Zoals het in 2016 was, wordt het nooit meer…

Stefan on 30 december 2016

Om maar met de deur in huis te vallen… Het jaar 2016 zit er bijna op. Ik weet niet wat ik daar van moet vinden. Het is een jaar waar ik met gemengde gevoelens op terugkijk. En dat lijkt me niet meer dan logisch, want ieder jaar bevat goede en slechte dingen. Tijd om terug te blikken op het jaar, omdat de blogs er niet altijd van kwamen.

Vijfde dag niet meer werken

Het begon allemaal in januari met een vierdaagse werkweek. Een bewuste keuze na een hectisch en vol 2015. Daarom nam ik eind 2015 het besluit om nog maar vier dagen te gaan werken. Misschien omdat ik eigen plannen wilde uitwerken en opzetten, misschien omdat ik gewoon meer tijd wilde voor mezelf, mijn hobby’s en mijn vrienden. Die vijfde dag van de werkweek, meestal de vrijdag, heb ik uiteindelijk maar naar eigen inzicht besteed. Soms heb ik geschreven, soms heb ik de Netflix-bibliotheek doorgespit, soms heb ik gelezen en soms daadwerkelijk projecten gedaan. Wat ik in ieder geval veel heb gedaan is me geamuseerd. Goede beslissing dus, en we gaan er in 2017 gewoon mee door.

Die andere vier dagen

Die vier dagen die ik wel werkte, waren heel vaak best wel tof, zeker voor de zomer. Ik prijs mezelf gelukkig met mijn collega’s, bijvoorbeeld. Werkinhoudelijk waren er ook een paar verrassingen. Mijn debuut als fotomodel (zie onder), bijvoorbeeld. Ik heb ook workshops gegeven, uitdagende projecten gedraaid en een hoop routinewerk gedaan. Oh ja, en het hele kantoor geprankt na een wat te vrolijke vrijdagmiddagborrel… Maandag 2 januari begin ik weer: fris en enthousiast aan een nieuw jaar.

 

De reizen

2016 zat vol met trips. Londen in februari en december, Antwerpen in november, Griekenland in de zomer en Göteborg in augustus. En dat is dan alleen nog het buitenland. Ook binnen Nederland ben ik op veel plekken geweest. Dankzij die vrije vrijdag, ga je veel makkelijker een paar dagen weg. Dat is zo, zo fijn. Zeker als sommige van je vrienden niet om de hoek wonen.

De hoogtepunten benoemen zou niet eerlijk zijn: Göteborg was gaaf, want oud en vertrouwd. Londen was vet vanwege mijn vrienden daar en de concerten. Maar ik had ook een gave tijd in Leiden, waar onderstaande foto werd gemaakt.

Ondertussen heb ik Europa nog steeds niet verlaten, maar misschien gaat dit in 2017 wel lukken… In ieder ga ik in 2017 naar Rome. Eindelijk ga ik die stad zien.

Concerten

Waar moet ik beginnen? Chronologisch begon het dit jaar bij Steven Wilson in Brussel. In Brussel was ik (volgens mij) nog nooit echt geweest. Nu was ik er natuurlijk ook maar een paar uur, maar ik had zoveel slechte verhalen gehoord over Brussel van vrienden, tv en andere bronnen, dat ik even verbaasd was toen ik de stad in liep… Eigenlijk is Brussel ook gewoon mooi! Al liepen er natuurlijk wel een hoop mannen met machinegeweren… Eigenlijk was het een passende locatie voor Steven Wilsons concert, waarin immers de nodige macabere elementen zitten.

Verder zag ik dit jaar niet één, twee maar zes keer Turin Brakes. Nieuw album jaar, immers. Hieronder meer daarover. Ook gezien: Mark Lanegan in het Goffertpark, Thomas Dybdahl in Arnhem, Eefje de Visser in Nijmegen, Andrew Bird in Amsterdam. Oh en bijna vergeten: Jack Garratt.

In 2017 staan weer toffe concerten op stapel: Bon Iver bijvoorbeeld, in Utrecht. En de grote man Phil Collins ga ik in de Royal Albert Hall zien!

Turin Brakes

Of zoals ik ze in 2016 ben gaan noemen: Turin en de Brakes (of deed ik dat al eerder?). Enfin, in januari verscheen nieuw album Lost Property en dat betekent weer vol aan de bak als superfan. Uiteraard een tripje naar Londen in februari (uitverkochte Union Chapel, met Shazia, Clinton en andere fans van het Britse continent), gevolgd door een concert in april in Luxor, Köln met mijn zus en Duitse partner-in-crime Maurice. Door naar Amsterdam, een week later, voor een uitverkocht Bitterzoet, waar ook Marc bij was. Daar leerde ik Maggie kennen, superfan met goede stem, en zij meldde zich meteen aan voor een oktober-road-trip voor twee concerten in Amsterdam en Eindhoven. Awesome!

Dat waren trouwens spannende tijden, want de band was een deel van de drumkit vergeten toen ze in Eindhoven aankwamen en die is Maggie toen nog in een race tegen de klok op gaan halen in Amsterdam. Spanning en sensatie dus. Oh en in Amsterdam begon Marc zijn campagne om geld in te zamelen voor Alpe d’Huez. Steun die vent.

