I only want to build a thing that lasts

ditisstefan.nl

#.

#widm2017 – aflevering 2: tien keer opgevallen

By In TV0 Comments

Vanavond recap ik aflevering 3 van Wie Is De Mol? voor mijn vrienden van Incognitief. Dus moet ik nog even snel terugblikken op aflevering 2. Ik kon de aflevering pas in de loop van deze week kijken, omdat ik afgelopen weekend in Göteborg zat. Nou goed, nu alsnog kort dus, hier even tien opgevallen dingen:

  1. Best leuk, hoe de spelleiding een aantal kandidaten in de verhoorbank gooit, terwijl je het liefst ze alle negen (nu acht) daar zou neer willen zetten om ze aan de tand te voelen.
  2. Diederiks leugen was toch gewoon te mooi om waar te zijn “EN TOEN… EN TOEN… allemaal kleine bevertjes…” *De jury smelt weg*
    Een goede verteller is hij dus, kunnen we concluderen, maar ook dat de juryleden goedgelovig zijn.
  3. Dat Yvonne het einde niet zou halen, stelt me toch een beetje teleur. Is het een trend dat jongere kandidaten eerst afvallen? Natuurlijk zit Sigrid (anno 1993) er nog in, maar ik herinner me bijvoorbeeld ook Pieter Derks, Airen Mylene, Maurice Lede, Ewout Genemans… Allemaal vrij jonge kandidaten… Oké ik geef toe dat ik me alleen Pieter Derks kon herinneren van deze eerste afvallers – ik heb vaak al moeite met herinneren wie de mol was een jaar later, laat staan dat ik nog weet wie er maar één aflevering in zat.
  4. Zou Yvonne vroeger Willem Wever hebben gekeken? En zou dit dan toch een beetje dream come true zijn om met Jochem opdrachten te doen in Wie is de Mol? Hoe dan ook, Willem Wever had geweten dat je niet zo maar alles op één kandidaat zet in de tweede aflevering van het spel…
  5. Bijna zonde he, dat die kandidaten werden afgezonderd en dat je dan in pakweg vijftien seconden te zien krijgt wat ze hebben gedaan. Jeroen “The Dutch Elvis” had wel wat meer screentime verdiend, vooral omdat ik het twijfelachtig vond klinken, die paar seconden dat we hem hoorden zingen.
  6. Dat je ‘s nachts in misselijkmakende attracties in een lege kermispark moet en daarna ook nog wordt opgejaagd door snipers. Nou, ik ga wel in de draaimolen hoor jongens.
  7. Sigrid heeft smetvrees. En het lijkt ook alsof ze iedere scène van haarkleur verandert, maar dat zal wel aan mij liggen. Nog niet uitgesloten als Mol in ieder geval.
  8. Niet miepen, maar typen. En opletten is ook wel belangrijk.
  9. Geld in de pot! Geld in de pot!
  10. Diederik die door liegen een vrijstelling wint en ‘m vervolgens meteen inzet. Zou dat nou juist een slimme molactie zijn, of gewoon een logisch redenerende kandidaat?
#.

#widm2017 – aflevering 1: ‘verwarring veroorzaken’

By In TV0 Comments

Hoe goed ik voorbereid was op dit nieuwe seizoen van Wie is de Mol? Nou, ik dacht dus dat dat bos ergens in Noorwegen was. Misschien vanwege het mistige weer, of vanwege de soorten bomen die in beeld kwamen.

Ha, nou zat ik er even naast. Vanmiddag schreef ik nog dat ik zes kandidaten niet kende, maar ik had de foto van Roos niet goed gezien, dus laten we daar vijf van maken. Wat niet wegneemt dat ik een aantal tabjes open heb staan om de namen van de kandidaten op te zoeken. Diederik is blijkbaar wetenschapsjournalist (maar Kennis van Nu luisterde ik vooral op de radio), en Vincent choreograaf. Jochem van Gelder is gelukkig gewoon vader van drie kinderen – oh ja en presentator haha! 😬  Hij gaat in ieder geval ‘verwarring veroorzaken’… Probeer anders gewoon het spel te winnen, Jochem!

