Het was nog niet zo lang geleden dat ik Turin Brakes voor het laatst zag. Maar toen, in december, zou Shazia komen en die kwam niet. Want die werd ziek. Toen ging ik in mijn eentje. En dat is in het geval van een Turin Brakes concert ook heel leuk en mooi en fantastisch, maar niet zo leuk als met twee die-hard fans die de teksten en volgorde van tracks op het album uit het hoofd kennen (ja, ik heb het over mezelf). We besloten dus dat die trip alsnog plaats moest vinden, al moest ik dan misschien Nederland verlaten voor een concert. Toen een UK tour werd aangekondigd checkte ik dus eerst even of er echt geen andere optredens in Nederland aan zaten te komen en boekte ik vervolgens een vlucht. Al dacht ik er wel wat langer over na dan ik nu impliceer… Ik ging immers ook naar Zweden de week ervoor en was dat dan niet erg veel van het goede? Maar van het goede kun je eigenlijk nooit teveel hebben! 🙂 Dus vandaar: een weekendje London…

Vrijdag
Op vliegveld Weeze-Düsseldorf weet ik inmiddels aardig de weg en in het vliegtuig hebben we vrije plaatskeuze. Desondanks weet ik geen plekje bij het raam te bemachtigen… Helaas…. Maar ik kan wel nog fatsoenlijk naar buiten kijken en dat is maar goed ook, want het is stralend weer als we rond half 11 over Nederland heen vliegen. Boven de Noordzee hangt echter enige bewolking, die aandikt naar mate we het Engelse land naderen. En Engeland blijkt inderdaad onder een dikke laag wolken bedekt. We landen zonder problemen op Stansted en ook mijn reis naar London Victoria verloopt zonder problemen. Het weerzien met Shazia en Raj gaat gepaard met een autorit naar Sloane Square, vlakbij de ‘venue’ waar we die avond zullen doorbrengen. Raj legt uitgebreid uit hoe we moeten lopen (al moet ik zeggen dat ik het waarschijnlijk zonder die uitleg ook had gevonden). Shazia en ik lunchen in de Pizza Express, de ‘posh’ versie van de Pizza Hut, gelegen aan de hippe King’s Road. Daarna lopen lopen we door King’s Road en drinken we nog ergens wat totdat Laura met de metro Sloane Square bereikt. Met Laura heb ik al meerdere malen concerten bezocht: Elbow, I Am Kloot en Turin Brakes (ze is woonachtig in Noord-Brabant en net als ik voor het optreden deze avond overgekomen). We drinken nog wat in café aan Sloane Square, maar rond 19:00 uur – 19:15 uur lopen we toch maar richting de concertzaal.

Daar aangekomen blijkt bij de verkoop van Turin Brakes artikelen niet alleen merchandisemeisje (een leuke verrassing) te staan, maar ook drummer Rob Allum. En een goede artiest kent zijn die-hard fans, zo ook Rob. Hij heeft nog minder dan een uur voordat hij het podium op moet en moet zich nog omkleden en geestelijk voorbereiden, maar voor een sociaal leven heeft hij altijd tijd, blijkbaar (voor een foto trouwens ook… Het merchandisemeisje wilde helaas niet op de foto, maar de volgende keer dwing ik haar). Ook ontmoette ik Ev, die nieuws post op mijn Turin Brakes site als ik dat niet zelf doe.

Als het voorprogramma begint, nemen we (voorlopig) afscheid van Rob en begeven Shazia, Laura en ik ons naar de zaal. Daar is Phil Campbell met zijn set bezig. Hij doet het helemaal niet slecht, alleen is de zaal nog half leeg. Het laatste nummer is erg goed, precies het soort liedje waarvan ik denk: ‘zo’n soort liedje moet ik zelf ook een keer schrijven.’

Na het voorprogramma komt ook Ady, een medefan uit Engeland die ik afgelopen zomer ontmoette, de zaal in. Tot onze stomme verbazing blijkt zijn geboekte stoel pal naast die van ons te zijn… Een leuke verrassing wat het plezier die avond zeker ten goede zou komen.

