Emigreren naar Cambridge

Stefan on 21 oktober 2019

Enigszins verbaasd grapte één van de bandleden van mijn favoriete band: over het feit dat ik dit concert had bezocht: “En toen besloot je maar naar Cambridge te komen?”

Natuurlijk is Cambridge geen Londen, of andere wereldstad, maar ik heb letterlijk Engelse gehuchten bezocht onder de rook van Londen om mijn favoriete band te zien. Van die gehuchten met een supermarkt, een pub en een pinautomaat en verder niks behalve het desbetreffende poppodium. Zit ik daar dan een dag of twee met verder niet veel op het programma. Nee, dan Cambridge, dat is in ieder geval nog een toffe studentenstad met een bak historische monumenten waar je van gaat watertanden.

Plus het was een verademing na een hectische paar maanden met een nieuwe baan, veel persoonlijke plannen en ontwikkelingen – leuk en minder leuk. Ik was wel toe aan een vakantie en dus kwam een trip naar mijn favoriete wereldstad – Londen dus – als geroepen.

In het kader van “Stefan gaat groen” gingen we bovendien voor het eerst naar Londen met de trein. Alvast wat tips voor reizen met de Eurostar:

  • Het is op veel manieren ideaal, alleen als je daarvoor en daarna nog met andere treinen moet reizen, kost het wel veel tijd (je moet immers minimaal een half uur van tevoren door de poortjes zijn in Brussel/Amsterdam/Londen etc.
  • Boek op tijd, anders is het heel duur.
  • Als je moet wachten op de trein in Londen en je hebt genoeg tijd, ga dan even langs bij de British Library in Londen. Is awesome, en om de hoek bij station St. Pancras International. Gratis tip.

Ik vond het reizen zeker niet vervelender dan vliegen, maar met name met de terugreis zijn we een dag bezig geweest (van 10 uur ‘s morgens tot 8 uur ‘s avonds). Dat voelt dan toch zonde van de tijd. Maar met vliegen kun je zomaar ook zes, zeven uur kwijt zijn. Zeker als je nog wat vertraging oploopt tussen Londen Gatwick en Amsterdam, wat me meer dan eens is gebeurd.

Londen was weer Londen: druk, hectisch, maar ook levendig en altijd bijzonder. Dit keer struinden we door het Natural History Museum (heel vet) en een stukje Tate Modern (heel verantwoord) en bezochten we Camden. Het Natural History-museum had ik al eens bezocht, op de middelbare school, maar een terugkeer zat er daarna steeds net niet in. Dus nu zijn we er de trip maar mee begonnen. En leuk was het. Naast de indrukwekkende vaste collectie was er ook een toffe installatie genaamd ‘Museum of the Moon’, waar NASA-foto’s van de maan werden getoond op een gigantische bol in een donkere kamer met een surround sound ervaring (en gillende kinderen). Je schijnt er ook aan yoga te kunnen doen (als die kinderen er niet zijn).

We zaten in het ietwat ruige Harlesden, in een appartement wat kleiner leek dan mijn eerste studentenkamer. Daar vonden we een winkel met goedkope kruiden – dus die hebben we massaal geïmporteerd naar Nederland. Verder zijn we weinig in Harlesden geweest, behalve ‘s avonds laat en ‘s morgens vroeg. Dat was ook genoeg. Toen we aankwamen de eerste avond bleken we niet de goede code van het kluisje met de sleutel te hebben gekregen. Na anderhalf uur bellen – en te zijn vertrokken naar een ander hotel in de buurt in de hoop daar een kamer te kunnen krijgen – lukte het uiteindelijk toch nog om binnen te komen. Eindelijk belde iemand van de klantenservice me terug en na enkele pogingen “is het dan niet 8 1 3 1?” kregen we eindelijk de juiste code.

Ondanks de ruige wijk beleefde ik mijn spannendste momenten in Regent Park. Want dat je er aan de ene kant, die van London Zoo, in kan wandelen ‘s avonds, betekent nog niet dat je er aan de andere kant (Baker Street) uit kan zonder over een hek te moeten klimmen. Het kostte een paar pogingen en geestelijke en lichamelijke ondersteuning, maar ik overwon mijn hoogtevrees en bespaarde aardig wat tijd – dat park is best groot ineens als je in het donker op weg bent naar een metrostation.

