Vandaag is de laatste zondag in mijn kamer.

Oké, ik verhuis pas 1 maart, wat betekent dat volgende week zondag pas de laatste zondag in mijn kamer is. Maar die zondag ben ik waarschijnlijk druk met dozen in pakken, zoals er ook nu al negen ingepakte dozen in mijn kamer staan. Daar zullen er nog een stuk of vier-vijf-zes bijkomen en dat is dan mijn Nijmeegse leven ingepakt. Die kunnen we dan 1 maart verhuizen naar mijn nieuwe studio, hemelsbreed minder dan een kilometer verder. Vandaag is het nog niet zo ver. Dus is dit vandaag de laatste rustige zondag in mijn oude vertrouwde kamer.

Vierenhalf jaar heb ik er gewoond, op de Willemsweg. Via deze site werd mij deze kamer getipt en hoewel mijn huisbaas niet de meest communicatieve of actieve huisbaas was, heb ik er nooit spijt van gehad dat ik hier ben gaan worden. Wel heb ik regelmatig gezocht naar iets anders. Iets groters, goedkopers en iets gezelligers. Zo’n leuk studentenhuis met gezellige mensen en een gemeenschappelijke woonkamer. Uiteindelijk eindigt mijn residentie op de Willemsweg met drie hele leuke gezellige huisgenoten, die ik oprecht met wat pijn in mijn hart achterlaat. Het zal allemaal veranderen, maar gelukkig woon ik maar drie straten verderop. In theorie zouden ze met de afwas naar mij kunnen komen, zodat ik die in de vaatwasser kan doen.

Dat neemt niet weg dat ik blij ben dat ik ga verhuizen. In 2009 schreef ik al dat ik toe was aan iets nieuws. Inmiddels zijn we twee jaar verder en nu is het zover. Eerlijk is eerlijk, ik heb hier langer gewoond dan ik had verwacht en het is met name voor mezelf heel goed dat ik wegga. Mijn nieuwe studio wordt een fijne plek, denk ik. Dat ga ik er van maken. Vandaag is de laatste rustige zondag in mijn kamer. Ik ontdekte vanochtend ineens dat er een lampje zat in mijn badkamerkastje. Vierenhalf jaar heb ik hier gewoond en vandaag ontdek ik nog iets nieuws. Het is altijd interessant geweest om hier te wonen. Maar het tijdperk Willemsweg is ten einde. Nog negen dagen en dan slaap ik in mijn nieuwe studio. Het stemt me een beetje weemoedig dat ik deze kamer verlaat – het is toch mijn thuis geweest voor zo’n lange tijd -, maar het is mooi geweest.

In tijden van slecht nieuws en sollicitaties is het leuk als je eindelijk wat macht krijgt toegeschoven. Zo hebben we vandaag geregeld dat we een kijkavond houden voor het kleine kamertje naast de mijne. Het is uitermate boeiend om eens aan de andere kant van Kamernet te zitten. Allemaal mensen die graag aardig gevonden willen worden. Ik heb zelf ook wel eens – zonder succes – aan het kijkavondencircus meegedaan, maar totdat je zelf de macht hebt, is het principe een extreem vervelende procedure. Je ontmoet een hoop mensen en daar moet je net zo gezellig mee zijn als je met je vrienden bent. En dat is niet iedereen. Maar dat betekent niet dat die mensen meteen niet aardig zijn.

In ieder geval staat de advertentie voor de kleine kamer nu vier uur online. In die tijd zijn er al best veel reacties binnengekomen. Meer dan genoeg om een kijkavond mee te vullen zelfs (zeker als we nog wat connecties uitnodigen). Die reacties zijn uitermate boeiend om te lezen. Soms staan ze vol hilarische stijl- en spelfouten. Soms zijn ze van mensen die echt helemaal niet bij mij / ons huis passen. Soms is het duidelijk dat mensen echt uren over hun verhaaltje hebben nagedacht. Soms zie je dat mensen echt wanhopig zijn.

