Die begon al vorig jaar, maar toen kon ik er helaas niet bij zijn. Vandaar dat ik er die avond in Utrecht wel graag bij wilde zijn. En dus was ik er met Sjoerd en zijn vriendin (die voor het eerst een popconcert bezocht). En het was een mooie avond (al was ‘ie misschien wat lang voor de mensen die minder bekend waren met het werk van McRae). De opkomst was goed en Tom was goedgemutst. Na twee lange, depressieve openers, in ware singer/songwritervorm was de toon gezet. Zoals we gewend zijn va Tom wordt de stemming tussendoor aanzienlijk verlicht door grapjes over de depressieve aard van zijn muziek, een pessimistische toekomstbeeld en het publiek. Daardoor verlaat je gelukkig in plaats van depressief de zaal.
Wat me duidelijk werd tijdens de show, is dat Toms nieuwe album verrassend sterk is. Ik schreef al ooit dat het album voor het eerst een relatief pure Tom McRae laat horen: zonder productie of trucs die het album een speciaal sausje geven. Live is die pure Tom alleen maar sterker te horen. Sterker nog, ondanks dat ik altijd blijf verlangen naar klassieke nummers uit zijn oeuvre, denk aan Ghost of a Shark en One More Mile, werd ik net zo blij van nieuwe nummers als Lately’s All I Know en All That’s Gone. Ook mooi: My Vampire Heart (irritant op plaat, maar live prachtig) en Lord, How Long (met mooi slagritme op de klankkast van de gitaar). Andere mooie momenten: Graceland-intermezzo ten tijde van One Mississippi en F*ck You, Prometheus, met daadwerkelijk vloeken aan het eind (op de plaat niet inbegrepen). En het publiek had genoeg momenten om mee te klappen, neuriën en fluiten, dus saai werd het geen moment. Ik vond het zelfs zo tof, dat ik op het Tom McRae-forum schreef dat ik speelde met de gedachte om zaterdag, als ik toch in Amsterdam zou zijn, om nog een keer te gaan…
Overigens werd de avond geopend door een sympathiek maar niet heel bijzonder Nederlands bandje. Met een vrolijke MGMT-cover en liedjes die meer aan Krezip deden denken dan aan echt alternatieve muziek, deden ze in ieder geval goed hun best om het publiek in de stemming te kijken. En ondanks dat dat niet helemaal mijn smaak was, deden ze met hun lichte sarcasme en zelfbewustzijn genoeg om me klaar te stomen voor een toffe avond. Missie geslaagd dus.
–
En toen ik die zaterdag door Amsterdam liep met een zeker stijlmeisje.nl, kwam er ineens een berichtje. Of we naar de show wilden. Ja hoor. Even rustig gegeten en niet gehaast en precies tijdens het eerste nummer kwamen we binnen in De Duif. Ook een mooie locatie trouwens en het bood Tom genoeg inspiratie voor grapjes tussen optredens door. Dan vallen weer net wat andere dingen op, zoals hoe hij met dynamiek speelt om zijn solo-optreden tot show te bombarderen. Bovendien mochten we allemaal heel hard vloeken aan het eind van F*ck you, Prometheus! Dat voelde best goed. Die avond heb ik dit filmpje gemaakt:
Ietsje later thuis op zaterdag dan gepland dus, maar totally worth it… Mooie herinnering aan over gehouden en twee mooie concerten in drie dagen tijd.