Maar Cambridge, daar ben ik dus een beetje verliefd op geworden. Het centrum is zo opgebouwd dat je (onbewust) de hele tijd rondjes loopt. En ja, er komen aardig wat toeristen op al die oude universiteitsgebouwen en kerken af. En ja, er fietsen bijna net zo veel studenten als in de gemiddelde Nederlandse studentenstad, maar dan met helm op hipsterfietsen en in van die dure Engelse Peaky Blinders-jassen. Maar er zijn meer winkels om jezelf uren in te verliezen – om te beginnen een ontzettend grote Waterstones boekhandel die zich kan meten met die in Londen, en een verrassend groot geologisch museum met dinosaurussen, oude stenen en fossielen en soms gratis rondleidingen. Cambridge is ruimtelijk opgezet, met mooie grasparken en een rivier om aan te liggen in de zomer, of te sporten als je dat graag wil.

Het helpt als je met leuke vrienden bent, natuurlijk, en als het weer een beetje meezit. Tussen de stevige buien door, waren de grasvelden groen en de Botanische tuinen uitermate gezellig. In de regen kun je gewoon de kassen in daar, wat we dan ook hebben gedaan. Het was er al met al zo fijn, dat we spontaan gingen dromen over emigreren naar zo’n fijne Engelse stad. Dromen mag altijd toch?

En laten we het concert niet vergeten, ook dat was weer fijn. Mijn favoriete band speelde een akoestische set, voor het eerst in een jaartje of veertien, en een paar pareltjes uit het archief die ze al heel lang niet meer hebben gespeeld. Het was zo mooi dat het onmogelijk werd om je blijvend te ergeren aan het stelletje dat vooral bezig was met het maken van selfies met flits en kleffen. Na mijn moordneigingen te hebben onderdrukt, werd het toen toch weer een epische avond.

We sloten de vakantie af in een Britse pub, met Britse pub food en lager. Sinds een paar maanden ben ik vegetariër, en ik heb goed gegeten deze vakantie, maar nog niet in een Britse pub. Dus was het heel erg fijn om de vakantie af te sluiten in The Cambridge Brew House, waar de vega sharing platter een aanrader is. Dat was wat deze herfstvakantie nog miste: een avondje in de kroeg.

Het leven was goed daar. Dat dat duidelijk is. En we kunnen weer verder hier, wetende waar we het allemaal voor doen. En dromend van zo’n oud Engels huisje in Cambridge en nog veel meer avonden in de kroeg.

Aanraders in Londen (lekker toeristisch)

Aanraders in Cambridge (oud en goud)

Zoals het in 2016 was, wordt het nooit meer…

Stefan on 30 december 2016

Om maar met de deur in huis te vallen… Het jaar 2016 zit er bijna op. Ik weet niet wat ik daar van moet vinden. Het is een jaar waar ik met gemengde gevoelens op terugkijk. En dat lijkt me niet meer dan logisch, want ieder jaar bevat goede en slechte dingen. Tijd om terug te blikken op het jaar, omdat de blogs er niet altijd van kwamen.

Vijfde dag niet meer werken

Het begon allemaal in januari met een vierdaagse werkweek. Een bewuste keuze na een hectisch en vol 2015. Daarom nam ik eind 2015 het besluit om nog maar vier dagen te gaan werken. Misschien omdat ik eigen plannen wilde uitwerken en opzetten, misschien omdat ik gewoon meer tijd wilde voor mezelf, mijn hobby’s en mijn vrienden. Die vijfde dag van de werkweek, meestal de vrijdag, heb ik uiteindelijk maar naar eigen inzicht besteed. Soms heb ik geschreven, soms heb ik de Netflix-bibliotheek doorgespit, soms heb ik gelezen en soms daadwerkelijk projecten gedaan. Wat ik in ieder geval veel heb gedaan is me geamuseerd. Goede beslissing dus, en we gaan er in 2017 gewoon mee door.

Die andere vier dagen

Die vier dagen die ik wel werkte, waren heel vaak best wel tof, zeker voor de zomer. Ik prijs mezelf gelukkig met mijn collega’s, bijvoorbeeld. Werkinhoudelijk waren er ook een paar verrassingen. Mijn debuut als fotomodel (zie onder), bijvoorbeeld. Ik heb ook workshops gegeven, uitdagende projecten gedraaid en een hoop routinewerk gedaan. Oh ja, en het hele kantoor geprankt na een wat te vrolijke vrijdagmiddagborrel… Maandag 2 januari begin ik weer: fris en enthousiast aan een nieuw jaar.