Sigrid ten Napel ken ik niet, omdat ik duidelijk te weinig Nederlands drama kijk, in het ‘echt’ is ze blijkbaar stiekem een beetje hipster. Dat mag hoor.OF IS DAT EEN VERMOMMING EN IS ZE DE MOL…? In ieder geval, Thomas is ook acteur maar die komt uit België. Imanuelle is ook actrice, maar inderdaad niet in de series die ik kijk.

Nou goed, genoeg over de kandidaten die ik niet ken(de) (en Jochem van Gelder). De opdrachten dus. Iets met enveloppen met geld in een stad en vier vrijstellingen voor de gelukkigen die de helikopter in mogen. “Nu kan het niet meer misgaan”, roept Jeroen alvast. Dat moet ik nog zien. Want Jochems missie is geslaagd: hij heeft de envelop met het vraagteken min of meer eigenhandig gered.

Roos moet liegen en ze heeft niet alleen een ‘trekje’ (aldus Vincent). Ze is ook nogal breedsprakig. “En toen kwam de Duitsers, en die keken onder allerlei gebouwen, en toen zeiden die paarden dus ‘hiiii’ en ik was verbaasd want paarden kunnen helemaal niet praten en toen hadden we vier vrijstellingen. Nee grapje…”

Het vraagteken blijft nog lang een vraagteken. Maar de kandidaten die de vrijstellingen hebben gevonden, kunnen die weer inleveren zodat de hele groep met zijn allen door kunnen naar de volgende aflevering. Maar ja, de kandidaten van dit jaar zijn niet op hun achterhoofd gevallen. En dus zeggen ze zeker niet meteen ja. Terwijl de kandidaten dit voorstel op groot bioscoopscherm zien voorgelegd worden aan de lucky few, waarna het vraagteken verandert in een wijzende vinger. De overige kandidaten mogen iemand aanwijzen wiens vrijstelling ongeldig wordt. Sanne vindt het gemeen, maar stapt snel over naar de realiteit. Uiteraard wordt die realiteit pas ná de test bekend. De vier kandidaten die eerst zoiets hadden van ‘lekker puh’ zijn nu ineens heel erg ‘ja, we doen het met zijn allen…’ Of toch niet?

En dus worden de vrijstellingen gewoon ingezet, alleen niet die van Vincent, wiens vrijstelling toch al ongeldig was verklaard door de rest van de groep.

Er is een nieuwe hippe laptop bij de executie, die aan twee kanten een scherm heeft. Of zou dat gemonteerd zijn. Vincent moet naar huis, alsof Wie is de Mol een slechte film is.

Dus. Wie is de Mol?… Het is een risico om er per definitie van uit te gaan dat een acteur of actrice de Mol is, maar ik ga er toch maar weer voor. Thomas voelt voor mij als een goede optie. Laat ik voor Thomas gaan. Meer omdat de rest van de groep hem zo goed denkt door te hebben. Ik moet dat nog zien…

E.

Een nieuw jaar begint – met tropische steeldrums

By In Leven0 Comments

Sure as any living dream
It’s not all then what it seems
And the whole thing’s hauled away

Bovenstaand citaat komt uit het wonderschone maar ietwat bevreemdende 29 #Strafford APTS van Bon Iver. Live is het iets minder bevreemdend, met steelpedal en drumpartij die het wat voor de luisteraar allemaal wat meer op de rit houdt. Dat weet ik, omdat ik de afgelopen week naar onderstaand concert heb geluisterd (en gekeken) op YouTube. Daar blijft het voorlopig ook bij wat betreft mijn Bon Iver ‘live’ ervaring, want deze week werd bekend dat de hele Europese tour van de band is gecanceld… En dat terwijl ik dit keer eindelijk eens NIET achter het net viste bij de run op kaarten-voor-een-te-populaire-band-in-een-te-kleine-zaal. Maar het concert wordt niet opnieuw ingepland voorlopig, dus het geld komt binnenkort terug op de rekening en daar moeten we het maar mee doen. Jammer. Het nummer 29 #Strafford APTS begint op 10.49 en ik vond het bovenstaande citaat wel toepasselijk voor het concert dat over een paar weken plaats zou vinden en waar ik best naar uitkeek.

Verder heb ik bezoek gehad van twee monteurs, die allebei nog eens terug moeten komen omdat de problemen nog niet opgelost konden worden, en heb ik een normale werkweek achter de rug. Twee weken kerstvakantie is immers niet voor iedereen weggelegd. Oh, en ik heb mijn iPhone ingeleverd voor reparatie – want de batterij viel uit en Apple wilde ‘m gratis vervangen want zij hadden het zelf veroorzaakt in de fabriek. Dus zit ik even op mijn oude iPhone 5 te werken. Dat is weer even omschakelen.

