Albums geproduceerd in (persoonlijke) crisistijden zijn vaak van grote klasse. Eerder dit jaar verscheen Sufjan Stevens’ Carrie & Lowell over het overlijden van Stevens’ moeder, maar zowel in mijn platencollectie (Face Value, I Know What Love Isn’t, Once I Was An Eagle, For Emma, Forever Ago) als daarbuiten (21, Rumours) zijn de voorbeelden legio. Beirut-frontman Zach Condon zat het ook niet mee: niet alleen werd hij opgenomen in het ziekenhuis wegens oververmoeidheid na te veel touren, ook kreeg hij een writer’s block én viel zijn huwelijk uiteen. No No No moet wel een meesterwerk zijn, toch?
Ondertussen bij Incognitief: Leedvermaak van Beirut