In december kwam het toetje: Islington Assembly Hall in Londen. Wat een fijne zaal en wat een tof concert! De vermoeidheid van 2016 begon ik al te voelen, maar ik was blij nog één keer wat nieuwe nummers en een oude vertrouwde band live te horen. Ik voelde me bijna meer beroemd dan de band, vooral toen na afloop fans die me uit Amsterdam herkenden met de me op de foto wilden, en toen het voorprogramma mijn enigszins brutale grap beantwoordde met een ‘Cheers, Stefan’, terwijl ik hem toch echt nog nooit had ontmoet. Joe Gallacher is een wat ruwe Schot met een hart van goud. Zijn nummers brengt hij uit als Toy Tin Soldier.

Ik moet ook even de andere support acts noemen, want het waren stuk voor stuk toffe gasten. Tom Speight zag het muzikaal gezien allemaal niet meer echt zitten nadat hij met spoed in het ziekenhuis werd opgenomen, maar 2016 is het jaar van zijn comeback. Hij werkt hard, schrijft mooie lieve liedjes en zingt ze ook nog eens feilloos live. Als ik iemand een doorbraak gun, is hij het.

Dog Byron deed de support op alle Nederlandse (en Duitse) optredens. In april kende ik ze nog niet, toch deden ze supersympathiek tegen me. Op mijn verjaardag ontdekte ik waarom (zie hieronder)… In ieder geval: heb je wel eens tot diep in de nacht met Italiaanse bluesrockers over de zin van het leven zitten kletsen? Ik nu wel, kan ik je vertellen. En het waren mooie avonden. Groepsfoto? Oké!

Nog een groepsfoto? Oké!

Dertigste verjaardag

Geluksmomenten, vaak heb je die als je in een mooi land in een mooi natuurgebied loopt, of als je iets heel gaafs met andere mensen ergens hebt gedaan. Maar dit jaar had ik er een gewoon thuis. Min of meer gedwongen door mijn Londense vrienden, organiseerde ik 4 juni een groots feest voor mijn dertigste verjaardag. Ik hou niet zo van grote feesten, de afgelopen jaren heb ik mijn verjaardagen bewust klein gehouden. Maar nu mochten heel veel mensen komen. En dat deden ze ook, in een kroeg bij mij om de hoek. Er kwamen vrienden uit Duitsland, Engeland, België, Zweden en alle windstreken in Nederland. Het weer was buitengewoon goed en alles zat mee. Ouders en zus waren er. Zonder twijfel is het mijn hoogtepunt van 2016. En misschien was het niet eens het feest wat het hoogtepunt was. Het weekend als geheel was dat. Vrijdagavond kwamen de eerste vrienden al aan, op zaterdag kwamen er in de loop van de dag een hoop bij en op maandag gingen de laatste ook weer weg. De mensen die bleven slapen hadden een klik, de sfeer was goed en ik was relaxed. Wat een tof weekend!

En ik had er vast nog een maand op kunnen teren als ik niet die maandag mijn verstandskies had moeten laten trekken.

Hardlopen

Oh ja, over dingen doen die je een jaar eerder niet had kunnen doen. De 7heuvelennacht rennen. Er waren hoogte- en dieptepunten (haha) onderweg, maar uiteindelijk rende ik ‘m uit zonder te stoppen. En kon ik aan het eind zelfs nog ietsje sneller. Ik ben een beetje trots dus.

Overige awesomeness

  • Mijn zus kocht een huis en richtte het in. Ik was en ben best blij met een appartement. Maar dat van haar is nog net iets cooler. Het is geen wedstrijd, maar het is wel goed als je weer wat leert.
  • Alle podcasts die ik dit jaar heb gemaakt of nog aan het maken ben. Podcasten is leuk. Ga ik mee door in 2017.
  • Coole films en series: Stranger Things (serie van het jaar!), Better Call Saul, Fargo, Doctor Strange, Lovesick (maar echt, he).. Ehm. Ik kan hier een best lange lijst van maken. Maar dat kunnen andere mensen van bester.
  • Ik kocht dit jaar voor het eerst een album van Radiohead. A Moon Shaped Pool is best tof. Ook toffe albums dit jaar van: Bon Iver, Andrew Bird, Turin Brakes (gewoon nog een keer noemen), Damien Jurado, Michael Kiwanuka, Villagers, Benjamin Francis Leftwich… Noem er nog eens een paar.

Geleerde lessen

  • Faceswap jezelf nooit met een dier. Loopt nooit goed af.
  • Je valt pas bij longboarden als je een filmpje gaat maken (ik heb nog steeds een wondje op mijn voet).
  • In 2016 ben ik een bullet journal gaan bijhouden sinds oktober. Dat was best een succes, voor mijn doen. Dus daar ga ik in 2017 serieus mee door.
  • Iedereen was boos op 2016: want dat referendum, want Trump, want #brexit want #iedereengaatdood en #aanslagen. Op alles heb ik een oplossing: 1) referenda werken alleen als mensen daadwerkelijk stemmen met kennis van zaken. Anders krijg je proteststemmen en dat kan prima zijn, maar vaak is het dat niet. 2) Trump: boze mensen zijn nu eenmaal bozer dan progressieve mensen progressief. Hopelijk leren we hiervan (en die volksraadplegingen): zo lang we ons volgens deze systemen organiseren, werkt het alleen als we allemaal meedoen en stemmen. Afwachten en kijken heeft sowieso geen zin.  3) We kunnen nu alle sterren laten invriezen, maar feit is dat er de komende jaren alleen nog maar meer sterren gaan omvallen. Al die ouwe rockers, acteurs en presentatoren: ook het komend jaar gaan ze allemaal dood. Niet echt een oplossing, maar aangezien we er toch niks aan kunnen doen, kunnen we het maar beter accepteren. 4) Er zijn veel meer lieve mensen op deze wereld dan gekken die domme, gemene dingen doen. Doorgaan met leven dus. En praten. Naïef? Misschien. Maar van het alternatief word ik niet gelukkig…