Tot zover de eerste dompers van 2017, maar het jaar is nog niet verloren. Er zitten mooie dingen in het vat, met name ook mijn terugkeer naar Gothenburg volgende week, waar mijn goede vriend zijn Swingin’ Swedes dissertatie vast zonder veel dansmoves maar met een goed verhaal zal gaan verdedigen. Promoties zijn in mijn vriendengroep eerder regel dan uitzondering, maar deze is uniek niet alleen omdat ik er bij kan zijn, maar ook omdat ik het verhaal zowaar ga kunnen volgen. En het reisje naar het buitenland met wat goede vrienden is als bonus erbij.

Nu dit toch een vooruitblikkende post begint te worden, kan ik het net zo goed ook meteen over goede voornemens hebben. In navolging van een ander tof iemand doe ik dit jaar iedere maand een uitdaging. Challenge. Ding. Dat klinkt nu veel beter dan een goed voornemen. Ik heb niet zo’n goed idee wat ik met mijn jaar ga doen, verder, dus laat ik maar met een maand beginnen. En ik hoef, als ik in maart iets verzin, niet tot januari te wachten voor ik er mee ga beginnen… Dus. Ik begin met een maand iedere dag mediteren, omdat het iets is waar ik de voordelen van ervaar, maar wat ik niet echt gestructureerd in mijn leven heb zitten. Dus nu, één maand lang iedere dag. En dan bekijk ik dan wel of het zo ingesleten zit dat ik er mee doorga. Andere challenges waar ik nu over na denk: een maand niet drinken, een maand alleen maar nieuwe dingen koken, een maand iedere dag 10.000 stappen halen (dat wordt in de zomer, haha, het is veel te koud nu!), een maand zonder Netflix… Ach, we zien het wel! Eerst de januarimaand maar door dus!

Had ik al verteld dat ik een Bullet Journal bijhoud? Binnenkort komt daar ongetwijfeld een verhaaltje over, als ik iets verder in het jaar ben. Als experiment had ik het al de afgelopen tweeënhalve maand gedaan, maar nu ben ik ‘voor-het-echt’-begonnen in een nieuw notitieboek met enkele wijzigingen in de standaard opzet. Later meer.

Vanavond begint trouwens Wie Is De Mol?  en ja: dat ga ik weer kijken, net zoals alle vorige seizoenen. De werkpoule is aangemaakt, de bank is gestofzuigd (niet echt, maar toch, misschien doe ik dat straks wel), het tv-signaal gecontroleerd (en onvoldoende bevonden door de monteur), er zijn vraagtekens gezet bij zes van de tien Bekende Nederlands (die ik niet ken), en de laptop staat klaar. Want ja: er komen blogjes! De eerste week hier, de tweede week hier met vertraging (want: zie hierboven) en de derde week bij de vrienden van Incognitief, waarbij ik afwisselend met andere redactieleden afleveringen recap.

Verder nog nieuws? Nee. Idealiter maak ik nu een bruggetje terug naar Bon Iver, want dan is deze post mooi rond. In plaats daarvan link ik naar het nieuwe liedje van Jens Lekman, omdat hij de afgelopen jaren heeft geworsteld met een nieuw album, en dat dat er nu echt aan gaat komen en Life Will See You Now gaat heten. Het sentiment erachter vind ik heel mooi.

I was panicking about that and I had a conversation about it with my girlfriend. She said “just describe to me what the album is about” and I said “well, it’s about these people and it’s like they’re sitting in a waiting room waiting for life to start and then the nurse comes out and says “life will see you now””. Then we looked at each other and smiled and that was that.

Jens heeft, volgens de eerste recensenten, een ontzettend vrolijk album gemaakt met hele verdrietige teksten hier en daar. Maar dat hoor je pas nadat je klaar bent met dansen:

And it smells so good / that sandalwood
The vetiver / Pink pepper
And I guess I still love her
She’s gone forever
However hard that might feel
At least it was real
If it could hurt like that

Maar dat dan dus met tropische steeldrums. Classic Jens dus. We gaan zien of dat een heel album lang gaaf is.