 

De reizen

2016 zat vol met trips. Londen in februari en december, Antwerpen in november, Griekenland in de zomer en Göteborg in augustus. En dat is dan alleen nog het buitenland. Ook binnen Nederland ben ik op veel plekken geweest. Dankzij die vrije vrijdag, ga je veel makkelijker een paar dagen weg. Dat is zo, zo fijn. Zeker als sommige van je vrienden niet om de hoek wonen.

De hoogtepunten benoemen zou niet eerlijk zijn: Göteborg was gaaf, want oud en vertrouwd. Londen was vet vanwege mijn vrienden daar en de concerten. Maar ik had ook een gave tijd in Leiden, waar onderstaande foto werd gemaakt.

Ondertussen heb ik Europa nog steeds niet verlaten, maar misschien gaat dit in 2017 wel lukken… In ieder ga ik in 2017 naar Rome. Eindelijk ga ik die stad zien.

Concerten

Waar moet ik beginnen? Chronologisch begon het dit jaar bij Steven Wilson in Brussel. In Brussel was ik (volgens mij) nog nooit echt geweest. Nu was ik er natuurlijk ook maar een paar uur, maar ik had zoveel slechte verhalen gehoord over Brussel van vrienden, tv en andere bronnen, dat ik even verbaasd was toen ik de stad in liep… Eigenlijk is Brussel ook gewoon mooi! Al liepen er natuurlijk wel een hoop mannen met machinegeweren… Eigenlijk was het een passende locatie voor Steven Wilsons concert, waarin immers de nodige macabere elementen zitten.

Verder zag ik dit jaar niet één, twee maar zes keer Turin Brakes. Nieuw album jaar, immers. Hieronder meer daarover. Ook gezien: Mark Lanegan in het Goffertpark, Thomas Dybdahl in Arnhem, Eefje de Visser in Nijmegen, Andrew Bird in Amsterdam. Oh en bijna vergeten: Jack Garratt.

In 2017 staan weer toffe concerten op stapel: Bon Iver bijvoorbeeld, in Utrecht. En de grote man Phil Collins ga ik in de Royal Albert Hall zien!

Turin Brakes

Of zoals ik ze in 2016 ben gaan noemen: Turin en de Brakes (of deed ik dat al eerder?). Enfin, in januari verscheen nieuw album Lost Property en dat betekent weer vol aan de bak als superfan. Uiteraard een tripje naar Londen in februari (uitverkochte Union Chapel, met Shazia, Clinton en andere fans van het Britse continent), gevolgd door een concert in april in Luxor, Köln met mijn zus en Duitse partner-in-crime Maurice. Door naar Amsterdam, een week later, voor een uitverkocht Bitterzoet, waar ook Marc bij was. Daar leerde ik Maggie kennen, superfan met goede stem, en zij meldde zich meteen aan voor een oktober-road-trip voor twee concerten in Amsterdam en Eindhoven. Awesome!

Dat waren trouwens spannende tijden, want de band was een deel van de drumkit vergeten toen ze in Eindhoven aankwamen en die is Maggie toen nog in een race tegen de klok op gaan halen in Amsterdam. Spanning en sensatie dus. Oh en in Amsterdam begon Marc zijn campagne om geld in te zamelen voor Alpe d’Huez. Steun die vent.

In december kwam het toetje: Islington Assembly Hall in Londen. Wat een fijne zaal en wat een tof concert! De vermoeidheid van 2016 begon ik al te voelen, maar ik was blij nog één keer wat nieuwe nummers en een oude vertrouwde band live te horen. Ik voelde me bijna meer beroemd dan de band, vooral toen na afloop fans die me uit Amsterdam herkenden met de me op de foto wilden, en toen het voorprogramma mijn enigszins brutale grap beantwoordde met een ‘Cheers, Stefan’, terwijl ik hem toch echt nog nooit had ontmoet. Joe Gallacher is een wat ruwe Schot met een hart van goud. Zijn nummers brengt hij uit als Toy Tin Soldier.