Vrienden en familie

Met het risico dat dit een heel sentimentele alinea wordt… Wat heb ik toffe vrienden en familie eigenlijk, in alle soorten en maten. Van die vrienden die je bijna nooit ziet, maar die keer dat je ze ziet is het meteen weer tof. Van die vrienden die klaar staan met advies en raad terwijl je dat net nodig hebt. Van die vrienden om mee te eten en op de bank te hangen. Van die vrienden om avonturen mee te beleven. Vrienden om hard mee te lachen, te huilen en te schreeuwen. En ik heb er dit jaar weer een paar bij gekregen, realiseer ik me, vrienden met wie ik de rest van mijn leven hoop door te brengen. Van die vrienden en familie die je beter behandelen dan je verdient en die je de wereld zou willen geven als bedankje. Zulke vrienden heb ik. Van die vrienden en familie waar ik warm en gelukkig van word als ik aan ze denk, ook al voelde ik me matig toen ik aan deze blog begon. Dankjewel voor een tof jaar.

Kanon 2013: in dertien albums en tien concerten

Stefan on 30 december 2013

13 albums

De dertien albums uit 2013 die je van mij in ieder geval nog even moet luisteren. In vrij willekeurige volgorde:

1
2
3
4
5
6 The National – Trouble Will Find Me
7 To Kill a King – Cannibals With Cutlery
8 The Boxer Rebellion – Promises
9 Daft Punk – Random Access Memories
10 KT Tunstall – Invisible Empire // Crescent Moon
11 Bell X1 – Chop Chop
12 Iron & Wine – Ghost On Ghost
13 Laura Marling – Once I Was An Eagle

Over veel albums heb ik het gisteren al gehad – of in ieder geval een liedje eruit gelicht, daarom bespreek ik hier alleen:

Read More

Kanon 2012: leven in twaalf liedjes

Stefan on 29 december 2012

Mijn twaalf meest geluisterde liedjes van 2012. En een korte beschrijving waarom.

1. Ewert & The Two Dragons – (In The End) There’s Only Love

Met recht de artiest en het liedje van het jaar. Ik schreef over hét andere liedje (zie 2) al in januari van dit jaar en daarna liet deze band uit Estland me niet meer los. Hun album staat dan ook niet voor niets bovenaan mijn lijstje van meest geluisterde albums. Ik herinner me een moment in Engeland, in een gehuurde zevenzitter onderweg naar een concert, dat we mee zaten te zingen, te drummen en te neuriën met de cd Good Man Down. De zon scheen. Ik was gelukkig.

2. Ewert & The Two Dragons – Good Man Down

Het liedje van Ewert & The Two Dragons waar het allemaal mee begon in januari. Ook verreweg het beste liedje op het gelijknamige album. In november zag ik ze eindelijk live. Samen met een vriendin zat/stond ik een beetje op hete kolen omdat het zondagavond live was en we hadden samen afgesproken dat we om kwart over elf toch echt zouden gaan… Drukke week & all that jazz. Net op tijd was het concert afgelopen en sloten de heren af met de nummer 1 en 2 van mijn lijstje. Waarvoor dank. Nog geen verslag van op ditisstefan.nl en dat zal er ook wel niet meer van komen. Maar het was mooi, eerlijk en goed.

3. Passenger – The Wrong Direction

Passenger was ooit support act van mijn favoriete band en zo kende ik hem dus al een tijdje voordat ik ergens in de tweede helft van dit jaar op mijn werk uitriep “Passenger op 3FM? Het moet niet gekker worden” en dat ook op Twitter plaatste (en wat vervolgens door Gerard Ekdom werd voorgelezen). Dat was niet dit liedje, dat alle ingrediënten van een goed Passengerliedje bevat (humor, gevoelig en een lekkere melodie), maar wel het schaamteloos cheesy Let Her Go. En nu is hij ineens de nieuwe James Blunt. Beetje jammer voor mij, maar ik ben blij dat hij eindelijk de waardering krijgt die hij verdient… En dit liedje blijft beter dan Let Her Go. Lekker puh.

4. Fleet Foxes – Battery Kinzie

Als je dan toch een lijflied moet kiezen van het nieuwe album van Fleet Foxes, dan is het waarschijnlijk Helplessness Blues. Maar dit liedje, waar ik tekstueel geen chocolade van kan maken, is minstens net zo mooi. En Spotify heeft nu eenmaal een voorliefde voor dit nummer als ik mijn favoriete liedjes op Shuffle zet. Dat heeft wellicht ook meegespeeld.