Om half 9 begint Turin Brakes te spelen. De set is akoestischer dan die in december, omdat de zaal zich daar nu eenmaal beter voor leent. Ze spelen zo’n 2 uur en het geluid is van een fenomenale kwaliteit. De akoestiek is in één woord “geweldig”… We worden getrakteerd op klassiekers als Future Boy, Stone Thrown en het zelden live gespeelde By TV Light. Tijdens het tweede deel van de set lijkt de band pas echt goed op stoom te komen. Nadat Olly het publiek complimenteert na een eerlijk gezegd magere publieksparticipatie bij Eveready, is Gale eerlijker: “oh just play the f*cking songs, we don’t want to clap and sing along.” De luie bioscoopstoelen in de zaal waren voor menig bezoeker uitnodigender dan de pogingen van de band op het podium om het publiek mee te doen klappen bij het voor velen onbekende nummer… Maar eerlijk is eerlijk, de band krijgt aan het eind wel een staande ovatie, en tijdens de encore blijft het publiek gewoon staan (behalve bij het eerder genoemde By TV Light, een wat rustiger nummer). Indrukwekkend zijn de minutenlange, rockende geimproviseerde stukken bij Ghost en de Underdog solo van Gale. En ook de vertolkingen van Dark On Fire en New Star verdienen respect.

De afterparty was erg geslaagd. We gingen naar de enige kroeg die nog open was. Met tot gevolg dat de band daar zelf ook verscheen. Het was leuk om even met hun te praten: “See, we can do this, we can talk like normal people.” Maar de dag was toch ook wel vermoeiend en rond half 2 was ik dan ook uitgeput en klaar om mijn bed in te duiken. Dat deed ik dus ook. En het was een lekker bed.

Zaterdag
De dag erna bestaat uit ontbijt, een heel uitgebreide lunch, veel zingen en nóg een concert. Het ontbijt werd mij aangekondigd als ‘light’, maar ik zat toch aardig vol naar afloop (als je het vergelijkt met het ontbijt van de dag erna, dan is het misschien wel ‘light’ ja). In ieder geval begonnen we rond half 12 met koken. Ik was verantwoordelijk voor de salade, terwijl Raj de rest van het werk deed – op wat kleine klusjes door Shazia na).

Uiteindelijk stond er een Sri Lankaans gerecht op tafel. Kip met pittige saus, pittige rijst, gekruide aardappelen en wat yoghurt voor het geval dat pittige te veel werd. Ik zei dat ik wel wat gewend was. BIG mistake. De eerste hap ging goed, todat ik slikte. Toen kwam er ineens een vlam mijn keel uit die het eten met Pimdi de woensdag ervoor flauw maakte. Dit overigens tot hilariteit van mijn gastheer en gastvrouw. Maar verder was het eten erg lekker.

Na de afwas – het was inmiddels half 5 – gingen Shazia en ik met de bus naar Sloane Square. Dit met het idee dat ik nog iets van London zag terwijl de zon onder ging – en de tube doet iedere toerist al… Dit duurde langer dan we dachten, onder andere doordat er een ongeluk was gebeurd, maar om half 6 stonden we weer op het voor ons zo bekende plein. We dronken nog wat in The Oriel, gelegen aan Sloane Square. Rond 7 uur gingen we naar Cadogan Hall. Rob had Laura, Ady en medefan Meesh (die er gisteravond niet bij was) op de gastenlijst gezet, dus die zagen we ook weer. Dit keer stond Rob niet in de bar, waarschijnlijk omdat het optreden van deze avond wordt bijgewoond door familieleden van de band en de platenmaatschappij.

Shazia en ik willen het voorprogramma nog een keer zien, vooral omdat Phil Campbell een aantal sterke liedjes speelt. Vooral het laatste nummer van de vrijdagset, Wrecking Ball, hoopten we nog een keer te horen. Helaas speelde hij het niet. Maar wel een aantal andere sterke nummers. Na het optreden stond ik op het punt om naar het toilet te gaan, toen Rob ineens naast onze stoelen stond. Hij wilde toch nog even ‘hoi’ zeggen. We klaagden over het feit dat Phil Campbell Wrecking Ball niet had gespeeld. Rob zei dat het nummer oorspronkelijk van Gilian Welch was (maar inmiddels heb ik daar mijn bedenkingen bij). Het was in ieder geval leuk nog even met hem te praten – al snapte hij volgens mij niet helemaal dat onze vragen grappig bedoeld waren: 1) mogen we een gitaar lenen en 2) is de cover van Cat Stevens’ Here Comes My Baby niet stiekem een cover van dit nummer…?