Ik moet ook even de andere support acts noemen, want het waren stuk voor stuk toffe gasten. Tom Speight zag het muzikaal gezien allemaal niet meer echt zitten nadat hij met spoed in het ziekenhuis werd opgenomen, maar 2016 is het jaar van zijn comeback. Hij werkt hard, schrijft mooie lieve liedjes en zingt ze ook nog eens feilloos live. Als ik iemand een doorbraak gun, is hij het.

Dog Byron deed de support op alle Nederlandse (en Duitse) optredens. In april kende ik ze nog niet, toch deden ze supersympathiek tegen me. Op mijn verjaardag ontdekte ik waarom (zie hieronder)… In ieder geval: heb je wel eens tot diep in de nacht met Italiaanse bluesrockers over de zin van het leven zitten kletsen? Ik nu wel, kan ik je vertellen. En het waren mooie avonden. Groepsfoto? Oké!

Nog een groepsfoto? Oké!

Dertigste verjaardag

Geluksmomenten, vaak heb je die als je in een mooi land in een mooi natuurgebied loopt, of als je iets heel gaafs met andere mensen ergens hebt gedaan. Maar dit jaar had ik er een gewoon thuis. Min of meer gedwongen door mijn Londense vrienden, organiseerde ik 4 juni een groots feest voor mijn dertigste verjaardag. Ik hou niet zo van grote feesten, de afgelopen jaren heb ik mijn verjaardagen bewust klein gehouden. Maar nu mochten heel veel mensen komen. En dat deden ze ook, in een kroeg bij mij om de hoek. Er kwamen vrienden uit Duitsland, Engeland, België, Zweden en alle windstreken in Nederland. Het weer was buitengewoon goed en alles zat mee. Ouders en zus waren er. Zonder twijfel is het mijn hoogtepunt van 2016. En misschien was het niet eens het feest wat het hoogtepunt was. Het weekend als geheel was dat. Vrijdagavond kwamen de eerste vrienden al aan, op zaterdag kwamen er in de loop van de dag een hoop bij en op maandag gingen de laatste ook weer weg. De mensen die bleven slapen hadden een klik, de sfeer was goed en ik was relaxed. Wat een tof weekend!

En ik had er vast nog een maand op kunnen teren als ik niet die maandag mijn verstandskies had moeten laten trekken.

Hardlopen

Oh ja, over dingen doen die je een jaar eerder niet had kunnen doen. De 7heuvelennacht rennen. Er waren hoogte- en dieptepunten (haha) onderweg, maar uiteindelijk rende ik ‘m uit zonder te stoppen. En kon ik aan het eind zelfs nog ietsje sneller. Ik ben een beetje trots dus.

Overige awesomeness

  • Mijn zus kocht een huis en richtte het in. Ik was en ben best blij met een appartement. Maar dat van haar is nog net iets cooler. Het is geen wedstrijd, maar het is wel goed als je weer wat leert.
  • Alle podcasts die ik dit jaar heb gemaakt of nog aan het maken ben. Podcasten is leuk. Ga ik mee door in 2017.
  • Coole films en series: Stranger Things (serie van het jaar!), Better Call Saul, Fargo, Doctor Strange, Lovesick (maar echt, he).. Ehm. Ik kan hier een best lange lijst van maken. Maar dat kunnen andere mensen van bester.
  • Ik kocht dit jaar voor het eerst een album van Radiohead. A Moon Shaped Pool is best tof. Ook toffe albums dit jaar van: Bon Iver, Andrew Bird, Turin Brakes (gewoon nog een keer noemen), Damien Jurado, Michael Kiwanuka, Villagers, Benjamin Francis Leftwich… Noem er nog eens een paar.