5. Jens Lekman – Every Little Hair Knows Your Name

Arme Jens. Na een album vol met zielige en toch vrolijke liedjes, lukte het Jens toch niet om zijn break-up album I Know What Love Isn’t op vrolijke noot af te sluiten. Het is hem vergeven. Arme Jens…

6. KT Tunstall – Little Favours

Ik heb een zwak voor KT Tunstall en dit liedje… Dit liedje werkt altijd… Op de fiets, in de trein, in de auto… So taaaaaake me faaaaar awaaaay. Lekker met kopstem meeblèren en mijn dag is weer goed. En dus heel veel geluisterd, ook al is het liedje al jaren oud.

7. Timbuktu – Kapitulera (feat. Susanne Sundfør)

https://www.youtube.com/watch?v=X0rLP-HCjxI

Ti’s wat hè… Brengt Susanne Sundfør een heel album uit vol met verstaanbare, onbeschrijflijk mooie liedjes en dan haalt een Zweeds hiphopnummer de top 12. Het heeft iets, hoe Timbuktu op enorm agressieve wijze in het Zweeds loopt te rhymen waarna Susanne met een soort serene stem er doorheen gaat. Het gaat over opgeven. Zoveel weet ik.

8. Chef’Special – Birds

Toch nog Nederlands product in de lijst, vooral vanwege de mooie solo van Benjamin Herman op Noorderslag. Tijdens diezelfde autorit kwam Chef’Special toevallig langs toen het album van Ewert was afgelopen. En dit liedje viel ook in de smaak. Misschien dat ieder liedje in de smaak was gevallen. Ik weet het niet. Maar er wordt genoeg goede Nederlandse muziek gemaakt en alleen dit liedje staat in de top 12. Dat lijkt me genoeg zeggen.

9. First Aid Kit – Emmylou

Soms heb je van die bandjes die je haat voordat je ze kent. First Aid Kit kende ik van hun werk met Ane Brun, maar verder had ik meteen een hekel aan ze. Net zoals ik Agnes Obel haat zonder geldige reden, haatte ik ook First Aid Kit. Tot Emmylou. Inmiddels prijkt hun album bovenaan menig “best of 2012” lijstje en met recht. Tijdens het luisteren vergeet je dat ze uit Zweden komen en de steel pedal en referenties in dit nummer bevestigen dit nogmaals. Je hart breekt, ze zingen over Stockholm, maar ook over Gram, June, Johnny en de titulaire Emmylou. Deze meisjes dromen misschien dat ze Amerikaans zijn, maar deze unieke combinatie van invloeden zorgt voor een prachtig album een een briljant nummer. Perfect.

10. Ewert and the Two Dragons – Jolene

https://www.youtube.com/watch?v=Mw7_JkC4QN4

Met enige fantasie is dit het goedkope-scoor-liedje van Ewert te noemen. Cheap-ass klokkenspel, makkelijk refrein. Waarschijnlijk schreven ze dit als single, waarna ze er daarna achterkwamen dat ze nog veel betere (en catchier) liedjes hadden gemaakt. Funny how it goes, eh? Neemt niet weg dat het als single prima werkt. Niet het liedje wat ons over tien jaar nog bij blijft, wel zo eentje die je als tweede of derde liedje aan een vriend laten horen om de band op te dringen.

11. Olly Knights – If Not Now When 

Zeg niet dat ik het gezegd heb, maar in je hoofd maak je als Turin Brakes toch een beetje de scheiding “Olly de vocalen”, “Gale het muzikale talent”… Terwijl het verdomme Olly is die alle liedjes schrijft… En ze daarna met Gale verder uitwerkt. Het vooroordeel klopt dus niet helemaal. Desondanks vreesde ik een beetje voor het soloproject van Olly… Zou het iets toevoegen? Zou het niet dertien-in-een-dozijn zijn? Turin Brakes zonder de magie? Allemaal niet waar. Olly’s album bleek het tegengif voor een jaar hard rennen en werken, een tijdloze plaat met mooie schetsen en schilderijtjes. Geen vanity project, geen overbodige ambitie. Gewoon een album zoals meer artiesten dat zouden moeten maken. De titeltrack en lead single (voor zover we daarvan kunnen spreken) is daarvan het bewijs. Prachtig.

12. Alexi Murdoch – All My Days

https://www.youtube.com/watch?v=xXrqzJaB2WI

Over dit nummer schreef ik al in mijn herfstplaylist:

Afgelopen zomer in London was het de bedoeling niet alleen mijn favoriete band te zien, maar ook The Dark Knight Rises te zien. Dat bleek niet haalbaar en zodoende zat ik op een middag uit te brakken voor de tv, met heerlijk voedsel, min of meer gedwongen Real Steel te kijken. Alles stond me tegen aan deze film: Hugh Jackman speelt een eikel die vrouw en zoon in de steek heeft gelaten, overal schulden maakt en geld verdient met vechtrobots. U raadt het al: als hij wordt gedwongen een tijdje met zijn zoontje om te gaan (en daar nog voor betaald wordt ook!) blijkt zijn zoontje niet alleen heel goed in staat om zo’n vechtrobot te besturen, maar ook het hart van zijn vader te raken. Het erge is dat ik er zelfs warme gevoelens van krijg, nu ik erover schrijf. Want je hart smelt ergens halverwege het voorspelbare script. Ondanks alle slechte kanten van de film. En dat had ik eigenlijk al moeten weten aan het begin van de film, als All My Days van Alexi Murdoch op de achtergrond klinkt, terwijl Hugh Jackman in zijn vrachtwagen de opkomende zon tegemoet rijdt.