Onze kijkavond is over twee weken. Ik ben benieuwd. 🙂

Je komt nog slaperig uit je vanochtend extreem lekker liggende bed. Je staat op, je rekt je uit. Je kijkt besluiteloos om je heen, naar de staat van de dingen in je kamer. Je weet niet zo goed wat je als eerste gaat doen. Douchen? Ontbijten? Koffie zetten? Het journaal kijken? Een relaxte CD opzetten? De krant lezen? Het kan allemaal. Het klinkt zelfs allemaal aanlokkelijk. Douchen is voor mij een soort ritueel. Als ik slecht slaap, kan ik door een lekkere douche helemaal opkikkeren. De krant lezen heeft ook een soort therapeutische werking. En de TV: het voelt bijna als een kameraad. Mijn laptop straalt een zekere zakelijkheid uit. Een soort koelte. Maar de TV: die is warm en sociaal: er is altijd iets te zien, er zijn altijd mensen aan het praten. Of dat nu een boeiend gesprek is of niet.

Maar ik doe niets van dat alles. Nee, vandaag sta ik op en zonder dat ik precies weet waarom, doe ik de gordijnen open en kijk ik uit het raam. De zon schijnt. Het is niet overtuigend, maar het is een zon en de lucht is zelfs behoorlijk blauw. Dan doe ik het raam open. Ja, het raam stond al open, gekanteld, maar nu draai ik de hendel zo dat het raam helemaal open gaat. Ik trek het open en vrijwel direct waait er een verkoelende windvlaag in mijn gezicht. Dit had ik nou nodig. Het mag dan mijn laatste vrije dag zijn, sommige dingen zijn er altijd en ze zijn gratis. En ze liggen voor het oprapen (of open doen).

Tsja, dat blijkt toch nog niet zo makkelijk: lesgeven én je site bijhouden. Je zal immers toch ook je lessen moeten voorbereiden. En dat doe ik meestal ‘s avonds, wanneer ik normaal met andere zaken bezig zou zijn. En als je dan op een schaarse vrije avond moet kiezen tussen een sociaal leven en je site updaten, dan kies ik voor het eerste. Vandaar dat de verschijningsfrequentie van nieuwe berichten op ditisstefan.nl wat is gedaald de laatste tijd. In maart 2009 publiceerde ik ‘slechts’ 12 berichten. De laatste maand dat ik zo weinig berichten publiceerde, was augustus 2007. Ik wil dit wel blijven doen, maar in hoeverre de 20+ posts per maand worden gehaald, durf ik nu niet te voorspellen.

Ik begin me een beetje een fossiel te voelen in mijn studentenhuis. Ik was samen met onze ‘huisallochtoon’ (zoals ik de man liefkozend noemde) de langstzittende bewoner en ik had eigenlijk niet verwacht dat de man zou weggaan. Maar ja, je bent veertig en je wilt wat… Zodoende verhuisde hij aan het begin van dit jaar na een andere plek in de straat. Toen woonde ik ineens het langst in mijn huis. Huisoudste? Niks mis mee. Alleen toen gingen ineens de twee bewoners die er op mij na het langst wonen er vandoor. En ik zit er nog. En ik ben eigenlijk wel toe aan iets groters.

Mijn nieuwe huisgenoten zijn trouwens wel aardig hoor, dat is het niet. Het is meer mijn persoonlijke toe zijn aan iets groters en beters dat me parten speelt. Ondanks de doorstroom van bewoners de laatste maanden, blijven sommige dingen toch hetzelfde. Het volgens de brandweer eigenlijk te kleine kamertje waar onze huisallochtoon woonde is na enkele maanden dan toch weer bewoond. Geen student bleek zo gek om in een kamertje van vijf vierkante meter te bivakkeren zonder extra woonkamer of iets vergelijkbaars. Dus is ons studentenhuis even niet meer alleen voor studenten en hebben we een nieuwe huisallochtoon. Of eigenlijk is ‘huismoeder’ een betere omschrijving: sinds vorige week heeft Suzie (of Shuzi – wat me een veel gavere naam lijkt, maar ze zal niet de eerste Aziaat zijn die ik spreek die moeite heeft met de S-klank) de ramen gewassen, de hal gestofzuigd en de keuken en badkamer gepoetst. En ze komt sympathiek over. Qua leeftijd ben ik nu in ieder geval niet de oudste meer (ik schat haar ergens in de dertig). Ze verklaarde (in gebrekkig Nederlands, maar toch in duidelijke taal) dat ze niet mee zou doen met het schoonmaakrooster en gewoon ‘af en toe’ zou schoonmaken. Daarmee is ze dus voortvarend begonnen.

Ja, het worden nog eens schone tijden op de Willemsweg. En dat allemaal onder leiding van de huisoudste. Ik dus. Moehahaha. Ofzo.

(Desondanks: mocht iemand een kamer weten van ongeveer 20 m2, ergens in Nijmegen, dan hoor ik het graag!)