Geleerde lessen

  • Faceswap jezelf nooit met een dier. Loopt nooit goed af.
  • Je valt pas bij longboarden als je een filmpje gaat maken (ik heb nog steeds een wondje op mijn voet).
  • In 2016 ben ik een bullet journal gaan bijhouden sinds oktober. Dat was best een succes, voor mijn doen. Dus daar ga ik in 2017 serieus mee door.
  • Iedereen was boos op 2016: want dat referendum, want Trump, want #brexit want #iedereengaatdood en #aanslagen. Op alles heb ik een oplossing: 1) referenda werken alleen als mensen daadwerkelijk stemmen met kennis van zaken. Anders krijg je proteststemmen en dat kan prima zijn, maar vaak is het dat niet. 2) Trump: boze mensen zijn nu eenmaal bozer dan progressieve mensen progressief. Hopelijk leren we hiervan (en die volksraadplegingen): zo lang we ons volgens deze systemen organiseren, werkt het alleen als we allemaal meedoen en stemmen. Afwachten en kijken heeft sowieso geen zin.  3) We kunnen nu alle sterren laten invriezen, maar feit is dat er de komende jaren alleen nog maar meer sterren gaan omvallen. Al die ouwe rockers, acteurs en presentatoren: ook het komend jaar gaan ze allemaal dood. Niet echt een oplossing, maar aangezien we er toch niks aan kunnen doen, kunnen we het maar beter accepteren. 4) Er zijn veel meer lieve mensen op deze wereld dan gekken die domme, gemene dingen doen. Doorgaan met leven dus. En praten. Naïef? Misschien. Maar van het alternatief word ik niet gelukkig…

Vrienden en familie

Met het risico dat dit een heel sentimentele alinea wordt… Wat heb ik toffe vrienden en familie eigenlijk, in alle soorten en maten. Van die vrienden die je bijna nooit ziet, maar die keer dat je ze ziet is het meteen weer tof. Van die vrienden die klaar staan met advies en raad terwijl je dat net nodig hebt. Van die vrienden om mee te eten en op de bank te hangen. Van die vrienden om avonturen mee te beleven. Vrienden om hard mee te lachen, te huilen en te schreeuwen. En ik heb er dit jaar weer een paar bij gekregen, realiseer ik me, vrienden met wie ik de rest van mijn leven hoop door te brengen. Van die vrienden en familie die je beter behandelen dan je verdient en die je de wereld zou willen geven als bedankje. Zulke vrienden heb ik. Van die vrienden en familie waar ik warm en gelukkig van word als ik aan ze denk, ook al voelde ik me matig toen ik aan deze blog begon. Dankjewel voor een tof jaar.

Fijne nieuwe liedjes

Stefan on 8 februari 2016

Een selectie van nummers die de moeite van het beluisteren waard zijn. En ja, daar zit dus Turin Brakes bij, maar ook andere liedjes. En een interessant artikel om te lezen. Echt waar.

Turin Brakes – Keep Me Around

Het nieuwe Turin Brakes album ‘Lost Property’ is nu overal te koop, danwel te downloaden. En het is weer ouderwets goed. Meer zal ik er hier niet over zeggen, maar op Ether Site staat mijn review. Op 29 april staan ze in Amsterdam, in Bitterzoet. Er zijn nog een paar kaarten. Dit liedje is overigens het eerste in jaren dat wordt grijsgedraaid op de Britse radiozenders en zelfs hier in ons eigen Nederland geplaylist staat. #Trotsweleenbeetjeja.

Andrew Bird – Capsized

Hij is terug! Het was hoog tijd voor een nieuw Andrew Bird album na het fantastische ‘Break it Yourself’ uit 2011. En dat is er nu, na een aantal tussendoorprojecten. Of ja, het komt op 1 april. Serieus? Ja, serieus. Het heet ‘Are You Serious’… Serieus? Serieus ja! Op basis van bovenstaande eerste single wordt de lijn doorgetrekt van het mooie De komende maanden is Bird met band wel vijf maal te zien. Eind deze maand en in mei nog een keer in Paradiso. Klinkt als een plan. Serieus? Serieus ja!

Jack Garratt – Worry

Natuurlijk speelt Jack Garratt altijd met thuisvoordeel. Je wordt immers niet zo maar BBC Sound of 2016. Daar is heel wat geld voor nodig, aldus The Guardian:

Labels say that the cost of developing and launching a new mainstream pop act today can be anywhere between £500,000 and £1m. With winning the tastemaker polls seen as the blue chip moment in a launch campaign, it’s clear why an increasing number of chips from a decreasing number of bettors are being stacked on the side of the BBC’s roulette wheel. It’s not that the BBC decided to create a poll that required this level of expenditure, but that the major labels have, in effect, turned it into one.”