 

Z.

Zoals het in 2016 was, wordt het nooit meer…

By In Leven0 Comments

Om maar met de deur in huis te vallen… Het jaar 2016 zit er bijna op. Ik weet niet wat ik daar van moet vinden. Het is een jaar waar ik met gemengde gevoelens op terugkijk. En dat lijkt me niet meer dan logisch, want ieder jaar bevat goede en slechte dingen. Tijd om terug te blikken op het jaar, omdat de blogs er niet altijd van kwamen.

Vijfde dag niet meer werken

Het begon allemaal in januari met een vierdaagse werkweek. Een bewuste keuze na een hectisch en vol 2015. Daarom nam ik eind 2015 het besluit om nog maar vier dagen te gaan werken. Misschien omdat ik eigen plannen wilde uitwerken en opzetten, misschien omdat ik gewoon meer tijd wilde voor mezelf, mijn hobby’s en mijn vrienden. Die vijfde dag van de werkweek, meestal de vrijdag, heb ik uiteindelijk maar naar eigen inzicht besteed. Soms heb ik geschreven, soms heb ik de Netflix-bibliotheek doorgespit, soms heb ik gelezen en soms daadwerkelijk projecten gedaan. Wat ik in ieder geval veel heb gedaan is me geamuseerd. Goede beslissing dus, en we gaan er in 2017 gewoon mee door.

Die andere vier dagen

Die vier dagen die ik wel werkte, waren heel vaak best wel tof, zeker voor de zomer. Ik prijs mezelf gelukkig met mijn collega’s, bijvoorbeeld. Werkinhoudelijk waren er ook een paar verrassingen. Mijn debuut als fotomodel (zie onder), bijvoorbeeld. Ik heb ook workshops gegeven, uitdagende projecten gedraaid en een hoop routinewerk gedaan. Oh ja, en het hele kantoor geprankt na een wat te vrolijke vrijdagmiddagborrel… Maandag 2 januari begin ik weer: fris en enthousiast aan een nieuw jaar.

 

De reizen

2016 zat vol met trips. Londen in februari en december, Antwerpen in november, Griekenland in de zomer en Göteborg in augustus. En dat is dan alleen nog het buitenland. Ook binnen Nederland ben ik op veel plekken geweest. Dankzij die vrije vrijdag, ga je veel makkelijker een paar dagen weg. Dat is zo, zo fijn. Zeker als sommige van je vrienden niet om de hoek wonen.

De hoogtepunten benoemen zou niet eerlijk zijn: Göteborg was gaaf, want oud en vertrouwd. Londen was vet vanwege mijn vrienden daar en de concerten. Maar ik had ook een gave tijd in Leiden, waar onderstaande foto werd gemaakt.

Ondertussen heb ik Europa nog steeds niet verlaten, maar misschien gaat dit in 2017 wel lukken… In ieder ga ik in 2017 naar Rome. Eindelijk ga ik die stad zien.

Concerten

Waar moet ik beginnen? Chronologisch begon het dit jaar bij Steven Wilson in Brussel. In Brussel was ik (volgens mij) nog nooit echt geweest. Nu was ik er natuurlijk ook maar een paar uur, maar ik had zoveel slechte verhalen gehoord over Brussel van vrienden, tv en andere bronnen, dat ik even verbaasd was toen ik de stad in liep… Eigenlijk is Brussel ook gewoon mooi! Al liepen er natuurlijk wel een hoop mannen met machinegeweren… Eigenlijk was het een passende locatie voor Steven Wilsons concert, waarin immers de nodige macabere elementen zitten.

Verder zag ik dit jaar niet één, twee maar zes keer Turin Brakes. Nieuw album jaar, immers. Hieronder meer daarover. Ook gezien: Mark Lanegan in het Goffertpark, Thomas Dybdahl in Arnhem, Eefje de Visser in Nijmegen, Andrew Bird in Amsterdam. Oh en bijna vergeten: Jack Garratt.

In 2017 staan weer toffe concerten op stapel: Bon Iver bijvoorbeeld, in Utrecht. En de grote man Phil Collins ga ik in de Royal Albert Hall zien!

