Aflevering 5 alweer, dat gaat hard. Net zoals de pot hard leeg ging vorige week. Dus met nog wat kleingeld over en met één kandidaat minder in hun midden reizen de overgebleven deelnemers de Oregon Trail af: back to nature! Niet de meest spannende aflevering dus, maar wel een van de meest sfeervolle…
Een korte terugblik op aflevering 4, die vooral zielig was, voor de administratie (mijn recap van aflevering 3 staat dus bij Incognitief, en aflevering 5-recap is daar vanaf vanavond iets over 10 te lezen).
Wie Is De Mol aflevering 3 is ploeteren in het zand, vuurwerk en ouderwets klooien in auto’s met portofoons. Nog acht kandidaten, waaronder de Mol, we zijn er klaar voor.
Vanavond recap ik aflevering 3 van Wie Is De Mol? voor mijn vrienden van Incognitief. Dus moet ik nog even snel terugblikken op aflevering 2. Ik kon de aflevering pas in de loop van deze week kijken, omdat ik afgelopen weekend in Göteborg zat. Nou goed, nu alsnog kort dus, hier even tien opgevallen dingen:
Incognitief blikt vooruit op nieuwe albums die dit voorjaar verschijnen. Gewoon, omdat 2016 een deprimerend muziekjaar was – vooral vanwege het overlijden van diverse grote meesters. Maar vooral ook omdat er niet genoeg nieuwe muziek kan verschijnen om enthousiast van te raken.
Hoe goed ik voorbereid was op dit nieuwe seizoen van Wie is de Mol? Nou, ik dacht dus dat dat bos ergens in Noorwegen was. Misschien vanwege het mistige weer, of vanwege de soorten bomen die in beeld kwamen.
Ha, nou zat ik er even naast. Vanmiddag schreef ik nog dat ik zes kandidaten niet kende, maar ik had de foto van Roos niet goed gezien, dus laten we daar vijf van maken. Wat niet wegneemt dat ik een aantal tabjes open heb staan om de namen van de kandidaten op te zoeken. Diederik is blijkbaar wetenschapsjournalist (maar Kennis van Nu luisterde ik vooral op de radio), en Vincent choreograaf. Jochem van Gelder is gelukkig gewoon vader van drie kinderen – oh ja en presentator haha! 😬 Hij gaat in ieder geval ‘verwarring veroorzaken’… Probeer anders gewoon het spel te winnen, Jochem!
Sigrid ten Napel ken ik niet, omdat ik duidelijk te weinig Nederlands drama kijk, in het ‘echt’ is ze blijkbaar stiekem een beetje hipster. Dat mag hoor.OF IS DAT EEN VERMOMMING EN IS ZE DE MOL…? In ieder geval, Thomas is ook acteur maar die komt uit België. Imanuelle is ook actrice, maar inderdaad niet in de series die ik kijk.
Nou goed, genoeg over de kandidaten die ik niet ken(de) (en Jochem van Gelder). De opdrachten dus. Iets met enveloppen met geld in een stad en vier vrijstellingen voor de gelukkigen die de helikopter in mogen. “Nu kan het niet meer misgaan”, roept Jeroen alvast. Dat moet ik nog zien. Want Jochems missie is geslaagd: hij heeft de envelop met het vraagteken min of meer eigenhandig gered.
Roos moet liegen en ze heeft niet alleen een ‘trekje’ (aldus Vincent). Ze is ook nogal breedsprakig. “En toen kwam de Duitsers, en die keken onder allerlei gebouwen, en toen zeiden die paarden dus ‘hiiii’ en ik was verbaasd want paarden kunnen helemaal niet praten en toen hadden we vier vrijstellingen. Nee grapje…”
Het vraagteken blijft nog lang een vraagteken. Maar de kandidaten die de vrijstellingen hebben gevonden, kunnen die weer inleveren zodat de hele groep met zijn allen door kunnen naar de volgende aflevering. Maar ja, de kandidaten van dit jaar zijn niet op hun achterhoofd gevallen. En dus zeggen ze zeker niet meteen ja. Terwijl de kandidaten dit voorstel op groot bioscoopscherm zien voorgelegd worden aan de lucky few, waarna het vraagteken verandert in een wijzende vinger. De overige kandidaten mogen iemand aanwijzen wiens vrijstelling ongeldig wordt. Sanne vindt het gemeen, maar stapt snel over naar de realiteit. Uiteraard wordt die realiteit pas ná de test bekend. De vier kandidaten die eerst zoiets hadden van ‘lekker puh’ zijn nu ineens heel erg ‘ja, we doen het met zijn allen…’ Of toch niet?
En dus worden de vrijstellingen gewoon ingezet, alleen niet die van Vincent, wiens vrijstelling toch al ongeldig was verklaard door de rest van de groep.
Er is een nieuwe hippe laptop bij de executie, die aan twee kanten een scherm heeft. Of zou dat gemonteerd zijn. Vincent moet naar huis, alsof Wie is de Mol een slechte film is.