Dus als je label eenmaal zoveel geld in je investeert, reken dan maar dat ze niet stoppen totdat dat geld dubbel en dwars is niet verdiend. Wat niet wegneemt dat bovenstaande sessie wel gewoon heel goed is. Jack komt naar Nederland, waaronder Doornroosje in Nijmegen.

Rosie Carney – Winter

Ja, de rits van mijn winterjas is dus kapot. Die moet ik nu een week missen. Zul je zien dat het net winter wordt (gelukkig waait het tot nu toe alleen hard). Dit melancholische winterliedje brengt je in ieder geval in de goede stemming. Achttien jaar jong en nu melancholisch. Dat belooft wat.

Tom Speight – Little Love

Volgens mij is dit de enige plek op internet waar ik nog niks lovends over Tom Speight heb geroepen. Een ontzettend sympathieke singer/songwriter, ik mocht hem al eens interviewen, die afgelopen maand zijn Little Love EP uitbracht (hier te streamen). De hele EP is de moeite waard, met directe teksten en spaarzame arrangementen waardoor de liedjes meer als open brieven klinken. Check hier de video voor de titeltrack.

Mijn favoriete voetbalclub, over verloren zaken

Stefan on 2 februari 2016

Het afgelopen jaar heb ik hier op Incognitief blogs geschreven over veel dingen, maar vooral over muziek. Muziek is waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Een goed liedje, gemaakt met hart en ziel, gezongen en gespeeld omdat het moet bestaan. Dáár kan ik zielsgelukkig van worden. In principe is dat niet genrespecifiek of gekoppeld aan een bepaalde stijl, hoewel ik natuurlijk mijn voorkeuren heb. In die zin ben ik zeker niet uniek. Maar ik ben ook een rare muziekfan. Ik ben de F-Side, de die-hard supporter, de hooligan. Ik ben voetbalsupporter, alleen is mijn club een band. 

Read More

Waar het begon met Turin Brakes

Stefan on 19 december 2015

Turin Brakes Lola Da MusicaNatuurlijk weet ik: de helft van de mensen besluit niet meer op deze link te klikken als ik wéér over Turin Brakes begin. Maar dit keer moet het even. Niet omdat er een nieuw album aankomt op 29 januari 2016, genaamd Lost Property, of omdat het toffe gozers zijn, maar omdat ik deze week ontdekte waar het begon.

Het begon bij die goede vriend van me, die op tv VPRO’s Lola da Musica zag, over I Am Kloot, over Kings of Convenience en over Turin Brakes. Ikzelf zag die aflevering nooit, maar hij wel. En hij kocht de cd’s. En drong ze me op. Bij elkaar heb ik die bands toch al een keer of vijfendertig gezien, als ik het moet inschatten. En ze gaan me alledrie aan het hart, maar Turin Brakes een beetje meer. Omdat het een menselijke band is, maar normale mensen erin die bijna per ongeluk meer dan een miljoen platen verkochten en sindsdien die doorgaan omdat ze het leuk vinden, niet omdat ze nog steeds hits scoren. Al moet je dat nooit helemaal uitsluiten.

Maar het begon dus rond 2001-2002, met die aflevering van Loladamusica, die ik nooit zag. Het is een beetje de missing link in mijn geschiedenis als muziekfan, de big bang, het begin. Daarvoor was er wel Phil Collins, maar dat was daarvoor en dit is nu (Phil Collins-quote voor de liefhebbers). Ik heb vaak gezocht naar die documentaire, maar nooit een online versie gevonden. Totdat 3voor12 ‘m afgelopen jaar eindelijk uploadde. En ik hem afgelopen week vond. En kon kijken. En het was prachtig, bijna onschuldig. John Bramwell van I Am Kloot die That’s Life zingt en van die semi-filosofische gesprekken in de kroeg voert, Kings of Convenience als Noorse nerds die obsessief tweestemmig zingen. En Turin Brakes, de casual slackers (waarbij Gale duidelijk een slaapgebrek heeft) die uit een totaal andere hoek weer komen. Het is prachtig. De artiesten zijn aan het woord, geen voice-over, gewoon kletsen en spelen.

Het is zonde dat dit soort programma’s niet meer op tv komt. Maar ik ben blij dat dit nu online staat. En dat ik het eindelijk heb gezien. Na veertien jaar.