Turin Brakes

Of zoals ik ze in 2016 ben gaan noemen: Turin en de Brakes (of deed ik dat al eerder?). Enfin, in januari verscheen nieuw album Lost Property en dat betekent weer vol aan de bak als superfan. Uiteraard een tripje naar Londen in februari (uitverkochte Union Chapel, met Shazia, Clinton en andere fans van het Britse continent), gevolgd door een concert in april in Luxor, Köln met mijn zus en Duitse partner-in-crime Maurice. Door naar Amsterdam, een week later, voor een uitverkocht Bitterzoet, waar ook Marc bij was. Daar leerde ik Maggie kennen, superfan met goede stem, en zij meldde zich meteen aan voor een oktober-road-trip voor twee concerten in Amsterdam en Eindhoven. Awesome!

Dat waren trouwens spannende tijden, want de band was een deel van de drumkit vergeten toen ze in Eindhoven aankwamen en die is Maggie toen nog in een race tegen de klok op gaan halen in Amsterdam. Spanning en sensatie dus. Oh en in Amsterdam begon Marc zijn campagne om geld in te zamelen voor Alpe d’Huez. Steun die vent.

In december kwam het toetje: Islington Assembly Hall in Londen. Wat een fijne zaal en wat een tof concert! De vermoeidheid van 2016 begon ik al te voelen, maar ik was blij nog één keer wat nieuwe nummers en een oude vertrouwde band live te horen. Ik voelde me bijna meer beroemd dan de band, vooral toen na afloop fans die me uit Amsterdam herkenden met de me op de foto wilden, en toen het voorprogramma mijn enigszins brutale grap beantwoordde met een ‘Cheers, Stefan’, terwijl ik hem toch echt nog nooit had ontmoet. Joe Gallacher is een wat ruwe Schot met een hart van goud. Zijn nummers brengt hij uit als Toy Tin Soldier.

Ik moet ook even de andere support acts noemen, want het waren stuk voor stuk toffe gasten. Tom Speight zag het muzikaal gezien allemaal niet meer echt zitten nadat hij met spoed in het ziekenhuis werd opgenomen, maar 2016 is het jaar van zijn comeback. Hij werkt hard, schrijft mooie lieve liedjes en zingt ze ook nog eens feilloos live. Als ik iemand een doorbraak gun, is hij het.

Dog Byron deed de support op alle Nederlandse (en Duitse) optredens. In april kende ik ze nog niet, toch deden ze supersympathiek tegen me. Op mijn verjaardag ontdekte ik waarom (zie hieronder)… In ieder geval: heb je wel eens tot diep in de nacht met Italiaanse bluesrockers over de zin van het leven zitten kletsen? Ik nu wel, kan ik je vertellen. En het waren mooie avonden. Groepsfoto? Oké!

Nog een groepsfoto? Oké!

Dertigste verjaardag

Geluksmomenten, vaak heb je die als je in een mooi land in een mooi natuurgebied loopt, of als je iets heel gaafs met andere mensen ergens hebt gedaan. Maar dit jaar had ik er een gewoon thuis. Min of meer gedwongen door mijn Londense vrienden, organiseerde ik 4 juni een groots feest voor mijn dertigste verjaardag. Ik hou niet zo van grote feesten, de afgelopen jaren heb ik mijn verjaardagen bewust klein gehouden. Maar nu mochten heel veel mensen komen. En dat deden ze ook, in een kroeg bij mij om de hoek. Er kwamen vrienden uit Duitsland, Engeland, België, Zweden en alle windstreken in Nederland. Het weer was buitengewoon goed en alles zat mee. Ouders en zus waren er. Zonder twijfel is het mijn hoogtepunt van 2016. En misschien was het niet eens het feest wat het hoogtepunt was. Het weekend als geheel was dat. Vrijdagavond kwamen de eerste vrienden al aan, op zaterdag kwamen er in de loop van de dag een hoop bij en op maandag gingen de laatste ook weer weg. De mensen die bleven slapen hadden een klik, de sfeer was goed en ik was relaxed. Wat een tof weekend!

En ik had er vast nog een maand op kunnen teren als ik niet die maandag mijn verstandskies had moeten laten trekken.

Hardlopen

Oh ja, over dingen doen die je een jaar eerder niet had kunnen doen. De 7heuvelennacht rennen. Er waren hoogte- en dieptepunten (haha) onderweg, maar uiteindelijk rende ik ‘m uit zonder te stoppen. En kon ik aan het eind zelfs nog ietsje sneller. Ik ben een beetje trots dus.