Dus. Wie is de Mol?… Het is een risico om er per definitie van uit te gaan dat een acteur of actrice de Mol is, maar ik ga er toch maar weer voor. Thomas voelt voor mij als een goede optie. Laat ik voor Thomas gaan. Meer omdat de rest van de groep hem zo goed denkt door te hebben. Ik moet dat nog zien…
Sure as any living dream
It’s not all then what it seems
And the whole thing’s hauled away
Bovenstaand citaat komt uit het wonderschone maar ietwat bevreemdende 29 #Strafford APTS van Bon Iver. Live is het iets minder bevreemdend, met steelpedal en drumpartij die het wat voor de luisteraar allemaal wat meer op de rit houdt. Dat weet ik, omdat ik de afgelopen week naar onderstaand concert heb geluisterd (en gekeken) op YouTube. Daar blijft het voorlopig ook bij wat betreft mijn Bon Iver ‘live’ ervaring, want deze week werd bekend dat de hele Europese tour van de band is gecanceld… En dat terwijl ik dit keer eindelijk eens NIET achter het net viste bij de run op kaarten-voor-een-te-populaire-band-in-een-te-kleine-zaal. Maar het concert wordt niet opnieuw ingepland voorlopig, dus het geld komt binnenkort terug op de rekening en daar moeten we het maar mee doen. Jammer. Het nummer 29 #Strafford APTS begint op 10.49 en ik vond het bovenstaande citaat wel toepasselijk voor het concert dat over een paar weken plaats zou vinden en waar ik best naar uitkeek.
Verder heb ik bezoek gehad van twee monteurs, die allebei nog eens terug moeten komen omdat de problemen nog niet opgelost konden worden, en heb ik een normale werkweek achter de rug. Twee weken kerstvakantie is immers niet voor iedereen weggelegd. Oh, en ik heb mijn iPhone ingeleverd voor reparatie – want de batterij viel uit en Apple wilde ‘m gratis vervangen want zij hadden het zelf veroorzaakt in de fabriek. Dus zit ik even op mijn oude iPhone 5 te werken. Dat is weer even omschakelen.
Tot zover de eerste dompers van 2017, maar het jaar is nog niet verloren. Er zitten mooie dingen in het vat, met name ook mijn terugkeer naar Gothenburg volgende week, waar mijn goede vriend zijn Swingin’ Swedes dissertatie vast zonder veel dansmoves maar met een goed verhaal zal gaan verdedigen. Promoties zijn in mijn vriendengroep eerder regel dan uitzondering, maar deze is uniek niet alleen omdat ik er bij kan zijn, maar ook omdat ik het verhaal zowaar ga kunnen volgen. En het reisje naar het buitenland met wat goede vrienden is als bonus erbij.
Nu dit toch een vooruitblikkende post begint te worden, kan ik het net zo goed ook meteen over goede voornemens hebben. In navolging van een ander tof iemand doe ik dit jaar iedere maand een uitdaging. Challenge. Ding. Dat klinkt nu veel beter dan een goed voornemen. Ik heb niet zo’n goed idee wat ik met mijn jaar ga doen, verder, dus laat ik maar met een maand beginnen. En ik hoef, als ik in maart iets verzin, niet tot januari te wachten voor ik er mee ga beginnen… Dus. Ik begin met een maand iedere dag mediteren, omdat het iets is waar ik de voordelen van ervaar, maar wat ik niet echt gestructureerd in mijn leven heb zitten. Dus nu, één maand lang iedere dag. En dan bekijk ik dan wel of het zo ingesleten zit dat ik er mee doorga. Andere challenges waar ik nu over na denk: een maand niet drinken, een maand alleen maar nieuwe dingen koken, een maand iedere dag 10.000 stappen halen (dat wordt in de zomer, haha, het is veel te koud nu!), een maand zonder Netflix… Ach, we zien het wel! Eerst de januarimaand maar door dus!
Had ik al verteld dat ik een Bullet Journal bijhoud? Binnenkort komt daar ongetwijfeld een verhaaltje over, als ik iets verder in het jaar ben. Als experiment had ik het al de afgelopen tweeënhalve maand gedaan, maar nu ben ik ‘voor-het-echt’-begonnen in een nieuw notitieboek met enkele wijzigingen in de standaard opzet. Later meer.
Vanavond begint trouwens Wie Is De Mol? en ja: dat ga ik weer kijken, net zoals alle vorige seizoenen. De werkpoule is aangemaakt, de bank is gestofzuigd (niet echt, maar toch, misschien doe ik dat straks wel), het tv-signaal gecontroleerd (en onvoldoende bevonden door de monteur), er zijn vraagtekens gezet bij zes van de tien Bekende Nederlands (die ik niet ken), en de laptop staat klaar. Want ja: er komen blogjes! De eerste week hier, de tweede week hier met vertraging (want: zie hierboven) en de derde week bij de vrienden van Incognitief, waarbij ik afwisselend met andere redactieleden afleveringen recap.
Verder nog nieuws? Nee. Idealiter maak ik nu een bruggetje terug naar Bon Iver, want dan is deze post mooi rond. In plaats daarvan link ik naar het nieuwe liedje van Jens Lekman, omdat hij de afgelopen jaren heeft geworsteld met een nieuw album, en dat dat er nu echt aan gaat komen en Life Will See You Now gaat heten. Het sentiment erachter vind ik heel mooi.
I was panicking about that and I had a conversation about it with my girlfriend. She said “just describe to me what the album is about” and I said “well, it’s about these people and it’s like they’re sitting in a waiting room waiting for life to start and then the nurse comes out and says “life will see you now””. Then we looked at each other and smiled and that was that.
Jens heeft, volgens de eerste recensenten, een ontzettend vrolijk album gemaakt met hele verdrietige teksten hier en daar. Maar dat hoor je pas nadat je klaar bent met dansen:
And it smells so good / that sandalwood
The vetiver / Pink pepper
And I guess I still love her
She’s gone forever
However hard that might feel
At least it was real
If it could hurt like that
Maar dat dan dus met tropische steeldrums. Classic Jens dus. We gaan zien of dat een heel album lang gaaf is.
