Volkomen op hun gemak kwamen ze het podium, de mannen van de Villagers. Voor mij kwam de revelatie op Naked Song 2011, Villagers-frontman Conor en zijn toetsenist (ook vanavond van de partij en met een verbeterde kennis van het Nederlands ten opzichte van vorig jaar) een vroeg hoogtepunt van die mooie avond in Eindhoven. Geen echte sterallures, geen overdreven gebaren, gewoon het instrument pakken en gaan.
De nummers komen er ook zo vloeiend uit. Met name het eerste album, Becoming a Jackal, zit er goed in – die songs spelen ze natuurlijk ook al enkele jaren. Viel in Eindhoven de emotie van de tot de essentie teruggebrachte nummers op, hier in Amsterdam is het vooral bewonderenswaardig hoe er continu wordt gebalanceerd op het randje van “zo klinkt de cd” en “laten we iets totaal anders doen”. Dat klinkt misschien een beetje onduidelijk, maar het komt er op neer dat er vijf jongens als een geoliede machine staan te spelen, zonder dat het repetitief of ongeïnspireerd klinkt. Dat komt niet alleen door zanger Conor, die op de juiste momenten net weer even van melodielijn afwijkt, maar ook door andere subtiele muzikale variaties. De nummers van Becoming a Jackal staan zodoende als een huis, al hoort niet iedereen de verschillen (blijkens de fan die richting het einde van de set vraagt om een nummer dat al veel eerder is gespeeld).
Toegegeven, die eerste cd is ook wel heel erg een geheel. Gelukkig speelt de band ook een groot deel van de nieuwe cd. De nieuwe liedjes die we tot nu toe hebben gehoord in studioversie, The Waves en Passing A Message, kenmerken zich door een experimentele sound met blazers en hier en daar zelfs elektronische invloeden. Live bleven dergelijke invloeden op de achtergrond (er waren bijvoorbeeld geen blazers ingevlogen voor het optreden) en viel vooral op dat het materiaal steviger klonk dan het debuutalbum. En dat terwijl Conor aan het eind van het Naked Song optreden riep dat hij vanaf dat moment rock ’n roll en hun eigen debuutplaat haatte.
I felt like I was lying to people – there is no way you can sing “my love is selfish” a hundred times in a year and it continue to feel pure and true – it seemed somehow performative. I started writing on the acoustic guitar and it sounded terrible, so I began to make musical landscapes, and listened to lots of widescreen instrumental music like Lalo Schifrin, David Axelrod and Jean-Claude Vannier and lots of krautrock and funk music – there is something about the repetition of rhythms that really hit me – ‘Passing a Message’ came from one of those soundscapes, as lots of the songs did.
(Bron)
Daar is iets fout gegaan, bij Conor, maar heel erg is dat niet. De nieuwe nummers zorgden voor een duidelijk afwisseling in stijl, die het optreden tot aan het eind boeiend hield. Persoonlijke hoogtepunten waren voor mij The Waves, Memoir, Rhythm Composer en That Day. En zo’n optreden wordt natuurlijk extra leuk als je er met leuke collega’s en een voormalig studiegenoot bent. Villagers waren ijzersterk dinsdagavond in Bitterzoet en het leek er sterk op dat ze er niet eens moeite voor hoefden te doen. Op 10 januari komen ze naar Nijmegen (ze staan ook op Eurosonic en ook in maart zijn er optredens in Nederland) en ik ben zo enthousiast dat ik zomaar ook naar dat optreden zou kunnen gaan. Het tweede album van Villagers – {Awayland} – verschijnt januari 2013.