Je moet ook een beetje in de juiste stemming zijn voor zo’n cheesy film. En dat was ik, zie ook waarmee ik deze blog begon. Maar het blijft een mooi liedje en een liedje wat ik dus sinds deze zomer veel heb geluisterd, bij opgaande en ondergaande zon. En volgens mij is het een blijvertje.

Ditisstefans Kanon 2011

Stefan on 29 december 2011

Eerder heb ik al een voorschotje genomen met een terugblik op de concerten van 2011, maar dan nu de officiële, totaal impulsieve terugblik op 2011. Ditisstefans Kanon dus. En dat wordt al een jaartje of vier bewust met een K geschreven.

Actualiteit

Al sinds de middelbare school loop ik rond met vragen als “wie ben ik?”, “wie wil ik zijn” en “wat moet ik doen om dat te bewerkstelligen?” Daarin ben ik vast niet uniek. Maar één ding dat ik opmerkte was dat ik te weinig met actualiteit bezig was. Terwijl ik toch een wekelijks nieuwsoverzicht op de lokale radio presenteerde, was ik nauwelijks op de hoogte van landelijk of internationaal nieuws, de crisis of – om maar wat te noemen – de binnenlandse politiek. En voor iemand die journalistieke trekjes vertoont, is dat op zijn zachtst gezegd opvallend. Dus luister ik tegenwoordig trouw het Radio 1 journaal op weg naar mijn werk en probeer ik ook iedere dag de krant door te bladeren – hoewel die me een stuk minder interesseert.

In 2011 stond ik dan ook een stuk dichter op het nieuws. Er ging weer een hoop fout in de wereld. Ik herinner me nog de kernramp in Fukushima. De live feeds van de BBC, CNN en nog wat nieuwszenders volgde ik trouw. Eerst de constante dreiging, tot het moment dat je beseft dat het op een ramp is uitgedraaid. Je hoopt dat het nooit meer gebeurt.

En met vele Japanners lieten ook een hoop ‘bekende mensen’ het leven. Amy Winehouse kwam niet helemaal – maar toch nog – onverwacht. De dood die me het meest zal bijblijven is die van Steve Jobs. Een groot deel van 2011 werkte ik bij een Apple-tijdschrift en tussen alle iPad-, iPod-, Mac- en iPhone-perikelen kwam er ineens een stukje menselijk nieuws op onze website voorbij. Echt wereldnieuws. Ik had Steve Jobs niet zo hoog zitten. Natuurlijk, hij introduceerde erg gebruiksvriendelijke producten op zo’n manier dat de hele wereld er gek van werd. Maar verder leefde ik niet volgens zijn filosofie, om het zo maar te zeggen. Ik stond niet iedere dag op met een Steve-quote-van-de-dag. Maar tussen alle geruchtenmolens door was het mooi om even met echt nieuws bezig te zijn, hoe triest het ook is dat zo’n ziekte weer een leven eist – en nu een erg invloedrijk. Misschien niet het belangrijkste nieuws van het jaar, maar wel iets wat ineens heel dicht bij mijn dagelijkse leven kwam, als Apple-redacteur.

Nevenactiviteiten

Tsja, en ik vind een fulltime baan niet genoeg. Want nee, ik moet niet alleen redacteur zijn, ik moet ook een rijzende ster in de blogwereld, dus begin ik naast een literatuurcursus en een wekelijks radioprogramma en mijn baan ook nog twee keer per week te bloggen voor een groot Engels technologieblog, wekelijks voor een Nederlands cultuurblog en muziek te maken en een podcast te maken… En wil ik dertig boeken lezen (niet gelukt trouwens – later meer hierover) en op sollicitatiegesprek in London gaan (niet geworden, maar het was wel een mooie ervaring)…

Dat was allemaal een beetje veel en daar heb ik dan ook in de loop van de zomer van 2011 mee gebroken. De rest van het jaar loop ik met de gevolgen: dagen vol stressreacties, dagen vol unbestimmtheitsgefühl en dagen vol wie ben ik als ik al die dingen niet doe? Gelukkig heb ik sinds december een baan waar ik meer in kwijt kan dan alleen mijn schrijversei. Hopelijk betekent dat dat ik in 2012 me wat minder zorgen hoef te maken over mezelf en waar ik naar toe wil. Al die stress laat ik hopelijk achter met een paar kilo’s zorgen en mijn oude studentenkamertje in 2011. Ik hoop dat ik in 2012 wat vaker gewoon tevreden ben in plaats van me concentreer op wat ik mis.

Ontspanning

Er was echter ook ontspanning, al kwam een deel daarvan weer voort uit “omdat ik daar een beter mens van word”… Zo had ik me al langer voorgenomen meer te gaan lezen. Aangezien ik vroeger bij Nederlands op de RU wel vaker een boek in een week moest lezen, nam ik me voor om toch zeker 30 boeken te lezen in 2011. En dat vulde ik dus ook in bij mijn Reading Challenge 2011 op Goodreads. Uiteindelijk haal ik de helft – dankzij een paar dikkere pillen en een paar weken dat het er even niet van kwam. Zo had ik erop gerekend op vakantie veel te kunnen lezen. Maar dat kon dus niet. In ieder geval heb ik meer gelezen dan in 2010 – veel meer – want ook veel meer leuke artikelen. Mijn kerstpakket bestond uit een klein fortuin aan boekenbonnen, dus 2012 zit wel goed wat betreft lezen. En we gaan niet meer voor de dertig in 2012. Maar wel voor de 16. Eentje meer dan dit jaar. Dat lukt vast.

