Alles went, wellicht, maar januari was me de maand wel. Voor zover de start van het jaar ‘goed’ kan zijn als het nog steeds vroeg donker is en laat licht wordt, was het dat maar tot op zekere hoogte. Deze maand zat behoorlijk vol met leuke dingen en dat voel ik nu wel een beetje. Dus moe maar voldaan is een goede uitdrukking, als ik terugkijk op de hoogtepunten. Read More
Soms voelen woorden niet als ‘genoeg’ om een vakantie te beschrijven. Is deze reden poëtisch genoeg om weg te komen met het feit dat ik noch mijn reis naar Griekenland dit jaar, noch die naar Noorwegen vorig jaar heb beschreven op mijn blog? Ik denk het niet. Ik ben ook nog naar Zweden geweest. Ook niet over geschreven verder. Reisjes naar London? Geen woord aan vuil gemaakt hier. Beleef ik avonturen die de moeite waard zijn om te beschrijven en dan lees je er hier niets over.
Dit jaar geen zevendelig vakantieverslag, maar één groot verslag van de vakantie…
Bijna walgelijke titels zijn het, Under The Tuscan Sun, Een Huis in Toscane, Villa Toscane, en toch kun je je er meteen iets bij voorstellen. Met Umbrië maak je dan ook minder snel een lekker bekkende titel. Toch is dat deel van Italië, iets ten oosten van Toscane, minstens zo mooi. Ik geef toe dat we veel tijd in Toscane doorbrachten deze vakantie, maar Toscane wordt in de boekenwereld misschien wat vaak gebruikt. Zo erg zelfs dat Under The Tuscan Sun één van de boeken was die in ons huis in Umbrië te vinden was.
Voor het gemak ga ik er in dit verslag even van uit dat we in Orvieto zaten (voor de boektitel Ondergedoken in Orvieto loop ik dan wel weer warm), maar we zaten daar ruimschoots buiten – zelfs nog buiten het ernaast gelegen Ciconia. Toch weer een onverharde bergweg buiten de stad dus. Het resultaat: een mooi uitzicht op de eerder genoemde steden en ‘s avonds een prachtige sterrenhemel.
Nog op de valreep voor de volgende vakantie kan ik dit verslag afronden. Sjoerd gaf me namelijk voor mijn verjaardag de foto’s van IJsland en nog heel veel andere foto’s op een hele grote USB (3.0) stick. Nu kan ik de rest van de week leven zonder de druk dat ik nog het vakantieverslag moet afmaken, om vervolgens meteen aan de volgende te kunnen beginnen. 😉 Maar af is af, en dat is ook mooi!
Vandaag reizen we terug naar Reykjavik. Ik ben blij dat we een rustdag hebben na ons intensieve wandelprogramma van de afgelopen dagen. Dan krijgt mijn enkel immers tijd om te herstellen. Hij is er namelijk niet beter op geworden. Toen we gisteravond bij het huisje aankwamen was de enkel al aanzienlijk dikker dan normaal en nu – na een verder goede nachtrust – is de enkel wel beter dan de avond ervoor, maar niet goed genoeg om verder te lopen dan, zeg, van het huisje naar de auto en weer terug.
Van Sjoerd moet ik extra mijn best doen op dit stukje, omdat dit “de mooiste dag was”. Dat zal allemaal wel, maar de dag begint met uitslapen. ’s Morgens zou het gaan regenen en of het dat echt doet, weet ik niet zeker, omdat ik in mijn kingsize bed in ons cottage lig te slapen. Veel ruimte dus, maar aan privacy doen de IJslanders niet. Als er iemand gaat douchen, naar de wc gaat of ook maar twee stappen zet, kraakt ons hele huisje. Kortom: als de eerste opstaat, staat iedereen op. Dat moet in het naastgelegen huisje van Knoert en Maischa niet veel anders zijn.
Maandag, het begin van de werkweek, en ook het echte begin van de vakantie. Want hoewel we bijna iedere vakantie flink wat kilometers met een huurauto afleggen en ik die ook zeker wil rekenen tot de vakantie, is er één activiteit die in vrijwel iedere Pimfandischasjo-activiteit om de hoek komt kijken: wandelen. Dan is het pas echt vakantie.