Overige awesomeness

  • Mijn zus kocht een huis en richtte het in. Ik was en ben best blij met een appartement. Maar dat van haar is nog net iets cooler. Het is geen wedstrijd, maar het is wel goed als je weer wat leert.
  • Alle podcasts die ik dit jaar heb gemaakt of nog aan het maken ben. Podcasten is leuk. Ga ik mee door in 2017.
  • Coole films en series: Stranger Things (serie van het jaar!), Better Call Saul, Fargo, Doctor Strange, Lovesick (maar echt, he).. Ehm. Ik kan hier een best lange lijst van maken. Maar dat kunnen andere mensen van bester.
  • Ik kocht dit jaar voor het eerst een album van Radiohead. A Moon Shaped Pool is best tof. Ook toffe albums dit jaar van: Bon Iver, Andrew Bird, Turin Brakes (gewoon nog een keer noemen), Damien Jurado, Michael Kiwanuka, Villagers, Benjamin Francis Leftwich… Noem er nog eens een paar.

Geleerde lessen

  • Faceswap jezelf nooit met een dier. Loopt nooit goed af.
  • Je valt pas bij longboarden als je een filmpje gaat maken (ik heb nog steeds een wondje op mijn voet).
  • In 2016 ben ik een bullet journal gaan bijhouden sinds oktober. Dat was best een succes, voor mijn doen. Dus daar ga ik in 2017 serieus mee door.
  • Iedereen was boos op 2016: want dat referendum, want Trump, want #brexit want #iedereengaatdood en #aanslagen. Op alles heb ik een oplossing: 1) referenda werken alleen als mensen daadwerkelijk stemmen met kennis van zaken. Anders krijg je proteststemmen en dat kan prima zijn, maar vaak is het dat niet. 2) Trump: boze mensen zijn nu eenmaal bozer dan progressieve mensen progressief. Hopelijk leren we hiervan (en die volksraadplegingen): zo lang we ons volgens deze systemen organiseren, werkt het alleen als we allemaal meedoen en stemmen. Afwachten en kijken heeft sowieso geen zin.  3) We kunnen nu alle sterren laten invriezen, maar feit is dat er de komende jaren alleen nog maar meer sterren gaan omvallen. Al die ouwe rockers, acteurs en presentatoren: ook het komend jaar gaan ze allemaal dood. Niet echt een oplossing, maar aangezien we er toch niks aan kunnen doen, kunnen we het maar beter accepteren. 4) Er zijn veel meer lieve mensen op deze wereld dan gekken die domme, gemene dingen doen. Doorgaan met leven dus. En praten. Naïef? Misschien. Maar van het alternatief word ik niet gelukkig…

Vrienden en familie

Met het risico dat dit een heel sentimentele alinea wordt… Wat heb ik toffe vrienden en familie eigenlijk, in alle soorten en maten. Van die vrienden die je bijna nooit ziet, maar die keer dat je ze ziet is het meteen weer tof. Van die vrienden die klaar staan met advies en raad terwijl je dat net nodig hebt. Van die vrienden om mee te eten en op de bank te hangen. Van die vrienden om avonturen mee te beleven. Vrienden om hard mee te lachen, te huilen en te schreeuwen. En ik heb er dit jaar weer een paar bij gekregen, realiseer ik me, vrienden met wie ik de rest van mijn leven hoop door te brengen. Van die vrienden en familie die je beter behandelen dan je verdient en die je de wereld zou willen geven als bedankje. Zulke vrienden heb ik. Van die vrienden en familie waar ik warm en gelukkig van word als ik aan ze denk, ook al voelde ik me matig toen ik aan deze blog begon. Dankjewel voor een tof jaar.

D.

De nieuwe Elbow en mijn dagelijkse treinreis

By In Muziek0 Comments

Elbow heeft een nieuwe single. En hij is weer ontzettend Elbow. Magnificent (She Says) is rijk georkestreerd, met herhalende elementen, werkend naar een climax en explosie van triomfant geluid. Elbow speelt deze troefkaart vaker, denk aan de grote hit One Day Like This en single-van-de-vorige-plaat New York Morning. Voor mij werkt het nog altijd het beste op Station Approach, één van de beste Elbow-nummers ooit gemaakt. Over mijn dagelijkse treinreis. 

Read more