Muzikaal gezien viel er ook weer veel te ontspannen. Spotify zorgde ervoor dat ik overal toegang had tot een ontzettend grote muziekcollectie. Dat had tot gevolg dat ik maar weinig cd’s en lp’s kocht. In die zin heb ik wel geld uitgespaard en heb ik alleen platen gekocht die ik echt wilde hebben. Concerten waren er weer volop en dat houden we komend jaar met een beetje geluk gewoon vol.

De rest van mijn tijd werd gedood met vele series. Britse comedy, Amerikaans kwaliteitsdrama, alternatieve sitcoms: ik keek het allemaal in 2011. Een prettige lengte qua afleveringen en af en toe een goede grap: heerlijk ontspannen even, na het eten of op een zaterdagmorgen. Afgewisseld met een goede arthouse film op popcornspektakel – al dan niet in de bioscoop. Al ga ik in 2012 ook proberen om eens af en toe niks te doen.

Voornemens

2011 was voor mij ook het jaar van de gouden sleutel en de goede voornemens. Nieuwe baan, rijbewijs, verhuizen. Die drie dingen stonden op het lijstje van 2011, daarna mocht mijn sleutel pas af. Het rijbewijs is nog niet binnen, dus de sleutel is ook nog niet afgedaan. Maar mijn voornemens van 2012 ga ik het anders doen. Mijn goede voornemen wordt om mezelf geen hoge eisen meer te stellen. En mijn rijbewijs halen natuurlijk. Zodat ik daarna zelf mag kiezen of ik de sleutel voor de lol blijf dragen, of af doe en als aandenken bewaar. Maar daarna ga ik eens een tijdje proberen om niet te veel van mezelf te eisen. Dus niet te veel voornemens dit keer.

Liedje van het jaar: Putting the dog to sleep – The Antlers

http://www.youtube.com/watch?v=wsOgFgc5f5w

Meest geluisterd in 2011

1. Fountains of Wayne
2. Turin Brakes
3. Pete Lawrie
4. Damien Jurado
5. Ane Brun
6. Teitur
7. Lisa Hannigan
8. Thomas Dybdahl
9. Fionn Regan
10. The Killers

Meest geluisterde albums

1. Lisa Hannigan – Passenger
2. Fountains Of Wayne – Sky Full of Holes
3. Pete Lawrie – A Little Brighter
4. The Killers – Day & Age
5. Two Door Cinema Club – Tourist History
6. Ellie Goulding – Lights
7. Teitur – Let The Dog Drive Home
8. Beirut – The Rip Tide
9. Villagers – Becoming A Jackal
10. Fionn Regan – 100 Acres Of Sycamore

Site

Ditisstefan heeft betere jaren gekend, maar ik ben niet ontevreden. Na 2010, waarin ik pas echt onregelmatig postte, heb ik in 2011 in ieder geval weer regelmatig berichten geplaatst waar ik zelf ook wel van kon genieten. Als ik dat een beetje kan vasthouden in 2012, haal ik er in ieder geval voldoening uit. En dat is uiteindelijk het belangrijkst. Tot volgend jaar!

Kanon 2011: Concerten

Stefan on 28 december 2011

2011 was weer een jaar van mooie concerten, maar – en dat is toch wel voor het eerst – ook een jaar met wat teleurstellingen. Zo maakte Jens Lekman zich er erg makkelijk van af en duurde het tot het einde van Ray LaMontagne’s concert in Utrecht voordat ik eraan werd herinnerd waarom ik ook alweer naar het concert was gekomen – bij de uitvoering van Trouble in de encore. Twee artiesten waarvan ik niet had verwacht dat ze me ooit teleur zouden stellen.

Gelukkig waren er ook heel erg toffe concerten dit jaar. Hoogtepunt volgens diegenen die erbij waren zal Sufjan Stevens zijn geweest, maar daar was ik niet.

Door Loet werd ik uit mijn comfort zone gedwongen en kwam ik bij niemand minder dan The Twilight Singers terecht. Mooi, maar niet zo mooi als Susanne Sundfør, die respect afdwingt door een spookachtig mooi voorprogramma van Thomas Dybdahl. Zo mooi zelfs, dat een optreden in Ottersum door mij niet kan worden overgeslagen. Twee keer in een jaar dus. Dat mag volgend jaar ook. Overigens ook twee keer gezien: Thomas Dybdahl (al moeten we in Eindhoven op het Naked Song Festival wel na drie liedjes al de laatste trein halen – gelukkig had ik in Doornroosje eerder in het jaar al een mooie avond gehad, en volgend jaar komt hij naar Ottersum), Teitur (Naked Song & Ottersum – waar ik helemaal niet over heb geschreven terwijl het ontzettend indrukwekkend was!) én Iron & Wine (in Amsterdam met goede grap van ondergetekende en daarna nogmaals in Utrecht). Overigens blijft Carice van Houten een terugkerend fenomeen. Niet alleen bij het door haar georganiseerde concert van Tom McRae in januari, maar ook bij het Naked Song Festival in 2011. Nu begint het echt op te vallen.

