Meer plezier

Afgelopen woensdag was ik bij het concert van Ane Brun in Doornroosje. Eerder dit jaar had ik een discussie met een vriendin over waarom artiesten nu zo nodig zichzelf opnieuw moeten uitvinden na een paar jaar. In het geval van Ane Brun: doorgebroken met zachte liedjes, nu dansbaar en vrolijk. Moeten we dat als fans wel willen, schreef ik al eerder op Incognitief.

Bij Roepaen vond ik het allemaal misplaatst met die grote gebaren, maar afgelopen woensdag zette ze in Nijmegen een steengoede show neer. De band was goed, haar stem fantastisch en alleen in het midden zat even een dip toen ik de nummers van de nieuwste cd goed kende (dus misschien lag dat aan mij). Ja, als ik moet klagen dan miste ik wel wat intieme oude nummers, maar als ik van iemand geloof dat ze de vrijheid heeft omarmd (na haar diagnose), dan is zij het. Ze nam zelfs nog de gelegenheid om compassie te prediken (in deze moeilijke tijd), en feministische iconen op een voetstuk te plaatsen (omdat onze rechten niet vanzelfsprekend zijn).

Dus de voetjes gingen van de vloer, de vrijheid werd gevierd. Het gedeeltelijk rustige Undertow heb ik gefilmd:

*

The Tallest Man On Earth is ook een stuk uitbundiger geworden. In zijn nieuwste video danst hij met ontbloot bovenlijf in plaats dat ‘ie gewoon depressief over een meer uitstaart. Dat we dat nog mogen meemaken.

*

Lachen, grinniken doe ik ook om The Adam Buxton podcast. Ik heb een gat in mijn leven sinds The Adam & Joe Show op BBC 6Music is gestopt (ik schreef er al eens over in 2011). Joe Cornish maakt tegenwoordig films in Hollywood en kan dus niet iedere week op de Britse radio presenteren en sindsdien moeten we het doen met, nu ja, niks. Tot een week of tien geleden dan, toen Adam zijn eigen podcast begon.

Ik vind het moeilijk te duiden wat er precies zo goed aan is, maar het heeft gewoon iets ontzettend sympathieks en charmants. Adam Buxton is zo iemand die goed naar je luistert, af en toe een grapje maakt en goudeerlijk lijkt. Hoogtepunt is tot nu toe de aflevering met Garth Jennings, waarin laatstgenoemde vertelt over zijn schoonvader en hoe het is om bij de studio van Despicable Me aan een grote animatiefilm te werken. Het gaat over werk, familie, kinderen en menselijk gedrag en het is tegelijkertijd grappig, herkenbaar en soms zelf een beetje ontroerend.

De uitzending van deze week is een lang gesprek met comedian Rob Delaney. Die volgde ik al op de Twitters, maar hij kwam toch een beetje onsympathiek op mij over. Blijkt het gewoon een echt mens te zijn die worstelt met depressie en alcoholisme. Wat begint als een gesprek over humor en creativiteit eindigt in een ontzettend persoonlijk gesprek:

Ik maak me nu al een beetje zorgen, aangezien Adam zegt dat hij dit jaar nog maar een paar afleveringen maakt en dan pas later in 2016 terugkomt met nieuwe afleveringen. Wat moet ik met mijn weken als er geen podcast komt??? Wel goed nieuws: rond de kerst komt er een kerstspecial waarin ook partner-in-crime Joe Cornish mee doet. Eindelijk weer. Maar Adam in zijn eentje is dus ook heel goed. Het komt maar weinig voor dat ik echt moet lachen als ik naar een podcast luister, maar Adam lukt het bijna elke week.

*

In mijn nieuwste Incognitief-blog schrijf ik over de levenslessen van Taylor Swift (na eerder over Tom McRae te hebben geschreven). Meer plezier staat er niet bij maar je kunt ze best lezen toch?

*

Ik zal niet zeggen dat ik geloof in het ongeluk van Vrijdag de Dertiende, maar ik stootte dus vanochtend wel mijn kleine teen tegen mijn bed. Er was zelfs een beetje bloed, maar dat mag de pret verder niet drukken.

*

WaitButWhy had weer een mooi essay deze week. Prima om alleen de laatste post in deze serie te lezen hoor. Veel respect voor zijn heldere manier van redeneren.

*

Oh ja, nieuw liedje van Turin Brakes. OK DOEI!

 

Geef een reactie