What Love Isn’t verschijnt in september in de platenzaken.