Turin Brakes zag ik dit jaar vier keer, wat minder vaak is dan in 2010 (want: toen vijf keer) en in die zin meer ruimte liet voor andere concerten. Met name de trip in november naar Schotland, voor uitvoeringen van het eerste album, is erg goed bevallen. Al voelde ik me niet 100%, het waren mooie dagen met leuke mensen.

Volgend jaar hopelijk weer een toffe reeks concerten. Er staan er al twee gepland (Dybdahl in maart, en Sufjan Stevens symphonie in Eindhoven in april, als ik mij niet vergis). Hopelijk komen er veel nieuwe bij… Roepaen zorgt voor de nodige intieme middagen en avonden en dankzij de goede mensen om mee naar concerten te gaan, word ik af en toe ook nog eens verrast door muziek die ik nog niet (goed) ken, maar wel mooi blijk te vinden. En je maakt nog eens wat mee… Genoeg verhalen op te halen in de toekomst (hoe Carice van Houten wellicht een boek jatte, hoe heel Paradiso moest lachen om een duffe grap). Dus hopelijk kan ik volgend jaar weer vaak om een encore schreeuwen.

LIVE Ontdekking v/h jaar: Susanne Sundfør (Nijmegen + Ottersum)
LIVE Concert v/h jaar: Thomas Dybdahl (Nijmegen)
LIVE Eervolle vermelding: Turin Brakes (Glasgow + Edinburgh)
LIVE Beste supportact (die ik daarna niet nog een keer live in een eigen concert heb gezien – dus op Susanne Sundfør na):  The Pins


Kanon 2010: dit neem ik mee naar 2011

Stefan on 1 januari 2011

Traditiegetrouw met een K geschreven: de Kanon op 2010 is een lijst met dingen waarvan ik het afgelopen jaar bijzonder heb genoten en die ik graag meeneem naar 2011, als herinnering of zelfs als object.

Muziek

Cd’s

1 Damien Jurado – Saint Bartlett
“Saint Bartlett is een simpele plaat in dat opzicht, die dankzij de mooie productie toch een enorme impact heeft.”

2 The Tallest Man On Earth – The Wild Hunt
“Terwijl de gitaarpartijen vaak rustig en intiem beginnen, is de stem van Kristian Matsson meteen aanwezig en op de voorgrond. ”

3 Turin Brakes – Outbursts
“Verwacht geen singles of hits, maar wel een dozijn aan prima liedjes. Als je niet van Turin Brakes en soortgenoten houdt, gaat dit album daar geen verandering in brengen.”

4 I Am Kloot – Sky At Night
“Toch is de plaat eerst en bovenal een heruitvinding van I Am Kloot. Met een bijna soulachtige sound horen we hier een band die we nog niet eerder hebben gehoord. ”

5 The Black Keys – Brother
“Vuige rock-cd met interessante productie. Nooit saai.”

Eervolle vermelding: Tom McRae – The Alphabet of Hurricanes

Concerten

1 The Tallest Man On Earth (Melkweg, Amsterdam)
“Kristian Matsson is een fascinerende man. Hij is zeker niet de grootste op aarde, maar als de singer/songwriter met de scheurende stem verkeert hij continu op grote hoogte. Hij krijgt van mij alle respect. He will stay the tallest man in my eyes.”

2 Turin Brakes (Nijmegen)
“Op sommige avonden passen alle stukjes gewoon in elkaar. Niet iedere avond hoeft zo te zijn. Ik heb drie (3!) keer Turin Brakes gezien en iedere avond was anders, of je me nu wilt geloven of niet. Nijmegen was voor mij perfect.”

3 Fink (Ottersum)
“Het zat hem in de details: de kleine nootjes tussendoor, de drummer die in plaats van op zijn drumstel te slaan, zijn knie gebruikt als slaginstrument en net iets verder van de microfoon verwijderd zingt zodat het ook in de zaal als op een afstand klinkt.”

Last.fm top 10 liedjes

Liedjes met * zijn in 2010 verschenen

1 Turin Brakes – Endless Freeze Frame *
2 The Tallest Man on Earth – The Wild Hunt *
3 Sia – Under the Milky Way
4 Ellie Goulding – I’ll Hold My Breath *
5 Peter and the Wolf – Talk About You *
6 Turin Brakes – Outbursts *
7 Peter and the Wolf – Chemistry Set *
8 Ane Brun – To Let Myself Go (Malkyl Mix)
9 Ellie Goulding – This Love (Will Be Your Downfall) *
10 Damien Jurado – Cloudy Shoes *

Last.fm top 10 artiesten

Artiesten met * hebben in 2010 een cd uitgebracht. Artiesten met ** hebben dat ook, maar die cd heeft de statistieken niet direct beïnvloed (m.a.w.: ik heb de cd niet).