Enfin, zo’n kwartier later zagen we Rob weer, maar dan op het podium. Shazia en ik zitten nu op de voorste rij, naast een stel van halverwege de dertig. Duidelijk van het soort ‘ik kom voor de muziek, niet voor mijn plezier.’ Hadden die even pech, want wij waren wederom erg enthousiast aan het klappen, juichen en zingen, type: ‘Ja, ik ben een debiel, maar ik woon hier niet dus I don’t give a sh*t…’ Hoewel het echtpaar ook regelmatig goedschiks naar ons lachte.

De setlist verschilde. Zo werd Stone Thrown vervangen door Here Comes The Moon. Dat was een erg mooie uitvoering. Overigens schreeuwde halverwege het concert iemand dat ze Stone Thrown moesten spelen. Gale zei: “Yeah, we played it last night, it was brilliant, you should have come!” Flauw, maar een extra applausje op. Het publiek blijkt deze avond sowieso er meer zin in te hebben. Na ieder nummer wordt er uitgebreid geapplaudiseerd, vele malen luider en langer dan op vrijdag. Het duidelijkste voorbeeld was afsluiter Emergency 72. Dat nummer wordt standaard voorafgegaan door een onzinnig stukje waarin Olly zingt dat hij nu in [naam van zaal] staat en dat er allemaal mooie mensen zijn, dat hij niet weet wat hij zingt, maar dat hij wel van zingen houdt en of wij ook van zingen houden (en dan juicht iedereen), waarna hij zingt “O-kay”, en na 5 seconden overgaat op 72. Maar dit keer lukte het niet omdat de band een ovatie van jewelste kreeg na dit onzinnige stukje muziek. Pas na 20 seconden lukte het om 72 in te zetten.

Hoogtepunt van de avond was voor mij New Star, dit keer gespeeld zonder hulp van versterkers en monitoren, op de rand van het podium en puur vertrouwend op de akoestiek van de zaal. Fantastisch, ondanks dat Olly toch nog een beetje verkouden was. Ook erg sterk waren het eerder genoemde Here Comes The Moon en het geweldig opbouwende Ether Song. Alleen al deze drie nummers maakten het waard een tweede keer te gaan. Het geluid was wederom fantastisch, al was het iets minder helder dan de avond ervoor, wat misschien komt omdat we op een andere plek in de zaal zaten, maar de sfeer maakte dat helemaal goed. Je hoort mij niet klagen.

Na afloop dronken we snel nog wat met Shazia, Raj, Ady, Meesh, Laura en Chris, maar Shazia, Raj en ik hadden het plan opgevat een nachtelijk tour door London te maken. Dus de bekende hotspots, maar dan zonder de mensenmassa’s en mooi verlicht. Dit zag er erg gaaf uit, moet ik zeggen. Rond één uur dook ik echter al mijn bed in, ik was om een onbekende reden wederom ‘dood’.

Zondag
Rond half 11 kreeg ik voorgezet wat door moet gaan voor een traditional English breakfast. En daar heb ik een foto van:

En het smaakte goed, al lag het wel wat zwaar op de maag. Maar ik had dan ook een lange reis voor de boeg. Rond de middag werd ik afgezet op London Victoria, waar ik de bus naar Stansted Airport nam. De reis verliep voorspoedig, al zat ik in de bus met twee met Spaans accent Engels pratende meisjes en een buschauffeur met een voorliefde voor jaren ’80 en ’90 hits. Maar verder geen probleem. In het vliegtuig zat ik met een groep Duitse scholieren, die net uitwisseling hadden gehad, maar ze waren verbazend rustig. Wel maakten ze af en toe foto’s met flits waar ik waarschijnlijk net ook op sta. Maar als ik later rijk en beroemd ben, kunnen ze daar misschien nog geld voor vangen. Rond 10 voor 7 landde ik op Weeze Düsseldorf, waar ik werd opgehaald door mijn vader en zus. Het betekende het einde van een mooi weekend.

Het erge is dat na een mooi weekend, de maandag extra moeilijk is… Maar daar moet ik dan maar mee leren leven. Want dit soort trips zijn natuurlijk het leukst als je ze niet te vaak maakt.