Van sommige dingen word ik geestelijk moe. Laatst ging ik bijvoorbeeld profiteren van de zondagmiddagavondopenstelling van de supermarkten. Ik had namelijk geen avondeten, laat staan ontbijt voor de volgende ochtend. Ik had mezelf voorgenomen: ik ga naar de Albert Heijn. Die is groot en daar krijg ik een figuurtje van Sneeuwwitje: supervet! (sarcasme-alert). Maar op mijn weg naar de dichtstbijzijnde Albert Heijn kwam ik langs de Coop. Mijn redenatie:
- Ik wil naar een supermarkt met een redelijk assortiment.
- Het is herfst en het gaat zo regenen, dus ik wil op tijd thuis zijn.
Dus stopte ik bij de Coop (de Albert Heijn was nog meer dan vijf minuten fietsen). Nu was ik al eens eerder bij de Coop geweest. Om de een of andere manier vind ik het een onlogische, vervelende winkel. Maar ik dacht: “Stefan, stel je niet aan, de Coop is een supermarkt, je hoeft niet per se naar de Albert Heijn. Je gaat hier met een open mind naar binnen.”
Maar al gauw begon de pret… Zoals iedere zondagmiddag is het druk in de supermarkt. Jengelende kinderen, treuzelende oude mensen en asociale tieners: ik was het weer even vergeten, maar de wereld is soms een vervelende plaats. Nu had ik dit probleem ook in de Albert Heijn gehad, dus ik accepteerde mijn lot. Het is immers weer eens wat anders dan mijn dagelijkse kluizenaarsleven (noot: schromelijk overdreven).
Vervolgens ging ik eten kopen. Ik kocht brood en avondeten. Voor dat avondeten had ik kruiden nodig. Dus ging ik op zoek naar het kruidenrek. Ik heb in totaal vijftien minuten rondgelopen op zoek naar kruiden, maar ik kwam ze maar niet tegen. “Stefan, jij weet heus wel hoe een supermarkt in elkaar zit, dus dan moet je het kruidenrek tegen komen.” Even later: “Stefan, je bent niet achterlijk: als je de supermarkt gewoon systematisch verkent, dan kom je het rek vanzelf tegen.”
Na een kwartier heb ik het dus maar gevraagd. Het rek stond echt in een dode hoek. Als ik nog een kwartier had gezocht had ik het volgens mij nog steeds niet gevonden. Terwijl een (overigens aardige) vakkenvuller mij naar het rek bracht, viel mijn oog op een selectie van elektronicaproducten. Nu is het niet zo dat ik totaal tegen vernieuwing ben, maar over het algemeen duurt het even voordat ik verbeteringen in mijn woonomgeving doorvoer. Een soort uitstel is afstel dus. Maar het was zondagmiddag en ik dacht: “heej, ik heb eigenlijk nog nieuwe lampjes en een tafelcontactdoos nodig.” En die bleken ze te hebben. De lampjes waren bovendien van Simson… Een a-merk, dacht ik. En met meer in mijn mandje dan waarvoor ik gekomen was, ging ik naar de kassa.
Thuisgekomen (nét voor de regen, jeej) begon ik meteen aan mijn home-improvementproject. De Senseo en de waterkoker kregen een plek op mijn bureau, dankzij mijn nieuwe tafelcontactdoos. Blijkt dat kreng niet geaard te zijn. Ik was niet eens op het IDEE gekomen om daar op te letten. Ik voelde mij opgelicht, hoewel het in dit geval wellicht ook een beetje mijn fout was.
Maar dat was niet mijn enige miskoop (hoewel hij het nu perfect doet dankzij een vriend met een aardappelsnijmesje). Nee, het brood bleek nogal slapjes: smeer er chocoladepasta op en het scheurt. Dat is niet wat ik in gedachten had toen ik ‘vers gebakken’ volkoren kocht.
En on top of that… De Simson lampjes zijn ruk. Van het voorlicht doet alleen het middelste lampje het daadwerkelijk. Met veel moeite maakt één van de buitenste twee ook contact met de stroomvoorziening, maar die valt binnen een minuut weer uit. Het rode achterlicht werkt na één korte trip alleen nog bij het ingedrukt houden van de knop. Zo’n lampje had ik al, daar heb ik er geen twee van nodig. Dat één lampje het niet helemaal doet, vind ik nog acceptabel, maar dit kan geen toeval zijn…
Enfin, volgende keer fiets ik gewoon weer door naar de Albert Heijn. En mijn fietslampjes koop ik voortaan weer bij de Hema. Van het huismerk.