1 Turin Brakes *
2 Ellie Goulding *
3 The Tallest Man on Earth *
4 Conrad Vingoe *
5 I Am Kloot *
6 KT Tunstall *
7 Tom McRae *
8 Damien Jurado *
9 Kings of Convenience
10 Fionn Regan *

Last.fm top 10 albums

Albums met * zijn in 2010 verschenen

1 Turin Brakes – Outbursts *
2 Ellie Goulding – Lights *
3 Conrad Vingoe – Simple secrets *
4 The Tallest Man on Earth – The Wild Hunt *
5 Damien Jurado – Saint Bartlett *
6 Peter and the Wolf – Golden Stars *
7 Kings of Convenience – Declaration of Dependence
8 The Black Keys – Brothers *
9 Turin Brakes – Bottled At Source – The Best Of The Source Years
10 Fionn Regan – The Shadow Of An Empire *

Guilty Pleasure

Diane Vickers – The Boy Who Murdered Love (hier)

Liedje van het jaar

The Tallest Man On Earth – The Wild Hunt
http://www.youtube.com/watch?v=pHe-C1sO9LM

Films

Films die ik volgend jaar nog wel eens wil zien:

An Education
Despicable Me
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1
Inception
Scott Pilgrim vs. the World

Boeken

Van harte aanbevolen:

Simon Garfield – Just my type (a book about fonts)

Televisie

Met veel plezier gekeken:

Being Human
Chuck
Peep Show
Psych
Sherlock
That Mitchell and Webb Look

Internet

Facebook
Mashable
Twitter

Kanon 2009: het beste volgens Stefan

Stefan on 3 januari 2010

Bovenstaande titel is misleidend, want in plaats van objectief proberen aan te tonen dat “dit” het beste van 2009 is, is mijn volgorde vooral gebaseerd op gevoelens, emoties en connotaties bij het een en ander. Wellicht was dat album van Animal Collective het allerhipste album van 2009. Ik had er helemaal niks mee. Dus dan eindigt het ook niet in de top 10. Of de top 20. Dat dat even duidelijk is. Wat neem ik mee naar volgend jaar? Wat laat ik rotten in een hoekje van 2009? Daar gaan we!

Muziek

Concerten

1. Ray LaMontagne, 27 februari in Tivoli, Utrecht
In een hoekje van het podium gepositioneerd, cijferde hij zichzelf bijna weg. Maar zodra hij zijn mond open deed werd het duidelijk: Ray LaMontagne is een bijzondere zanger, misschien wel de beste van zijn generatie. En daar mogen alle fans van folk/country luisterliedjes blij mee zijn.

2. Kings of Convenience, 10 november, Watt, Rotterdam
Natuurlijk moet het publiek zijn mond dicht houden op de stille momenten, maar als de muziek écht heel mooi is, en het publiek wil er écht graag zijn… Op zulke momenten hoef je die regel helemaal niet uit te leggen. En dat was eigenlijk in Amsterdam én in Rotterdam het geval. Soms is less echt more… Dat zou je de Kings of Convenience eigenlijk niet uit hoeven te leggen.

3. Turin Brakes (en Kate Walsh), 16 mei in Canterbury
De band moet door de intieme aanpak met de billen bloot. De kaarten worden open op tafel gelegd. De band heeft door vele goede optredens in de afgelopen twee jaar het nodige zelfvertrouwen gewonnen. Ze weten wat een optreden een goed optreden maakt en zijn niet langer bang om aan die eisen te voldoen. Aan het eind van de avond, kreeg de band dan ook een verdiende staande ovatie.

Eervolle vermelding: Andrew Bird, 19 augustus in Groningen en Benjamin Herman, 20 december in Ottersum.

CD’s

1. Kate Walsh – Light & Dark
2. The Whitest Boy Alive – Rules
3. Antony & The Johnsons – The Crying Light

Eervolle vermelding: Kings of Convenience – Declaration of Dependence.

Last.fm meest geluisterde artiesten

Artiesten met * hebben in 2009 een cd uitgebracht. Artiesten met ** hebben dat ook, maar die cd heeft de statistieken niet direct beïnvloed (m.a.w.: ik heb de cd niet).

1 Turin Brakes *
2 Kate Walsh *
3 The Decemberists *
4 Richard Swift *
5 Ane Brun
6 Tom McRae
7 Kings of Convenience *
8 Sondre Lerche *
9 I Am Kloot **
10 Ray LaMontagne

Last.fm meest geluisterde liedjes

Songs met * zijn uitgebracht (al dan niet officieel) in 2009.

1 Tom McRae – Can’t Find You *
2 Hello Saferide – The Quiz
3 Phoenix – 1901 *
4 Kate Walsh – Talk Of The Town
5 The Decemberists – Raincoat Song
6 Lisa Mitchell – Coin Laundry *
7 Kate Walsh – Your Song
8 Benjamin Winter – Incoming
9 Jamiroquai – Talulah
10 Richard Swift – Lady Luck *

Lied van het jaar: Pete Lawrie – A Little Brighter

Favoriete liedje uitgebracht (of op internet gezet)  in 2009, gebaseerd op zijn mening (niet op Last.fm statistieken).

You make it all a little better
You make it all a little brighter
I could hold you forever
Or at least for tonight


Eervolle vermelding: Mumford & Sons – Little Lion Man.

Guilty Pleasure (geïnspireerd door Zoggel)

Taylor Swift – You Belong To Me

Films

Films die ik volgend jaar nog wel eens wil zien:

  1. Moon
  2. Inglourious Basterds
  3. Avatar

Boeken

Twee dit jaar gelezen aanraders:

Twee dit jaar gelezen afraders:

Televisie

Met veel plezier gekeken:

  • Koefnoen
  • Dit Was Het Nieuws
  • Torchwood – Children of the Earth
  • Chuck
  • Better Off Ted

Internet

Nog een keer: Twitter!

Nooit meer doen: Buma Stemra….