Meer plezier

Stefan on 13 november 2015

Afgelopen woensdag was ik bij het concert van Ane Brun in Doornroosje. Eerder dit jaar had ik een discussie met een vriendin over waarom artiesten nu zo nodig zichzelf opnieuw moeten uitvinden na een paar jaar. In het geval van Ane Brun: doorgebroken met zachte liedjes, nu dansbaar en vrolijk. Moeten we dat als fans wel willen, schreef ik al eerder op Incognitief.

Bij Roepaen vond ik het allemaal misplaatst met die grote gebaren, maar afgelopen woensdag zette ze in Nijmegen een steengoede show neer. De band was goed, haar stem fantastisch en alleen in het midden zat even een dip toen ik de nummers van de nieuwste cd goed kende (dus misschien lag dat aan mij). Ja, als ik moet klagen dan miste ik wel wat intieme oude nummers, maar als ik van iemand geloof dat ze de vrijheid heeft omarmd (na haar diagnose), dan is zij het. Ze nam zelfs nog de gelegenheid om compassie te prediken (in deze moeilijke tijd), en feministische iconen op een voetstuk te plaatsen (omdat onze rechten niet vanzelfsprekend zijn).

Dus de voetjes gingen van de vloer, de vrijheid werd gevierd. Het gedeeltelijk rustige Undertow heb ik gefilmd:

*

The Tallest Man On Earth is ook een stuk uitbundiger geworden. In zijn nieuwste video danst hij met ontbloot bovenlijf in plaats dat ‘ie gewoon depressief over een meer uitstaart. Dat we dat nog mogen meemaken.

*

Lachen, grinniken doe ik ook om The Adam Buxton podcast. Ik heb een gat in mijn leven sinds The Adam & Joe Show op BBC 6Music is gestopt (ik schreef er al eens over in 2011). Joe Cornish maakt tegenwoordig films in Hollywood en kan dus niet iedere week op de Britse radio presenteren en sindsdien moeten we het doen met, nu ja, niks. Tot een week of tien geleden dan, toen Adam zijn eigen podcast begon.

Ik vind het moeilijk te duiden wat er precies zo goed aan is, maar het heeft gewoon iets ontzettend sympathieks en charmants. Adam Buxton is zo iemand die goed naar je luistert, af en toe een grapje maakt en goudeerlijk lijkt. Hoogtepunt is tot nu toe de aflevering met Garth Jennings, waarin laatstgenoemde vertelt over zijn schoonvader en hoe het is om bij de studio van Despicable Me aan een grote animatiefilm te werken. Het gaat over werk, familie, kinderen en menselijk gedrag en het is tegelijkertijd grappig, herkenbaar en soms zelf een beetje ontroerend.

De uitzending van deze week is een lang gesprek met comedian Rob Delaney. Die volgde ik al op de Twitters, maar hij kwam toch een beetje onsympathiek op mij over. Blijkt het gewoon een echt mens te zijn die worstelt met depressie en alcoholisme. Wat begint als een gesprek over humor en creativiteit eindigt in een ontzettend persoonlijk gesprek:

Ik maak me nu al een beetje zorgen, aangezien Adam zegt dat hij dit jaar nog maar een paar afleveringen maakt en dan pas later in 2016 terugkomt met nieuwe afleveringen. Wat moet ik met mijn weken als er geen podcast komt??? Wel goed nieuws: rond de kerst komt er een kerstspecial waarin ook partner-in-crime Joe Cornish mee doet. Eindelijk weer. Maar Adam in zijn eentje is dus ook heel goed. Het komt maar weinig voor dat ik echt moet lachen als ik naar een podcast luister, maar Adam lukt het bijna elke week.

*

In mijn nieuwste Incognitief-blog schrijf ik over de levenslessen van Taylor Swift (na eerder over Tom McRae te hebben geschreven). Meer plezier staat er niet bij maar je kunt ze best lezen toch?

*

Ik zal niet zeggen dat ik geloof in het ongeluk van Vrijdag de Dertiende, maar ik stootte dus vanochtend wel mijn kleine teen tegen mijn bed. Er was zelfs een beetje bloed, maar dat mag de pret verder niet drukken.

*

WaitButWhy had weer een mooi essay deze week. Prima om alleen de laatste post in deze serie te lezen hoor. Veel respect voor zijn heldere manier van redeneren.

*

Oh ja, nieuw liedje van Turin Brakes. OK DOEI!